Tíminn - 11.01.1996, Side 5

Fimmtudagur 11. janúar 1996
5
Op/ð bréftil Siguröar Rúnars Magnússonar frá Jónasi Cuömundssyni:
Get ekki stutt framboð þitt
Ágæti samstarfsmaöur í trúnað-
armannaráði Dagsbrúnar til
langs tíma. Ég skrifa þér þessar
línur, því að ég finn hjá mér
þörf og ef til vill skulda ég þér
skýringar á því hvers vegna ég
sé mér ekki fært að styðja fram-
boð þitt til nýrrar og sterkari
stjórnar í Dagsbrún, eins og þið
orðið það.
Ég mun leitast við að vera
hreinskilinn og láta það
óhræddur flakka sem mér rétt
þykir, hvort sem í hlut á núver-
andi stjórn Dagsbrúnar eða þitt
væntanlega framboð og mun
leitast viö að vera stuttorður,
því að ég tel ekki þörf á neinni
langloku um þessi mál. Ég þarf
einnig að leggja fyrir þig og fé-
laga þína nokkrar spurningar,
sem ég tel mjög brýnt að þið
svarið.
Ágæti félagi. Það var alls ekki
útilokað að ég myndi styðja þitt
framboð, en eftir að hafa séð
vinnubrögð þín og þinna félaga
kemur það ekki til álita og sárn-
ar mér mjög að sjá þig í þessari
stöðu. I’ú manst vonandi að ég
fer alltaf eftir minni skoðun á
hverjum tíma og mun svo gera
hér. Mun ég nú skýra ástæður
þess aö ég sé mér ekki fært að
leggja þér liö.
- Þið úthrópið fyrrverandi for-
mann sem óbótamann, þótt
mín kynni af honum séu allt
önnur.
- Þið kallið starfsfólk skrifstofu
Dagsbrúnar drasl sem sé ekki
viöræðuhæft, en á mínum
ferli sem trúnaðarmaður hef
ég aldrei farið erindisleysu og
allir eru af vilja gerðir til að
leysa ýmis mál. Það hlýtur að
vera eitthvað athugavert við
þá sem þessu halda fram.
I öðru lagi tel ég þér það mjög
til ámælis og sárnar að þú skulir
með skipulegum aðgerðum
hafa varnað kennara okkar á
sínum tíma, Hjálmfríöi Þórðar-
dóttur, máls á fundi í Austur-
bæjarbíói fyrir stuttu. Þú hlýtur
að vera búinn að gleyma því
hvaö hún kenndi okkur báðum.
Það hefur alltaf verið málfrelsi í
okkar félagi þar til þú tekur af
skarið og afnemur það. Slíkt
samþykki ég aldrei og verö að
taka alvarlega þegar einhver til-
raun er gerð til þess. Þú og þeir
sem að þessu stóðu mega taka
þessi orð mín sem hótun, sýnist
ykkur svo.
Ég tel þann tíma, sem þú vel-
ur til mótframboðs, alls ekki
heppilegan. Þú áttir aö mínu
mati að hafa smá biðlund og
segja eins og konan: „Minn tími
mun koma." Ég er viss um að
hann hefði einhvern tímann
komið í náinni framtíö, því þol-
inmæðin þrautir vinnur allar,
eins og einhvers staðar stendur.
En því miður, þín vegna, náði
hugsun þín ekki það langt, af
einhverjum ástæbum sem mér
eru ókunnar.
I mínum huga er allt lífið
stjórnmál og hefur alla tíb verið
frá dögum Sókratesar, eða þegar
mannskepnan fór að hugsa. En
því miður held ég að þú og
hann séuð engir kunningjar og
þú jafnvel aldrei heyrt á hann
minnst, sem er mikill skabi —
þín vegna.
Mér er fullkunnugt um hvern-
ig þú og þínir menn ætla sér að
standa að þessari baráttu, vegna
þess að ég á marga góba vini
sem segjast ætla ab styðja þig,
og ég persónulega hef ekki reynt
að telja þeim hughvarf vegna
þess að ég, eins og þú veist, geri
fólki ekki upp skoðanir. En
hæfileiki minn til þess að tala
við fólk er til staðar og ég vona
að svo verði áfram.
