Morgunblaðið - 02.05.2007, Page 31

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 2. MAÍ 2007 31
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
LILJA KRISTINSDÓTTIR,
Skólabraut 5,
Seltjarnarnesi,
andaðist á heimili sínu aðfaranótt fimmtudagsins
19. apríl sl.
Útförin fer fram frá Grensáskirkju á morgun,
fimmtudaginn 3. maí kl. 15.00.
María Jóna Gunnarsdóttir, Jóhann Bergmann,
Soffía Kristín Sigurðardóttir, Kjartan Tryggvason,
Kristín Elínborg Sigurðardóttir, Kristján Gissurarson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elsku faðir minn og afi okkar,
PÉTUR PÉTURSSON,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík
föstudaginn 4. maí kl. 13.00.
Ragnheiður Ásta Pétursdóttir,
Pétur Gunnarsson,
Eyþór Gunnarsson,
Birna Gunnarsdóttir,
Sólveig Anna Jónsdóttir
og fjölskylda.
✝
Elsku eiginmaður minn, faðir okkar, sonur, bróðir,
tengdasonur og mágur,
HEIÐAR V. HAFSTEINSSON,
vélfræðingur,
Vættaborgum 64,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Grafarvogskirkju fimmtu-
daginn 3. maí kl. 13.00.
Sigríður Dögg Geirsdóttir,
Andri Heiðarsson,
Ingveldur Dís Heiðarsdóttir,
Gígja Heiðarsdóttir,
Elsa Vigfúsdóttir,
Daníel Hafsteinsson, Lise Lotte Hafsteinsson,
Sævar Hafsteinsson, Vivi Hafsteinsson,
Hafsteinn S. Hafsteinsson, Sólveig Einarsdóttir,
Berglind Líney Hafsteinsdóttir,
Ingveldur Guðlaugsdóttir,
Jóhanna Geirsdóttir, Gunnar Hauksson,
Gígja Geirsdóttir Guttridge, Leonard Guttridge,
Ingibjörg Dís Geirsdóttir, Maggnús Víkingur Grímsson.
✝ GuðmundurHjálmarsson
fæddist á Háafelli á
Hvítársíðu 2. maí
1923. Hann lést á
Sjúkrahúsi Akra-
ness 25. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Hróðný
Þorvaldsdóttir og
Hjálmar Guðmunds-
son, bændur á Háa-
felli. Guðmundur
átti einn bróður,
Þorvald bónda á
Háafelli. Eiginkona
hans var Jónína
Margrét Bergmann. Dætur þeirra
eru: 1) Edda, gift Guðlaugi Ant-
onssyni, dóttir þeirra er Að-
alheiður Karlotta. Áður átti Edda
soninn Hjálmar Gíslason, kvænt-
ur Margréti Dóru
Ragnarsdóttur. 2)
Jóhanna Bergmann,
gift Þorbirni Odds-
syni. Börn þeirra
eru Elsa, Rögnvald-
ur, Reynir, Þorvald-
ur Ragnar og
Hrefna. Dóttir Jón-
ínu og Benjamíns
Fjeldsted er Jónína
Margrét Bergmann,
sambýlismaður Jón
Ingi Einarsson,
dóttir þeirra er
Embla Karen.
Guðmundur
stundaði búskap á Háafelli á Hvít-
ársíðu alla sína ævi.
Útför Guðmundar var gerð frá
Gilsbakka á Hvítarsíðu, í kyrrþey
að ósk hins látna.
Jæja, frændi minn, ég hringi víst
ekki til þín í dag til að óska þér til
hamingju með afmælið en í staðinn
ætla ég að skrifa nokkur orð til þín
og þakka þér fyrir allt það sem þú
varst mér og allt það sem þú gerðir
fyrir mig. Öll eigum við pabba og
mömmu en við systurnar áttum líka
frænda sem bjó í sama húsi og tók
virkan þátt í uppeldi okkar, að vísu
við mismiklar vinsældir. Við þáðum
með gleði gjafirnar sem þú réttir
okkur og gott gat verið að fá að kúra
í handarkrikanum þínum ef pabbi og
mamma voru ekki heima, en það var
ekki eins vinsælt þegar þér mislíkaði
við okkur og við fengum hvasst
augnaráð og snuprur. Þú varst ekki
allra en þeim sem þér þótti vænt um
barst þú óbilandi umhyggju fyrir.
