Réttur - 01.01.1943, Blaðsíða 40

44
RÉTTUR
„Ég er ókvæntur,“ svaraði fanginn, og aftur sást á vanga hans.
Enn varð þögn.
„Þú getur jafnt átt kvenmann fyrir því,“ sagði nazistinn loks
með sömu kæruleysiröddinni.
Þeir horfðu hvor á annan með þreytublandinni fyrirlitningu.
Foringinn gaf merki með hökunni, tveir stormsveitarmenn leiddu
fangann burt og aðrir ýttu Kassner að borðinu. Nazistinn leit á
hann, opnaði spjaldskrárkassa og tók út mynd.
Eins og allir þeir, sem stundum þurfa að fara huldu höfði, þekkti
Kassner til hlítar andlit sitt, langt og hrosslegt. Hvaða mynd var
nazistinn að skoða? Kassner sá hana á höfði. Ekki tiltakanlega
hættuleg. Hann var þar snöggklipptur, og svipurinn á mjóu, beina-
miklu andlitinu með áberandi eyrun var að verulegu leyti frá-
brugðinn svip hans nú, — hann var með mikið hár, jarpt, og minnti
á heldrimann, er átt hefur betri daga, svipurinn nærri dreyminn.
A myndinni var hann með samanklemmdar varir, hann vissi að
þegar hann brosti skein í langar tennurnar allt að gómnum. Ef hann
beit á vörina, skein líka í tennurnar. Hann gerði það nú, rétt að
það sást, því hann var með sáran jaxl, og leit niður á borðið. Stóru
augun hans virtust jafnan líta dálítið upp á við, ef hann leit á eitt-
hvað ákveðið, og hann þurfti ekki nema látast líta niður til að
hvíta rákin neðan við augasteininn hyrfi.
Nazistinn horfði ýmist á myndina eða andlitið þegjandi. Kassner
vissi, að dauðinn beið hans, án dóms eða samkvæmt dómi, ef hann
þekktist.
„Kassner,“ sagði nazistinn.
Allir skrifararnir og stormsveitarmennirnir litu upp.
í fyrsta sinn sá Kassner álit sitt letrað á óvinveitt andlit.
„Starfsfólkið í sendiráði lands míns þekkir mig. Enginn sam-
særismaður er það fífl að biðja lögreglumann um eld og ganga
í gildru að honum ásjáandi.“
Atvikin við handtökuna blöstu við honum, hvert smáatriði lif-
andi. Hann var staddur með nokkrum félögum í fornsölu, sem einn
þeirra átti, og ætlaði til tannlæknis að hálftíma liðnum, er einn
flokksfélaganna kom inn, hengdi frakkann sinn utan á dýrlinga-