Lesbók Morgunblaðsins - 26.08.2006, Blaðsíða 3

Lesbók Morgunblaðsins - 26.08.2006, Blaðsíða 3
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. ÁGÚST 2006 3 ópersónuleg tjáning af þessu tagi þurfi að vera til að teljast gjaldgeng í náttúrunni. Hvers vegna virðist til dæmis meirihluti ferðamanna sætta sig betur við smápeninga á gjábotni Flosagjár en ástarjátningar á gíg- botni Hverfjalls? Í fjórða lagi má skoða steinskrift- ina í Hverfjalli út frá sálfræðilegum forsendum; með hliðsjón af þrá dauðlegra manna til að skilja eitt- hvað eftir til marks um veru sína á jörðinni, löngun okkar til að rita eigið nafn eða annarra í gestabók náttúrunnar. Sumarið 1872 vitjaði breski ferðalangurinn Samuel E. Waller jarðhitasvæðisins í Hauka- dal. Hann lýsti heimsókn sinni í ferðarollu sem út kom tveimur ár- um síðar og varpaði þar skemmti- legu ljósi á þær hvatir sem verða til þess að fullorðið, viti borið fólk krotar á steina og fjöll … já, meira að segja á heimsfræga hveri: Þegar ég leit ofan í skálina [á Geysi] sá ég að búið var að grafa bókstafi í hana. Já, það fór ekki á milli mála. Jafnvel hér, á eitt hið merkilegasta náttúruundur sem um getur, jafnvel hér hafði hinn óviðráð- anlegi Breti ritað nafn sitt. Ég hafði séð áletranir af þessu tagi á veggjum margra merkisstaða á Englandi – í grafhvelfingum kirkjubygginga okkar, á styttum í söfn- unum okkar, og það hafði ekki komið mér á óvart, en ég átti ekki orð þegar ég sá þær í hvernum. Á bakkanum hinumegin fann ég líka á annan tug upphafsstafa og dagsetninga grafinn djúpt í steininn, og nálægt brún uppsprettunnar, í miðri skál- inni, liðlega feti undir yfirborði sjóðandi vatnsins, kom ég auga á kvenmannsnafn – enskt – djúpt grafið á tveimur stöðum, „Fanny“, og lengra frá annað nafn, „Laura“. Ég virti þau lengi, lengi fyrir mér og því lengur sem ég hugsaði málið þeim mun meira furðaði ég mig á því að nokkur maður væri slíkur heimskingi að grafa nafn á slíkum stað. Síðan settist ég aftur niður og dró fram hnífinn minn. Ég snyrti nögl sem var brotin á fingri mínum, tálg- aði nokkrar skorur í prik mitt, kroppaði litlar steinflísar úr brún hversins og fór, að síðustu, að dæmi forvera minna og gróf svolítið í steininn; það var kvenmannsnafn – enskt – en þó hvorki Fanny né Laura. Síðast en ekki síst eru þær sið- ferðilegu forsendur steinskrift- arinnar við Mývatn, sem fitjað er upp á í leiðara Morgunblaðsins, at- hyglisverðar í ljósi þeirrar umræðu sem farið hefur fram um virkj- anamál hér á landi undanfarið. Þeir foreldrar sem fara með börnin sín í ferðalag um Norðausturland á næstu árum þurfa líklega að finna réttan meðalveg á milli þess að for- dæma hin afturkræfu umhverfis- áhrif í gígbotni Hverfjalls og rétt- læta það varanlega stíflu-veggjakrot sem er verið að leggja lokahönd á umhverfis Kára- hnjúka. Ef fer sem horfir verður hægt að lesa risavaxna ástarjátn- ingu okkar, sem nú lifum, til ís- lensku fjallkonunnar langt utan úr geimnum um mörg ókomin ár. Morgunblaðið/RAX Stíflu-veggjakrot „Ef fer sem horfir verður hægt að lesa risavaxna ástarjátningu okkar, sem nú lifum, til íslensku fjallkonunnar langt utan úr geimnum um mörg ókomin ár,“ segir greinarhöfundur og leiðir hugann að ólíkum hliðum þess að „krota“ á náttúruna. Kilroy við Kárahnjúka Á meðan himinninn virtist gefa ótal möguleika í sportlegum bláma sínum leituðum við hælis við skuggsæl dimm borð án annarrar sýnilegrar ástæðu en að sitja af okkur sólina. Hún var úti og skein á fólkið sem gekk um göturnar og naut þess að vera vitlaust undir sportlegum bláma við skuggsæl dimm borð í orðum sem héngu grá ský í loftinu. Það rigndi í ljóðum okkar, í orðum okkar, það rigndi um allan heim. Örlögin spegluðust á votu malbiki, auðum gangstéttum og haustvindar þutu í laufum trjánna eða okkur brá fyrir í gluggum án þess að vita hver á vegi okkar varð. Annars vissum við fátt nema bráðum átti að dimma. Við lofsungum kyrrðina og tíndum blóm úr hári stúlkunnar er vísaði til sætis í bíósalnum sem guð lagði niður af því að það var engin aðsókn að góðum myndum. Dvöldum svo í myrkrinu bakvið rimla hugans, í klefum sem fylgdu okkur hvert sem við fórum. Það rigndi í ljóðum okkar, orðum, rigndi ofan í bolla tímans á meðan við sátum gestir á kaffihúsi tómleikans og horfðum á rúðurnar gráta. Rimlar hugans Höfundur er rithöfundur. Ljóðið er úr væntanlegri ljóðabók hans, Ég stytti mér leið framhjá dauðanum. Eftir Einar Má Guðmundsson

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.