Morgunblaðið - 23.01.2006, Side 27

benti hún manni á það á þann hátt að
enginn leið var að taka það nærri
sér. Oft þegar maður kíkti inn á
skrifstofu til hennar, sat einhver úr
fyrirtækinu þar og var að leita ráða
eða bara að fá vinalegt spjall, því það
var hún fús að veita öllum. Hún var
ekki að fárast yfir hlutunum og hélt
sínu striki til síðasta dags.
Elsku Sigrún mín, ég kveð þig
með söknuði í hjarta, og með þökk
fyrir allt og allt. Ég hef aldrei
kynnst annarri eins baráttukonu og
þér, enda varst þú búin að berjast
við þinn sjúkdóm í 20 ár, það eru for-
réttindi að hafa fengið að kynnast
þér og í mínum huga ert þú algjör
hetja.
Að lokum sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur til Boga,
Magnúsar, Stellu og annarra að-
standenda. Megi guð og góðar minn-
ingar styrkja ykkur og hugga á
þessum erfiðu tímum.
María Hafsteinsdóttir (Mæja).
Föstudaginn 13. janúar barst okk-
ur starfsfólki Rannsóknastofnunar
byggingariðnaðarins sú sorgarfregn
að hún Sigrún okkar Pétursdóttir
Eyfeld hefði kvatt þennan heim. Sig-
rún var með lengstan starfsaldur
starfsmanna eða um 40 ár. Hún hóf
störf hjá Rb strax að námi loknu og
starfaði óslitið hjá stofnuninni og óx
með hverju verkefni og nýrri tölvu-
tækni sem hún tileinkaði sér af mikl-
um áhuga og ósérhlífni. Í fjölda ára
hefur hún verið aðalritari stofnunar-
innar auk fjölda annarra starfa sem
hún innti af hendi af sinni alkunnu
hógværð og lítillæti. Skýrslurnar,
ritin og tækniblöðin sem farið hafa
um hendur Sigrúnar og hún mótað
til útgáfu eru fleiri en talin verða og
ávallt tók hún öllum breytingum og
ábendingum skýrsluhöfunda með
brosi og velvilja.
Sigrún var einstaklega vel liðin af
öllu sínu samstarfsfólki og segja má
að hún hafi aldrei hallmælt nokkrum
manni þótt oft væri ástæða til á
löngum ferli. Hún var einnig oft
potturinn og pannan í félagslífi
starfsmanna enda glaðlynd og fé-
lagslynd með afbrigðum.
Á fyrri árum var Sigrún afbragðs-
góður borðtennisleikari og liðtækur
bridsspilari alla tíð, en síðari ár hafði
Sigrún mikinn áhuga á að skoða
landið og fór víða ásamt Boga í
göngu- og jeppaferðum.
Hún átti hin síðari ár við erfið
veikindi að stríða, sem þó komu ekki
í veg fyrir að hún sinnti störfum sín-
um með mikilli prýði allt fram á ný-
byrjað ár.
Við samstarfsfólk Sigrúnar vitum
að hún átti mikinn þátt í því að skapa
góðan starfsanda á stofnuninni með
sinni góðu nærveru og hjálpfýsi og
skarðið sem hún skilur eftir sig verð-
ur vandfyllt.
Við munum sakna Sigrúnar sárt
og sendum fjölskyldu hennar þeim
Boga, Magnúsi og Stellu hugheilar
samúðarkveðjur.
Samstarfsfólk á Rb.
Þegar ég hóf störf á Rannsókna-
stofnun byggingariðnaðarins fyrir
rúmum aldarfjórðungi tók Haraldur
forstjóri á móti mér og sýndi mér
vinnustaðinn. Einn þeirra starfs-
manna sem ég hitti þá var ung, lag-
leg kona sem heilsaði mér með
handabandi og kynnti sig, háttvís og
örugg í framgöngu. Þetta var Sigrún
P. Eyfeld, ritari á skrifstofunni, og
innan tíðar lágu leiðir okkar saman
við frágang verkefna. Við fyrstu
samskipti fann ég að hún var ákveð-
in og gat verið föst fyrir en jafnframt
skynjaði ég að þar fór vönduð og
heilsteypt manneskja. Brátt skapað-
ist með okkur gagnkvæmt traust og
vinsemd sem er alltaf dýrmætt í
samstarfi og gefur mikið þótt sam-
skiptin séu nánast öll bundin vinnu-
staðnum.