Meðan þú bjóst hér heima á Háafelli
hjá okkur voru ófáar ferðir lítilla fóta
inn til frænda til að fá eina rúsínu eða
smásopa af eplasafa sem þú áttir
alltaf til í skápnum þínum og börnin
voru ekki stór þegar þau skriðu í
frændaból eftir hádegismatinn og þú
sast fyrir framan þau, klappaðir
taktfast á bakið á þeim og fórst með
vísur. Til dæmis kunni Rögnvaldur
yfir 30 vísur þegar hann var 3ja ára
og þær lærði hann flestar með þess-
um hætti. Þú varst líka óþreytandi
við að kenna litlum stubbum stafina
og að kveða að, stundum fauk í báða
aðila en það jafnaðist fljótt og þá var
bara byrjað aftur.
Eftir að þú fluttir á dvalarheimilið
í Borgarnesi var hugurinn alltaf að
miklu leyti hér heima, þú fylgdist
með hvernig verkin gengju og hvort
vélarnar væru í lagi, gafst ráð en
bættir svo stundum við: Ég á nú svo-
sem ekki að vera að skipta mér af, en
sú afskiptasemi var vel meint og vel
fylgdist þú með hvort ég léti nú
skipta reglulega um olíu á bílnum og
hvort dekkin væru í lagi. Og ef þér
þóttu naglarnir vera orðnir slitnir í
dekkjunum á bílnum mínum þá pant-
aðir þú ný dekk og sagðist ekki geta
hugsað til þess að ég væri á lélegum
dekkjum fyrst ég væri nú alltaf á
þessum þeytingi í slæmri færð. Þú
fylgdist líka vel með ástandi helstu
heimilistækja og oft byrjaði símtalið
á spurningunni, er þvottavélin í lagi?
Þetta er nú meira undratækið eins
og hún er mikið notuð, en uppþvotta-
vélin? Og þegar hún svo bilaði fyrir
jólin var eins og þér létti og á hinum
enda línunnar heyrðist, nú jæja, ég
get þá gefið þér eitthvað í jólagjöf.
Elsku frændi minn, þú varst lif-
andi dæmi þess að undir hrjúfu yf-
irborði hins aldraða íslenska bónda
slær hlýtt hjarta – það er bara ekki
öllum gefið að tjá tilfinningar. Við
Þorbjörn þökkum samfylgdina og
alla þína umhyggju fyrir okkur og
barnahópnum okkar. Blessuð sé
minning þín.
Jóhanna B. Þorvaldsdóttir.
Örfá minningar- og kveðjuorð um
Munda frænda, eins og ég kallaði
hann alla tíð. Hann lést 25. mars síð-
astliðinn. Hann hefði orðið 84 ára í
dag ef honum hefði enst aldur. Við
vorum systrabörn og milli okkar var
góð frændsemi og vinátta alla tíð. Í
fyrra, á jólum, sendi hann mér bók-
ina Engjafang, sem er yndislegt að
fá fyrir gamlan Borgfirðing. Ég
hringdi til hans á aðfangadagskvöld
til að segja honum hvað það hefði
glatt mig mikið. Þá sagði Mundi: Ég
er feginn að hafa loksins getað gert
þér greiða. Ég sagði að ef honum
fyndist þetta vera í fyrsta skipti, sem
hann hefði gert mér greiða, þá væri
hann stórlega farinn að tapa minni.
Hann kom til mín á Akureyri með
Jóhönnu bróðurdóttur sinni og í
minningunni er það ein sú skemmti-
legasta heimsókn sem ég hef fengið.
Seinni ár heimsótti ég hann alltaf
þegar ég kom í Borgarnes og talaði
oft við hann í síma. En nú er þetta
allt liðin tíð. Ég sendi samúðarkveðj-
ur til þeirra sem þótti vænt um hann.
Löng er orðin okkar saga
eg með gleði í hjarta finn
að alla þína ævidaga
varstu frændi vinur minn.
