Tíminn - 17.12.1994, Blaðsíða 6

6
9mm»
Laugardagur 17. desember 1994
Fallvaltur
veruleiki
Þegar Martha „Doe" Roberts og
eiginmabur hennar til 46 ára
seldu húsgagnaverslunarkeðju
sína í New York og fluttu í lítið en
huggulegt húsnæbi í Shelby,
Tennessee, féllu þau strax fyrir
hinu fámenna sveitasamfélagi.
Mestum hluta tíma síns vörbu
þau til góögerðarstarfa og trúar-
legrar ræktunar, en einnig brugðu
þau sér vib og í eina danshús bæj-
arins.
7. ágúst 1992, þegar eiginmað-
ur Does kom heim, var húsið
mannlaust. Þab var upphaf ráö-
gátu sem átti eftir ab vekja lands-
athygli á næstunni.
Horfin sporlaust
Roberts tilkynnti iögreglunni
ekki um hvarfið fyrr en u.þ.b. 10
klukkustundum eftir að hann
saknaði konunnar sinnar, á þeim
forsendum að ekki væri óvanalegt
að Doe brygði sér út til vinkvenna
sinna án þess að skilja eftir miba.
Doe hafbi hins vegar nýlega verib
í augnaögerö og því var ekki lík-
legt að hún myndi hafa sig mikið
í frammi á meðan hún var að ná
sér eftir aðgerðina.
Svo virtist sem jöröin hefbi
gleypt Doe. Lögreglan lýsti eftir
henni í gervöllu fylkinu, en allt
kom fyrir ekki.
Eiginmaður Doe lá ekki undir
grun. Hann virtist einlægur í
áhyggjum sínum og hið farsæla
46 ára hjónaband sagði sitt. Hitt
kom á daginn að hann hafði ver-
ið boðaður á fund hjá ókunnum
manni, sem sagbist hafa áhuga á
að kaupa hluta eigna hans sem
enn var óseldur, á sama tíma og
konan hans hvarf. Maburinn lét
aldrei sjá sig. Mögulegt var því að
einhver hefði sett upp símtalið
sem gildru til að eiginmabur Does
yrði örugglega fjarverandi á þess-
um ákveðna tíma.
Nokkrum dögum seinna bar hr.
Roberts fram játningu fyrir lög-
reglunni. Hann sagði frá skila-
boðum sem lágu á símsvaranum
sama dag og konan hvarf. Þar
hafbi mannsrödd, með erlendum
hreim, fyrirskipað honum ab
greiba 60 milljóna kr. lausnar-
gjald í skiptum fyrir konuna sína.
Röddin sagði jafnframt að hann
yrði aö eyöileggja símsvarann
með skilabobunum á og síbar yrði
haft samband við hann. Hr. Ro-
berts sagðist ekki hafa þorað að
gera annab en það sem röddin
bauð honum og því hefbi hann
engar sannanir í höndunum um
þessa upphringingu.
Romona Swain yfirfulltrúi, sem
sá um rannsókn málsins, komst
að því ab sannarlega haföi verið
hringt í hr. Roberts þennan dag.
Henni fannst saga hans trúleg,
enda myndi hr. Roberts trúlega
allt til vinna að bjarga lífi kon-
unnar sinnar ef svona stæði á, að
hennar mati.
Alríkislögreglunni var blandað
í málið. Þegar ekkert bitastætt
fannst, var ákveðið aö menn
hennar græfu í jörðina á nokkr-
um líklegum stöðum í leit ab lík-
inu, en allt kom fyrir ekki.
Það leið ár, en enn var málinu
haldið gangandi. Á þeim tíma
sem liðið hafði, hafði hr. Roberts
boðib fé til hvers þess sem gæti
hjálpað ab upplýsa málið og fór
upphæðin stighækkandi eftir því
sem tíminn leið.
✓
Abendingin
3. ágúst 1993 hringdi ókunnur
maður í Swain yfirfulltrúa og
sagði að 59 ára gamall ættingi Ro-
bertshjónanna hefði upplýsingar
um málib. Hann hét Charles Lord
og var mjög virtur athafnamabur
og virkur í kirkjulegu sóknar-
starfi. Lord bjó skammt frá Ro-
bertshjónunum.
Swain og menn hennar höfðu
reyndar haft ákvebnar grunsemd-
ir um Lord þennan vegna fjár-
máiavandræða sem hann hafði
Martha Doe Roberts.
Martha Doe Roberts
flutti ásamt manni
sínum úr borgarlífinu
í fámennt og rólegt
samfélag. Þau höfbu
ekki dvaliö lengi i
sveitinni þegar líf
þeirra breyttist í
martröö.
steypt sér í.
Þegar Swain hafði samband vib
Roberts, skýrði gamli maðurinn
frá því ab Lord hefbi beðið sig um
peninga til abstoðar skömmu áb-
ur en Doe hvarf. Hann hafði neit-
að því og Lord brugðist illa viö.
Næstu vikur fóru í að reyna að
finna veikan punkt á Lord, enda
var hann sá fyrsti sem lá undir
grun um að vera viðriðinn málið.
Loks töldu yfirvöld sig hafa
næg gögn í höndunum til ab
birta Lord ákæruna og handtaka
hann. Swain og Lord voru æsku-
vinir og það voru þung spor fyrir
vinkonu hans ab birta honum
mannránsákæruna. Vibbrögb
Lords voru aftur nánast kæruleys-
isleg og hann sagðist hafa átt von
á þessari heimsókn í langan tíma.