Það var mikið áfall þegar Sigrún
greindist með þann sjúkdóm sem
verður svo mörgum örlagaríkur. Því
hlutskipti mætti hún af þeim hetju-
skap sem athygli vakti langt út fyrir
þann stóra hóp sem þekkti hana per-
sónulega.Við þessar aðstæður hefði
margur látið undan síga í starfi á
vinnustað og annarri önn dagsins.
En það gilti ekki um Sigrúnu. Þvert
á móti tók hún á sig aukna ábyrgð
sem ritari forstjóra og var þá margs
að gæta. Sómi var að henni sem full-
trúa stofnunarinnar, t.d. þegar gesti
bar að garði, innlenda eða erlenda.
Þar kom til allt í senn: aðlaðandi
framkoma, háttvísi og góð dóm-
greind. Þetta hafði ekki aðeins þýð-
ingu fyrir stofnunina sjálfa, heldur
líka okkur öll sem þar unnum. Ýms-
ar aðstæður leiddu svo til þess að
starf hennar varð mun fjölþættara
er frá leið; það byggðist m.a. á
reynslu hennar, dugnaði og lagni við
að leysa margan vanda. Eflaust hafa
ósérhlífni Sigrúnar og röskleiki
valdið nokkru um að á hana lögðust
fleiri og þyngri byrðar en stundum
var æskilegt, og þar hafa flest okkar
trúlega átt einhvern hlut að máli.
Árin liðu og starfi mínu lauk á Rb
en síðan hefur leið mín oft legið
þangað, bæði vegna verkefna sem
tengjast stofnuninni og eins til að
spjalla við vini og kunningja. Slíkum
heimsóknum gat fylgt kvíðakennd
eftirvænting ef nokkuð var um liðið
og ég hafði ekkert frétt af Sigrúnu.
Stundum var hún fjarri og tíðindi
misjöfn, en oftar en ekki hitti ég
hana fyrir, brosandi og glaðbeitta.
Það var vissulega léttir. Þó hlaut alla
að gruna hvert stefndi og stundum
læddust að mér hendingar úr ljóði
Stephans G. Stephanssonar þar sem
hann yrkir um grenitréð, sterka og
beinvaxna:
Bognar aldrei – brotnar í
bylnum stóra seinast.
Og það fór svo. En nú hefur bylinn
lægt og það er bjart yfir minning-
unni um konu sem gaf okkur for-
dæmi um einstakt baráttuþrek og
jákvætt lífsviðhorf.
Ég þakka Sigrúnu vinkonu minni
langa samfylgd sem aldrei bar
skugga á og kveð hana með hlýjum
huga og einlægri virðingu. Fjöl-
skyldu hennar, og þeim fjölmörgu
öðrum sem hana syrgja, votta ég
dýpstu samúð.
Völundur Jónsson.
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. JANÚAR 2006 27
MINNINGAR
✝ Áslaug Þor-finnsdóttir
(Stella) fæddist í
Reykjavík 2. maí
1927. Hún lést á
Landspítala við
Hringbraut 14. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þorfinn-
ur Júlíusson, f. 27.
mars 1884, d. 5.
ágúst 1931, og
Hólmfríður Jóns-
dóttir, f. 19. janúar
1891, d. 9. júní 1964.
Systkini Áslaugar eru Hjalti, lát-
inn, Hulda, látin, Hólmfríður, lát-
in, Lilja (eldri), látin, Sólveig, lát-
in, Júlíana, Lilja (yngri), látin,
Jóna Ólafía, látin. Þorfinnur átti
tvær dætur fyrir, Úlfhildi, látin,
Sólveigu, látin. Hólmfríður átti
einn son fyrir, Hilmar Hafstein
Grímsson, látinn.
Áslaug var gift Kristjáni Hólm
Skaptasyni, f. 26. nóv. 1911, d. 16.
jan. 1978. Þau eignuðust sjö börn.
Þau eru: 1) Hólmfríður, f. 1944,
maki Magnús Ó. Kristjánsson, f.
1946, börn þeirra eru Margrét og
Davíð. 2) Lilja Kolbrún, f. 1948,
maki Hafliði Árna-
son, f. 1950, synir
þeirra eru Kristján
og Gunnar. 3) Þor-
finnur, f. 1950, dæt-
ur hans eru Áslaug
og Hugrún Dögg. 4)
Sigríður Margrét, f.