Ég hef nú þegar greint Hall-
dóri Björnssyni og hans mönn-
um frá því að nái hans stjórn
kjöri, sem ég veit aö hún gerir,
þá muni ég halda uppi mjög
harðri gagnrýni á hana og mun
þar í engu fara í manngreinar-
álit. En fari svo ólíklega að þú og
þínir meðreiðarsveinar komist
til áhrifa, ertu heppinn að hafa
mig ekki með.
Mér er það óskiljanlegt hvern-
ig þú og þínir félagar kalla það
að flýja sökkvandi skip, þegar
þið hafið tekið úr því negluna.
Margir munu ekki skilja þetta,
en það er það sama og að skrúfa
viljandi frá botnkrönum eba
botnlokum á skipi sem er í ólgu-
sjó, og gefur að skilja að þá
munu fáir bjargast. Þetta er mín
skobun, Sigurður Rúnar, og ég
vona að þú virðir hana. Slík verk
voru og eru í minni sveit og að
mínu mati talin skemmdarverk
og ekki gæfulegt aö ætla sér að
hagnast á slíku.
Sá hugsanagangur, sem skýrir
ykkar viöhorf sem best, er sá í
mínum huga að formannsefni
okkar sé orðið of gamalt. En
hvað er þitt formannsefni aldr-
að? 64 ára! Ég er þar með ekki að
segja ab hann sé vanhæfur á
nokkurn hátt, en við sem þekkj-
um þig, Sigurður Rúnar, höld-
um að þú ætlir að nota þennan
mann sem peb.
Ykkar orö
Ennfremur hafið þið sagt að
það verbi að endurskoða hlut-
verk trúnaðarráðs senn og velja
í það menn með félagslega vit-
und, en ekki jábræður sem
drekka kaffi og maula jólakökur
einu sinni í mánuði. Þú ert
maður stór og stæðilegur, Sig-
urður félagi, og enn hef ég eng-
an séð éta meira af jólakökum
en þig og er það í sjálfu sér mjög
gott mál.
Einnig get ég ekki annað en
óskað þér til hamingju með val
þitt á kosningastjóra. Þörf er á,
segir í yfirlýsingu hans, að ab-
skilja stjórn og trúnaðarmanna-
ráb. Er þá nokkur furða þótt ab
mér og fleirum sæki sú spurning
hver á að stjórna félaginu,
stjórnin eða trúnaðarmanna-
ráðið? Þið eruð í bullandi mót-
sögn við ykkur sjálfa.
Eg hlýt að spyrja þig: Hver á
að stjórna Dagsbrún? Stjórnin,
trúnaðarmannaráð eða menn
úti í bæ, t.d. menn í Garöa-
stræti? Þá fyrst veröur líf okkar
mjög svo jáægilegt, sem sé að
við bara sameinum þessi félög
og förum að lifa lífinu lifandi,
eins og allir heilvita menn
hljóta að sjá, eða hitt þó heldur.
Ég les þetta út úr orðum ykkar
og hlýt að trúa, ef eitthvað er að
marka orð ykkar eða stefnuskrá.
Deildaskipting
Dagsbrúnar
Ennfremur tel ég hugmyndir
ykkar um að deildaskipta félag-
inu kexruglaðar og algerlega út í
hött. Slíkar aðgerðir munu leiba
til þess að nokkrir stærstu
vinnustaðirnir munu einoka fé-
lagið og félagsmenn á minni
vinnustöðum engin áhrif hafa.
Slíkt kann ekki að verða félagi
okkar til framdráttar, heldur
veikja þaö mjög og er slíkt allt
annaö en vib þurfum á að
halda.
Að lokum þetta, ágæti félagi:
Takist þér þetta ætlunarverk
þitt, er ég sannfærður um það
að félag okkar mun klofna og
jafnvel sundrast. Þú skalt minn-
ast þess tíma þegar afi þinn og
amma ásamt fleirum stofnuöu
okkar samtök og fórnuðu öllu
fyrir mig og þig. Ég leyfi mér
þess vegna að ætla að þú sért sá
maður sem ég held, og vænti
þess að þú dragir framboð þitt
til baka. Veröi það hins vegar að
veruleika og nái kjöri, mun ég
leggja til að nafni félags okkar
verði jafnframt breytt í ljósi þess
veruleika, sem þá mun viö
blasa.
Þú veist, Sigurður, að ég stend
við orð mín og hef alltaf gert.
