Réttur - 01.10.1987, Blaðsíða 15

40 sl wvMMka-oskísr! kn
Fuiikomnsr #t*innu?eysM
irywnqar' ;
B!ts n i'vilil
- iiima/svefn , •
fjir . í >t í!í itsyóuf! yijQirííjar
Fálæk'ratoQm eru svivirömq:
3 vikno crlaf. . ' '
Gegn ínníendúre-hér.
'gfjers tTiSnfl ur smKæflum.
Myndin er af útifundi á Lækjartorgi 1. ntaí 1953, 30 árum eftir að reykvískur verkalýður hélt 1. maí hátíðlegan.
ber hátt og verður borið fram til sigurs
um alla framtíð í kröfugöngunni miklu um
manninn og velferð hans á lífsferlinum.
1. maí 1983 gekk ég um stund við hlið
Eðvarðs Sigurðssonar í öflugri kröfu-
göngu verkalýðssamtakanna og þá sem
fyrr undir fána Dagsbrúnar, það var
gangan sem hann hafði þreytt allt sitt líf,
trúr sinni hugsjón. Gangan var fjölmenn
og þar blöktu við hún íslenski fáninn og
rauði fáninn, baráttumerki samtakanna
og fjölmörg kröfuspjöld auk fána annarra
verkalýðsfélaga, allt það setti sterkan
samtaka svip á gönguna og gladdi augu
okkar aldraðra verkamanna.
Og hugurinn reikar svo víða, og hvarfl-
ar heim að Litlu-Brekku þegar ég kom
þar fyrst og þá ásamt Hannesi Stephen-
sen. F»au voru tvö heima Eðvarð og móðir
hans Ingibjörg Jónsdóttir, bæði tóku þau
okkur Hannesi af þeirri alúð og einlægni
að mér hlýnaði um hjartaræturnar og það
var hlýtt innan dyra og svo hreinlegt að af
bar. íbúðin var að sönnu lítil en hún var
nægilega rúmgóð til þess að leggja þar á
ráðin um brýnustu málefni Verkamanna-
félagsins Dagsbrúnar og að horfa lengra
og lengra til framtíðarinnar þar til loka-
takmarki sósíalismans væri að fullu náð
og hvaða dægurmál væru mest áríðandi
hverju sinni, Iíka vegna framtíðarinnar.
Ég kom nokkrum sinnum að Litlu-
Brekku og varð Ingibjörgu, móður
Eðvarðs, málkunnugur og fann að
191