1955, sambýlismað-
ur Páll Helgason, f.
1953, dóttir hennar
er Þórunn Hildur. 5)
Þórunn Jóna, f.
1957, maki Valdi-
mar Guðmundsson,
f. 1955, börn þeirra
eru Sævar Hólm, Halldóra Helga
og Ingvar Páll. 6) Kristín, f. 1960,
maki Hjalti Bjarnason, f. 1958,
synir þeirra eru Elías Fannar,
Birgir Snær og Eiður Logi. 7)
Bryndís, f. 1964, sambýlismaður
Erling Viðar Guðlaugsson, f.
1960, dóttir hennar er Hrund.
Synir Erlings Viðars eru Árni
Már, Egill og Gauti.
Áslaug var lengst af heimavinn-
andi húsmóðir, en vann einnig við
fiskvinnslu og framreiðslustörf.
Útför Áslaugar verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Elsku amma mín er dáin, loksins
fékk hún hvíldina miklu sem hún
hafði beðið svo lengi eftir.
Við amma vorum miklar vinkonur
enda tók hún stóran þátt í uppeldi
mínu. Fyrstu tvö ár ævi minnar
bjuggum við mamma í kofanum hjá
ömmu og afa og amma talaði oft um
mig sem yngsta barnið sitt.
Það var okkur ömmu báðum erfitt
þegar við mamma fluttum burt. Ég
held við höfum báðar verið hálfvæng-
brotnar á eftir. Ég sat við eldhús-
gluggann á nýja heimilinu mínu og
starði á húsið hinum megin við ána
og beið þess að Stella amma kæmi út.
Þegar við mamma fluttum aftur til
landsins var amma orðin ein eftir í
kofanum.
Ég gisti oft hjá henni og sunnu-
dagsmatur hjá ömmu var fastur liður
í mörg ár. Hún var alltaf jafn blíð og
góð og þegar ég gisti hjá henni hélt
hún í höndina á mér alveg þangað til
ég sofnaði. Ég mátti líka allt hjá
ömmu, ég gramsaði í öllu dótinu
hennar, klæddi mig upp í fötunum
hennar og söng með Villa Vill og
Hauki Mortens. Amma var líka ekk-
ert að klaga í mömmu þó ég gerði
eitthvað af mér.
Amma mín var einstök kona, ekki
alltaf sú auðveldasta í umgengni, en
alltaf jafnumhyggjusöm og elskuleg
við litlu stelpuna sína. Okkur þótti
svo ósköp vænt hvorri um aðra.
Hennar verður sárt saknað.
Hildur.
Elsku amma mín. Loksins fékkstu
hvíldina þína.
Ég man þegar ég var yngri og kom
til þín á Sogaveginn og þú gafst mér
rauða kexið og kók. Svo fór ég inn í
stofu og fór að lita í litabókum og
fékk suðusúkkulaði meðan mamma
og þú spjölluðuð saman inni í eldhúsi.
Eftir að þú fluttir inn á Hrafnistu
kom ég oft í heimsókn og þú spurðir
mig um heima og geima.
Síðastliðið ár ertu búin að vera
mjög veik en varst samt öll að koma
til.
Ég sakna þín rosalega mikið.
Í gleði minni gef ég allt
ég, græt, ég syng, ég hlæ.
Ég þigg svo aftur þúsundfalt
þann þrótt sem af því fæ.
(V. S. V. S.)
Þín Hrund.
Ó, minning, minning.
Líkt og ómur fjarlægra söngva,
líkt og ilmur deyjandi blóma
berast orð þín að hlustandi
eyrum mínum.
Eins og lifandi verur
birtast litir og hljómar
hinna liðnu daga,
sem hverfur sinn dularfulla veg
út í dimmbláan fjarskann
og komu aldrei aftur.
(Steinn Steinarr.)
Ein af annarri týna þær tölunni,
konurnar í íslensku samfélagi, sem
ungir ráðamenn nútímans þykjast
bera sem mest fyrir brjósti. Konur
sem ólust upp á mestu krepputímum
síðustu aldar, þegar aðeins þær út-
völdu áttu kost á nokkurri menntun,
utan barnaskóla. Strituðu við að
koma skjóli yfir fjölskyldu sína.
Fórnuðu starfsframa fyrir uppeldi
og umönnun barna sinna, töldu það
ekki fórn, heldur sjálfsagt.
