Réttur - 01.01.1943, Síða 41

RÉTTUR
45
myndir, prestakjóla og hökla og sagði um leið og hann settist:
„Lögreglan er með gildru heima hjá Wolf. Það á að gera hús-
rannsókn.“
Wolf var staðinn upp.
„Eg hef nafnalista í úrkassa. . . . “
Þeir höfðu ströng fyrirmæli um að skilja aldrei eftir nafnaskrár
á heimilum sínum.
„Þú verður tekinn, ef þú ferð inn. Hvar hefurðu úrið?“
„I fataherberginu, í vasanum á svarta vestinu. En það er. . . .“
„Enga vitleysu! Nafnaskráin umfram allt. Fáðu mér lyklana.“
Þegar þangað kom hitti Kassner fyrir í anddyrinu tvo storm-
sveitarmenn. Það var ekki einu sinni gildra lengur. Hann stanzaði
rétt hjá þeim, reyndi að kveikja í vindlingi með tómum kveikjara,
bað stormsveitarmennina um eld og fór upp stigana. Um leið og
hann hringdi dyrabjöllunni hallaðist hann upp að hurðinni til að
láta ekki bera á því, að hann smeygði lykli í skráargatið. Hann
fór inn, lokaði á eftir sér, opnaði fataherbergið, tók úrið, stakk
nafnaskránni upp í sig, lét úrið aftur á sinn stað og lokaði her-
bergishurðinni. Ekkert fótatak í stiganum. Hann yrði tekinn, þeg-
ar hann færi niður. Hvergi var hægt að fleygja lyklinum hér í
íbúðinni og ekki kom til mála að opna glugga. Hann smeygði lykl-
inum í vasa á einum buxunum, sem héngu í fataherberginu. Wolf
gat haft fleiri en einn lykil.
Hann ætlaði að bíða fimm mínútur, eins og hann hefði komið að
finna Wolf, en ekki hitt hann heima. Bragðið að blaðinu, sem hann
var að tyggja með talsverðum sársauka (var það ímyndun eða
skemmdi jaxlinn. Bara að hann hefði verið búinn að fara til tann-
læknisins) minnti hann á pappabragðið af grímum á grímuleikjum.
Hversu vel sem til tækist yrði erfitt að losna úr þessu. Fölskum
skjölum og vegabréfum var ekki treystandi. . . . Og hann gerði sér
engar tálvonir um fangelsi nazistanna. Margoft hafði hann heyrt,
að þrælkunarfangar legðu svo liart að sér til að fá svolítið aukinn
niatarskammt, að þeir voru orðnir ófærir að gegna leynistarfi sínu,
loks er þeim var sleppt. Hann henti frá sér vindlingnum, honum