Réttur - 01.01.1943, Síða 11

Ólafur Jóh. Sigurðsson:
Listin að komast áfram í heiminum
Ef þig langar til að eignast peninga í stórum stíl, eignast falleg
föt og snoturt hús, eignast arðbært fyrirtæki og litla, flatbrjósta
konu, sem trítlar við hlið þér á götunum, hniprar sig saman innan
í nýju loðkápunni sinni og hvíslar íbyggin: Símon í Málningunni
tók ofan fyrir okkur, — ef þig langar til að verða talinn miklu dug-
legri, gáfaðri og hyggnari en félagar þínir, ef þig langar til að kom-
ast í hóp hinna búlduleitu og gerðarlegu forráðamanna þjóðfélags-
ins, sem spígspora milli bankans og skrifstofunnar á gljáburstuðum
skóm eða aka í þrjátíu þúsund króna bifreið, — í stuttu máli: ef
þig langar til að komast áfram í heiminum, þá skaltu bara éta nokk-
ur rakblöð, það er allur galdurinn.
Þú heldur kannski, að ég segi þetta út í hött, af því að ég
hef aldrei komizt neitt áfram í heiminum og kæri mig ekkert
um að komast áfram í heiminum. Þú heldur kannski, að heil-
ræði mitt sé sprottið af innibyrgðri gremju eða beinlínis ótuktar-
skap, en það er mesti misskilningur, enda guðvelkomið að leggja
sannanirnar á borðið. Ég var nefnilega fimmtán ára gamall, þegar
ég kynntist Bjössa. Við unnum báðir í einni frægustu verksmiðju
landsins nokkra kílómetra fyrir utan höfuðstaðinn, fengum smánar-
kaup og auk þess hálfgerðan píring að éta. En ég var bjartsýnn og
hfsglaður, nýsloppinn úr föðurhúsum, eða réttara sagt: nýslopp-
inn úr fjósi föður míns. Ég trúði því statt og stöðugt, að mér myndi
einhvern tíma auðnast að finna hamingjuna með guðs hjálp. Móðir
tnín hafði gefið mér sálmabókina sína í veganesti og beðið mig
lengst allra orða að gleyma ekki endurlausnaranum, þegar veröldin
tæki að leggja fyrir mig hinar lævíslegu snörur freistinganna. Þess
vegna blístraði ég við spunavélina eða söng hástöfum andleg kvæði
og lét sem ég heyrði ekki bölvið og ragnið í félaga mínum. Hann
rigsaði kannski til mín, kippti í handlegginn á mér og sagði: Finnst