Þetta var á tímum, þegar engar
getnaðarvarnir voru til og aðeins var
kominn vísir að barnaleikvöllum, í
einstaka hverfi. Leikskólar nútímans
í órafjarlægð.
Eina slíka hversdagshetju kveðj-
um við hér í dag og ég reikna ekki
með að það hrikti neitt í stoðum þjóð-
félagsins. Það verður ekki lokað á
æðstu stöðum.
Áslaug eða Stella, eins og hún var
alltaf kölluð, fæddist í Reykjavík 2.
maí 1927, hún var næstyngst níu
systkina. Hún missti föður sinn að-
eins fjögurra ára gömul.
Það voru ekki margar leiðir færar
fyrir ekkjur með fullt hús af börnum.
Áður en nokkrar almannatryggingar
voru komnar. Innan við fermingu
þótti sjálfsagt að byrja að vinna, ef
vinnu var að fá. Orðið barnaþrælkun
var ekki til í íslensku máli.
En svo kom „blessað stríðið“, sem
öllu breytti. Næg vinna og lystisemd-
ir sem áður voru óþekktar. Hernám
með ótal gylliboðum. Æska þeirra
tíma þurfti sterk bein til að standast
allar þær freistingar.
Um haustið 1948, kynntist ég
Stellu fyrst. Þá flutti ég inn á Soga-
veg í hálfbyggt lítið hús, við hliðina á
örlitlum íbúðarskúr, sem Stella bjó í
ásamt tveim kornungum börnum
sínum, manni og stjúpsyni. Hún var
fyrsti gestur í þessu nýja hverfi til að
bjóða mig velkomna. Síðan höfum við
verið vinkonur og er það hennar
tryggð að þakka, því ég flutti burt
fyrir 27 árum.
Um vorið byrjuðu þau hjón Krist-
ján Skaftason og hún að byggja hús á
lóðinni, skúrinn færður ofar á lóðina
og áfram búið þar, þar til flutt var
inn. Allt unnið af einum manni í
aukavinnu utan langs vinnudags. Á
tímum sem ekkert fékkst til hús-
bygginga nema gegnum kunnings-
skap og klíku og allar lánastofnanir
harðlokaðar fyrir alþýðufólki.
Ekki er furða þó henni fyndist hún
drottning í ríki sínu, þegar hún flutti
í sína eigin höll, sem verið hefur fjöl-
skyldunni skjól í 55 ár.
Og árin liðu og börnin fæddust eitt
af öðru, alls urðu þau sjö auk stjúp-
sonar og seinna þegar barnabörnin
komu nutu þau umönnunar hennar
til að létta foreldrunum nám og störf.
Auk þess vann hún um árabil við
framreiðslustörf, aðallega á kvöldin
og um helgar.
Strax við okkar fyrstu kynni fann
ég að þessi kona gekk ekki heil til
skógar, alls konar kvillar hrjáðu
hana, sem hún átti erfitt að fá lækn-
ingu við, eitt tók við af öðru. Oft leið
henni mjög illa, þó sinnti hún hús-
móður- og móðurskyldum betur en
margur annar, hún umvafði börnin
sín og gaf þeim allan tíma sinn.
Hún var gestrisin og veitul, þrifin
og húsleg eins og sagt var. Eins og
fleiri frumbyggjar Bústaðasóknar
var hún einn af stofnendum kven-
félags sóknarinnar og starfaði þar
eins og kraftar og geta þoldu.
Það voru erfiðar stundir þegar
Kristján dó eftir þung veikindi. En
nokkrum árum seinna kynntist hún
góðum manni Ingvari Gunnarssyni
frá Eskifirði, og áttu þau nokkur góð
ár saman, en einnig hann missti hún.
Og heilsunni hrakaði. Það var
henni þungbært en óumflýjanlegt,
þegar hún þurfti að yfirgefa heimili
sitt og fara til vistunar á dvalarheim-
ili.
Um leið og ég þakka Stellu öll árin,
sem við höfum þekkst, allar stundir í
sorg og gleði, því vissulega var
stundum gleði. Sendi ég börnum
hennar og tengdabörnum og öllum
afkomendum hugheilar samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning hennar.
Rósa Sveinbjarnardóttir.