„Loksins get ég þá létt á samvisk-
unni," sagði Lord og virtist meina
það sem hann var að segja.
Stundarbrjálæði?
Lord þóttist ganga hreint til
verks og sagðist hafa lent í mikl-
um spilaskuldum við nokkra fé-
laga sína í sóknarnefndinni (!) og
taldi sig verða ab greiða úr því
máli til að bjarga heiðri sínum.
Hann sagðist hafa hringt í hr. Ro-
berts 6. ágúst og ginnt hann á
SAKAMÁL
fundinn, sem Robert hafði skýrt
frá. Þegar Roberts fór að heiman
hringdi hann dyrabjöllunni hjá
Doe og bað hana að koma meb
sér í bílnum, því maðurinn henn-
ar hefði lent í umferðarslysi.
Hann hafði verib mjög tauga-
veiklabur og keyrt fullhratt, með
þeim afleiðingum að hann var
næstum búinn að keyra út af veg-
inum á mikilli ferð og Doe skall í
Húseign Robertshjónanna.
framrúðuna, enda ekki í öryggis-
belti. Hún hlaut nokkra áverka af
högginu og missti meðvitund.
Þegar hér var komiö sögu, sagði
Lord ab hann hefbi hætt að hugsa
skýrt og einbeitt sér fyrst og
fremst að því að ekki kæmist upp
um hann. Hann keyrði því að
næstu brú og varpaði líkama Do-
es yfir brúarhandriðið þar sem
hún lét líf sitt. Áður hafði hann
tekið persónulega muni hennar
úr vösunum og hent þeim í rusl-
ið.
Lord var settur bak við lás og slá
og lögreglan reyndi hvað hún gat
til að finna líkið í ánni sem rann
undir brúna. Þaö fannst hins veg-
ar ekki, þrátt fyrir mikla leit.
Líkfundurinn
Swain var ekki sátt við sögu
Lords og fannst sem hann slyppi
of vel fá réttvísinni, ef annað.
sannaðist ekki á hann. Hún fékk
því heimild til að rannsaka hús og
garöeign Lord- hjónanna og það
átti eftir að skila árangri. Eftir
gaumgæfilegar jarðvegsrannsókn-
ir fannst líkiö af Doe Roberts.
Ný ákæra var birt hinum sein-
heppna Lord, enda snerist máliö
nú um morð en ekki manndráp
og mannrán. Þegar honum var
skýrt frá því að líkið hefði fundist
í garöinum heima hjá honum, sá
hann að allar bjargir voru bann-
abar. Til að losna vib dauðarefs-
ingu gerðist hann samvinnuþýö-
ur og nú var sagan gerbreytt frá
fyrstu útgáfu.
Hann hafði læðst inn til Does
og bundið hana vib stól. Hann ot-
aði hnífi að hálsi hennar og
neyddi hana til að taka 10 svefn-
töflur, sem urðu til þess að hún-
féll í dá. Þá kom Lord henni út í
bílinn og fór meö hana heim.
Eiginkona Lords var fjarverandi
þegar þetta átti sér stab og beið
Lord nú eftir ab Doe rankaði við
sér. Þegar hún komst til meðvit-
undar hafði hann kynmök við
hana, en kæfði hana því næst
með kodda. Það var létt verk,
enda mótstaða Does lítil eftir
lyfjaátið.
Hann hafbi ab því búnu grafið
líkið í garðinum og sagt konu
sinni, er hún kom heim, að hann
hefði gróðursett burkna í garðin-
um þar sem umrótiö var.
Eiturnaðra
„Þessi maður á skilið að deyja,"
sagði Roberts harmþrunginn, er
hann hlustaði á sakborninginn
lýsa þessu ódæðisverki sínu í rétt-
arsalnum.
Dómurinn varð þó ekki strang-
ari en lífstíbarfangelsi og 20 ár aö
auki. Talin er mikil mildi að Swa-
in og menn hennar skyldu ekki
láta sér segjast og halda málinu
opnu þangað til það leystist, því
fleiri mál komu upp úr kafinu sem
hefðu getab orðið samfélaginu til
skaba ef Lord hefði áfram veriö
frjáls maður. Þannig má nefna að
hann hafði fjárkúgað tvo aðra að-
ila eftir morðið á Doe, auk þess
sem hann hafði svikib milljónir
út úr kirkjunni.
Dómarinn sem dæmdi Lord var
æskufélagi hans og vinur, og það
var með miklum þunga sem hann
las hinstu orðin yfir sakborningn-
um í réttarsalnum: „Þú ert hættu-
legur samfélaginu og berð litla eöa
enga viröingu fyrir náunganum."
„Við höfum alib nöðru við
brjóst okkar," sagbi sveitarstjór-
inn í Shelby.
Hr. Roberts hefur ekki enn náð
sér eftir atburðina og dvelur á
sjúkrahúsi. Örlög konu hans eru
kaldhæðnisleg, þegar það er skoð-
ab að þau hjónin yfirgáfu eril og
hættur stórborgarlífsins til að
komast í fribinn og kyrrðina í
sveitinni. Allt er fallvalt í þessari
veröld. ■
Romona Swain yfirfulltrúi.