Réttur - 01.10.1987, Blaðsíða 43

spekin yrði tekin til uinræðu. Hann færð-
ist í aukana.
— Jæja, hvað segirðu þá um upphafið?
— Hvaða upphaf? spurði kandídatinn
og hafði ekki skilið spurninguna. Hann
horfði rannsakandi á Gléb.
— Upphaf anda og efnis. Gléb kastaði
hanskanum.
Kandídatinn tók hanskann upp.
— Þar gildir það sama og annarsstað-
ar, sagði hann brosandi. Efnið kom fyrst.
— En andinn?
— Andinn? Hann keniur á eftir. Hvað
með það?
— Það er kannski ekkert merkilegt?
Þú verður að fyrirgefa okkur, við erum
víðsfjarri miðstöðvum þjóðfélagsins.
Okkur langar að ræða málin, en það er
ekki hlaupið að því, maður hefur engan
að tala við. Hvernig skilgreinir heimspek-
in hugtakið þyngdarleysi nú á dögum?
— Einsog hún hefur alltaf skilgreint
það. Hversvegna ætti það að veía eitt-
hvað öðruvísi nú á dögum?
— Þetta fyrirbæri var uppgötvað fyrir
skömmu, þessvegna spurði ég nú. Náttúru-
heimspekin skilgreinir það á sinn hátt og
herstjórnarheimspekin gerir því allt önn-
ur skil...
— Það er ekki til neitt sem heitir her-
stjórnarheimspeki! sagði kandídatinn
brosandi.
— Gott og vel, en díalektík náttúrunn-
ar er þó til, hélt Gléb áfram. Athygli allra
viðstaddra beindist nú að honum. Og
heimspekin skilgreinir náttúruna. Það er
stutt síðan þyngdarleysið var uppgötvað
sem eitt af fyrirbærum náttúrunnar. Og
því spyr ég: hefur þessi uppgötvun ekki
ruglað heimspekinga í ríminu?
Kandídatinn skellihló. En hann hló
einn. Til að firra sig vandræðum kallaði
hann á konu sína:
— Valja, komdu hingað! Við eigum
hér dálítð undarlegar samræður!
Valja gekk að borðinu. Konstantín
ívanovits leið óþægilega, enda mændu
karlarnir á hann og biðu eftir að hann
svaraði spurningunni.
— Látum okkur nú sjá, sagði hann al-
varlegur í bragði. Um hvað erum við að
tala? Hvert er umræðuefnið?
— Ágætt. Önnur spurning: hver er þín
persónulega skoðun á galdraiðkunum
sumsstaðar í norðurhéruðunum?
Kandídatarnir hlógu. Gléb beið meðan
þau hlógu.
— Að sjálfsögðu er hægt að láta sem
þetta vandamál sé ekki til. Ég skal með
ánægju hlæja ykkur til samlætis. Hann
brosti hæðnislega. En þar með er ekki
sagt að vandinn sé úr sögunni, eða hvað?
— Ertu að tala í alvöru? spurðu Valja
undrandi.
— Rétt til getið. Gléb reis upp til hálfs
og kinkaði kolli virðulega. Þetta er að
sjálfsögðu ekkert alheimsvandamál, en
frá okkar bæjardyrum séð væri fróðlegt
að vita...
— Hver er þá spurningin? hrópaði
kandídatinn og var að missa þolinmæð-
ina.
— Þín skoðun á galdravandamálinu,
sagði Valja og gat ekki stillt sig um að
hlæja. En hún áttaði sig brátt og sagði við
Gléb: Fyrirgefðu.
— Það var ekkert, sagði Gléb. Ég sé
að ég hef kannski ekki borið fram spurn-
ingu sem snertir ykkar sérsvið.
— Þetta vandamál er bara ekki til!
hreytti kandídatinn út úr sér.
Nú var komið að Gléb að hlæja. Hann
dró sína ályktun af svarinu:
— Jæja þá, svo það er ekki til! Hestin-
um léttir, þegar kerlingunni er hent niður
af vagninum! hélt hann áfram. Vanda-
219