Mun ég því leggja til við stuðn-
ingsmenn mína að í stab Dags-
brúnar komi orðið Sólsetur. Því
aö enginn mun vita hvenær við
munum sjá sólina rísa aftur.
Jónas Guðmundsson
Höfundur á sæti í trúnabarmannarábi
Dagsbrúnar.
Heimsfrægb
Nóbelsskáldið okkar — þá
heimsfrægt orðið — færöi okkur
sögupersónuna Garðar Hólm,
stórsöngvara, sem var hvergi
heimsfrægur nema á íslandi.
Þessi ógleymanlega og um
leiö stórskemmtilega ábending
til smáþjóðarinnar hér úti við
ystu mörk hins byggilega
heims, að sitt sé hvað að vera
heimsfrægur á íslandi eða úti í
hinum stóra heimi, minnir sí-
fellt á sig.
Það er hægt að telja fólki trú
um eitthvað með því að endur-
taka og endurtaka, einkum ef
þaö vill trúa.
Ég hef það til dæmis fyrir satt,
að þegar heimsmeistarakeppnin
í bridds fór fram í Japan um ár-
ið, hafi íslenskir ferðamenn leit-
aö keppnisstaðinn uppi og orð-
ið fyrir miklum vonbrigðum
með umgjörð keppninnar, sem
tröllriðið hafði fjölmiðlum hér
heima. Það var víst varla að
menn á sjálfum keppnisstaðn-
um vissu hvert ætti að vísa
áhugasömum áhorfendum.
Á sama tíma var stemmningin
hér á landi þvílík, að sjálfur for-
sætisráðherrann skálaði í hinni
frægu Bermúdaskál og lét Reyk-
víkinga gefa Briddssambandinu
milljónir.
Svo var það HM í handknatt-
leik.
Handboltinn er íþrótt sem
okkur hér á landi þykir næsta
víst að sé í miklum hávegum
um alla veröldina, svo mikið er
meö hana látið hér á landi. En
það er ekki svo, og kannski ein-
mitt skýring þess að við eigum
lið í fremstu röð.
Það uröu okkur mikil von-
Frá
mínum
bæjar-
dyrum
LEÓ E. LÖVE
brigði að þessi heimsviöburbur
skyldi ekki fá meiri athygli um
víða veröld en raun bar vitni, og
vissulega var það hálf neyðar-
legt að í Frakklandi vissu menn
ekkert um aö þessi keppni færi
fram fyrr en sjálfur heimsmeist-
aratitillinn var í augsýn franska
liðsins.
En ef grannt er skoðað, má sjá
að það er hreint ekki svo lítið
sem þarf til aö ná athygli heims-
ins. Þegar ég nota orðin „grannt
er skoöað" á ég einkum við aö
maöur reyni að setja sig í spor
milljónaþjóðanna, þar sem
framboð alls kyns afþreyingar er
nánast ótæmandi og fréttaút-
sendingar svo margar að engin
leið er að fylgjast með nema
helstu stórviðburðum.
Ég verb því að segja ykkur frá
alveg sérstakri reynslu sem ég
varð fyrir þegar ég var staddur í
einni af verslunum fjölþjóða-
keðjunnar GAP í New York fyrir
jólin.
Eins og gengur hljómabi tón-
list í hljóðkerfi verslunarinnar
og fékk ég staðfest að hún væri
valin í höfuðstöðvum fyrirtæk-
isins, en send á segulbandsspól-
um í allar verslanir keðjunnar.
Og þib getið rétt ímyndab
ykkur hvernig mér varð við, ís-
Iendingnum á miðri Manhatt-
aneyju, í jólaamstri milljóna-
borgarinnar, þegar allt í einu
hljómaði hátt og snjallt: Gling,
gló, klukkan sló ... í flutningi
Bjarkar Guðmundsdóttur og
Guömundar Ingólfssonar. A
ýmsu átti ég von, en ekki þessu.
Ég leit í kringum mig, en engum
var brugöiö nema mér og vissu-
lega fór um mig sælustraumur
stolts og gleöi.
Já, þetta er heimsfrægð, hugs-
aöi ég. Einhver hefur meira að
segja leitað uppi tónlist stelp-
unnar á íslensku!
Og út á götur stórborgarinnar
gekk ég eins og ég væri sjálfur
sigurvegarinn — við eigum jú
öll pínulítið hvert í öðru, ekki
satt?