Tíminn - 30.09.1995, Blaðsíða 16

16
Laugardagur BO. september 1995
JONA RUNA á mannlegum nótum:
Stríbni
Tæplega getur nokkurt okkar
komist hjá því aö aörir og mis-
vandaöir áreiti okkur eöa erti á
einhvern hátt. Viö tökum
stríöni og kerskni misjafnlega.
Viö, sem bregöumst ókvæöa viö
blekkingum og gabbi, erum oft
hlaöin smæöarkennd og van-
mati. Viö förum af þeim sökum
í vörn viö áreiti og reynum aö
verjast áleitni annarra af veik-
um mætti. Jafnvel þó aö viö
séum haldin óöryggi og óvissu
varöandi ágæti okkar.
Venjulega liggja ástæöur
glettni og gabbs í meövitaöri
eða ómeðvitaðri þörf stríöand-
ans til aö koma af staö einhverj-
um gebhrifum hjá þeim sem
stríðnin beinist aö. Þaö þurfa þó
alls ekki aö liggja neigjarnar á-
stæöur á bak við þaö aö við
glettumst viö aðra, þó stundum
mætti ætla þaö. Trúlega er oftar
um aö ræöa vanhugsaöan á-
setning, fljótfærni, hugsunar-
leysi eöa jafnvel okkar eigin
vanlíöan þegar viö bregðumst
viö hvert ööru á þennan hátt.
Best er, aö fara varlega í að
hrella aöra, vegna þess aö viö
getum auöveldlega, ef við erum
ekki því varkárari, sært og skap-
raunað þeim sem fyrir gabbi
okkar veröa. Við ættum t.d.
aldrei aö hrella þá sem minna
mega sín eða geta ekki borið
hönd fyrir höfuö sér. Ágætt er,
aö við íhugum vel og vandlega
hvort réttmætt sé að svekkja og
draga dár að öömm yfirleitt, án
þess aö við athugum tilgang
þess og mögulegar afleibingar
fyrir þann sem fyrir veröur.
Hugsanlega er sú tegund
stríðni óþægilegust sem liggur í
því aö gert er lítið úr okkur á ó-
mildan máta. Engu líkara er þá,
en að stríöandinn sé að reyna í
gegnum illkvittni og ágang, aö
upphefja sjálfan sig á kostnað
okkar sem fyrir veröum.
Hyggilegt er, að við sem vilj-
um efla jákær samskipti veröum
ekki til þess að gera öörum
gramt í geði meö neigirni og ó-
varkárni í þessum efnum. Þaö er
vanvirðandi og óviðeigandi aö
íþyngja öörum meö óþarfa
stríðni. Ertni, sem er háösk og
dregur dár aö þeim sem fyrir
henni verða, er hvimleið og
heftandi. Þaö er auðveldlega
hægt að koma okkur úr jafn-
vægi, meö því að hæðast að
okkur og því sem okkur er kært.
Við, sem erum viökvæm fyrir
stríöni, gerum okkur grein fyrir
því, að ef hún á sér stað fyrir
framan aðra, erum við helmingi
meövitaöri um áhrifamátt
hennar og galla. Sanngjarnt er
og raunhæft jafnframt, aö við
séum ekki aö þreyta og íþyngja
hvert ööru meö vanhugsuðum
og óviðkunnanlegum glettum.
Viö getum látið eftir okkur og
boðið hvert ööru uppá þá
glettni sem er góögjörn og mild,
en ekki þá sem er meiðandi og
vanvirðandi. Ekkert okkar er
svo öruggt með sig aö við get-
um sætt okkur viö það að verið
sé að gera lítið úr okkur í viöur-
vist annarra.
Viturlegt er, aö viö höfnum ó-
mannúðlegri og vanhugsaðri
stríöni, en ýtum frekar undir þá
kímni og glettur sem eru líkleg-
ar til að færa okkur hvert að
ööru á jálægan og viöfelldinn
máta. Stríöni á rétt á sér, ef hún
er skemmtileg og í eðli sínu
mild og jágjörn. ■
9Mtm KROSSGÁTAN NR. 39
LAUSN A GATU NR, 38
rionbr fíiiS HClTirK- ««< 1 3 TUL- iahiR lasuMt, > BiU- recuiio kuík Vi. '0 <AlL- nAOu* Wxr- V ♦ <r:iftii & T T1 w
'0 L /E T / —> 7 — 3 £ K K N U M
íx 1 L HJb*- , .. }P A T A SMOI AfaUiA '1 L° E P P U R K Itfí- m KAK L Æ 0 As
'0 P A K BL'ASI tíLTl H Æ £) 1 tW/CCI Su ItM. A R ér FIK 0 OIT- HAÍ.I h b R AuK K
blu.o y E P A u G T fbom uonr N Æ R 1 ÍX/ÍKK stmum 6 Cl K EKfl SUCmt t l
'K A L I tl'iO naju-" UílTl ÍA i L 0 STYTTAM ÍJÖLCI L 'I K N E s K 1 TÖ WMST
1(T- LAutT R A" N G i LÍl£U £Y£I A U Al 1 7 Tfíí ífAWf. t 1 K TAfTA OUUSIK L J 'A
U*J6X sniu- u»ir CKXI U N U HbM HM a £ R AÍJH- iOAK V 1 T Shf frirso F L u &
ls I/ L StWA 'A R A I* 1 N HflLI STWuK 5 / 1 siónx KOHA K C( T DÝAlB £
fA I / tu. KWfíi H 1 T Yíifn MÆU- £ufiiCt (x £ / T u N Gc s iHent* L061 'A R
■L <úíiu- tL\‘* '0 1 K*T UCA- *tb TiiC K £ 1 F Tiíf tbO U N 1 Aturr- UiA jAfn 1 L L A
Ö R 'A P GlaOuA HlTlUlM TAXl H Ý p ILLAlt- KA«I VACI 1 'A R SLbOAA fOfí F £ R 1 L S
"o D V Kílfí. s 0 iAC&u ATT Gc £ 1 G SAUK1 SXl»A A T / & 1£jua F 1' T
,Jí u i A mout F 'E £ bCKKTu £ R a Gf u fíkjLCr N 'A 1 H
Hrtf R K L g w Æ A m 6KATA T 'A R A* s T TaHtL H Y