Elskuleg nágrannakona mín, Ás-
laug Þorfinnsdóttir, Stella, er fallin
frá. Hún Stella var ein af frumbýling-
unum í Sogamýrinni. Hún og Krist-
ján, maður hennar byggðu sér hús
þar skömmu eftir stríð. Nokkrum
áratugum síðar fluttumst við hjónin í
húsið gegnt henni Stellu. Þótt með
okkur væri nokkur aldursmunur,
hún var á sama aldri og móðir mín,
tók hún Stella mér afar vel allt frá
fyrstu. Hún átti það til að kalla í mig í
kaffi þegar hún sá mig koma heim úr
vinnu eða úti í garði. Þá spjallaði
Stella um alla heima og geima, sagði
frá börnunum sínum sjö, sem hún
var svo stolt af, tengdabörnum og
barnabörnum, sýndi mér myndir og
talaði um það hvernig hlutirnir höfðu
gengið fyrir sig í gamla daga. Hún
hafði líka áhuga á mínum börnum,
gætti þeirra stundum og fylgdist
með þeim alla tíð. Stella var fædd og
alin upp í kreppunni og bjó aldrei við
neinar allsnægtir. Hún var þó sátt
við sitt og kunni að gleðjast yfir litlu.
Hún undi sér vel í litla húsinu sínu á
Sogaveginum eftir að hún varð ekkja
og börnin löngu flutt að heiman. Í
húsinu hafði hún átt sín bestu ár, alið
upp börnin sín og komið þeim á legg.
Nú síðustu árin hefur Stella verið
á Hrafnistu. Húsið stendur autt og
búið að fella trén stóru sem um-
kringdu það. Það verður tómlegra á
Sogaveginum án Stellu minnar.
Kærar þakkir fyrir samfylgdina og
vináttuna. Börnum, tengdabörnum
og barnabörnum sendi ég samúðar-
kveðjur.
Lára V. Júlíusdóttir.
ÁSLAUG
ÞORFINNSDÓTTIR
Loftskeytamenn
kallast hópur sem
myndaðist í Loft-
skeytastöðinni gömlu
fyrir um áratug. Í honum voru
Kjartan og þeir sem þetta skrifa.
Sameinuðumst við í því að njóta
gæðakaffis og að ræða um menn og
málefni. Þegar við fluttum úr Loft-
KJARTAN G.
MAGNÚSSON
✝ Kjartan Guð-mundur Magn-
ússon fæddist í
Cambridge, Eng-
landi, 20. mars 1952.
Hann lést á heimili
sínu 13. janúar síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Dómkirkjunni 20.
janúar.
skeytastöðinni tókum
við upp á því að funda
af og til yfir öðrum
gæðaveigum okkur til
andlegar hressingar.
Það eru margar
fuglasögur af Kjartani
og hér er ein sem snýr
að okkur Loftskeyta-
mönnum. Eitt sinn
ætluðum við að halda
aðalfund, en þegar
dagurinn rann upp
kom Kjartan að máli
við einn okkar alvar-
legur í bragði og sagð-
ist því miður ekki komast á fundinn.
Nokkuð mikilvægt hefði komið upp á
sem hann gæti ekki vikist undan.
Varð svo undirfurðulegur á svip og
sagðist þurfa „að skoða fugl“. Í ein-
tölu. Og þannig atvikaðist það að á
meðan Lofskeytamenn funduðu eitt
föstudagskvöld niðrí bæ, þá keyrði
Kjartan í einni lotu austur á land, leit
storkinn standa þar í allri sinni ein-
semd, og hélt svo án frekari tafar til
Reykjavíkur. Þessi litla saga sýnir
vel hversu litríkur maður bjó að baki
skynsemdaryfirbragði stærðfræð-
ingsins.
Kjartan studdi ávallt mjög þétt við
bakið á stærðfræðirannsóknum okk-
ar hinna á Reiknifræðistofu, og er
ekki ólíklegt að hann hafi átt tölu-
verðan þátt í að tveir okkar hlutu
viðurkenningar á tímabilinu. Aldrei
nýtti hann hins vegar stöðu sína í
þágu vinatengsla og stóð fastur fyrir
hagsmunum heildarinnar.
Það sem einkenndi hann í sam-
skiptum var kannski hvað mest ein-
lægni. Eftir að veikindi hans byrjuðu
kom síðan fram hreint ótrúlegur
persónustyrkur. Yfirlætislaus þraut-
seigja í þessu stríði verður okkur öll-
um ávallt sönn hvatning.
Hermann, Magnús og Örn.