(JKJ)
Sjáumst síðar frændi.
Jódís Kristín Jósefsdóttir.
Elsku frændi er dáinn.
Staða frænda í fjölskyldunni á
Háafelli var skýr. Þar bjuggu amma,
afi og frændi. Ég man þegar ég var
að átta mig á því hvernig heimurinn
virkar átti ég erfitt með að skilja að
það væri ekki til neitt sem hét langa-
frændi. Það hlaut að vera, fyrst það
var til langa-afi og langa-amma.
Frændi fékk aldeilis að sjá tímana
tvenna. Hann sagði mér einhvern
tíma að hann hefði í fyrsta sinn kom-
ið í Borgarnes skömmu fyrir ferm-
ingu, þá 14 ára gamall – og það var
dagsferð hvora leið. Nú er þetta ferð
sem er farin á rúmum hálftíma og
jafnvel hægt að sækja þangað vinnu
daglega.
Frændi bjó alla ævi á Háafelli.
Hann fór ekki víða en hafði samt
ákaflega gaman af ferðalögum, bæði
innan lands og utan – tímarnir voru
bara öðru vísi en nú er. Bækurnar
mættu þessari ferðalöngun í staðinn
og í þeim fór hann víða. Þær eru ófá-
ar bækurnar um ævintýraleg ferða-
lög, fjallgöngur og furður heimsins
sem frændi lánaði manni í gegnum
tíðina. Ég vildi að hann hefði haft
tækifæri á að kynnast þessum stöð-
um meira af eigin raun.
Á Háafelli varði ég hverju sumri
fram á unglingsár og reyndar góðum
hluta úr tveimur vetrum. Jólin áttu
líka heima á Háafelli. Framan af æv-
inni hélt ég að þau kæmu ekki al-
mennilega annars staðar. Háafell
var gamall og góður, alvöru íslensk-
ur sveitabær. Maður skilur auðvitað
ekki fyrr en eftir á hvað það er dýr-
mætt sem maður lærir á slíkum stað
– af fólki eins og afa, frænda og
ömmu gömlu. Virðingin fyrir lífinu,
landinu og náttúrunni; vinnusemi og
hugkvæmni eru allt hlutir sem ég
trúi að mér hafi verið innprentaðir af
þeim.
Frændi var ekki sérlega mann-
blendinn og þar sem afi kom yfirleitt
fram fyrir hönd búsins hefur frændi
ef til vill komið einhverjum fyrir
sjónir sem dálítið sérkennilegur
maður. Jafnvel skrítinn. Við sem
þekktum hann vissum hins vegar vel
að frændi var fróður, hlýr og
skemmtilegur. Hann átti vissulega
til að skamma mann, en þegar ég
hugsa um það núna held ég að lang-
oftast hafi maður átti það skilið.
Elsku frændi: Þar sem þú lást á
sjúkrahúsinu síðustu dagana spruttu
upp alls kyns góðar minningar úr
sveitinni. Allt þetta fannst mér eins
og gerst hefði í gær: kapphlaupin
niður í fjárhús, girðingarvinnan uppi
á fjalli, snattið á Land Rovernum,
netaveiðin og öll hin sveitastörfin.
Þetta eru góðar minningar.
Takk fyrir þær og eins fyrir allt
sem þú kenndir mér.
Mér þótti þetta ljóð eftir Stein-
björn Jónsson frá Háafelli viðeigandi
lokakveðja:
Yndis nýtur andi minn,
er ég lít þig fríða.
Mér ég flýti í faðminn þinn
fagra Hvítársíða.
Hjálmar Gíslason.
Komdu, litli ljúfur,
labbi, pabba stúfur,
látum draumsins dúfur
dvelja inni’ um sinn,
– heiður er himininn.
Blærinn faðmar bæinn,
býður út í daginn.
Komdu, kalli minn.
(Guðmundur Böðvarsson)
Þegar ég var að alast upp, ásamt
systkinum mínum, á Sámsstöðum í
Hvítársíðu, voru nágrannar okkar á
Háafelli Hróðný Þorvaldsdóttir og
synir hennar Þorvaldur og Guð-
mundur. Hróðný var einstaklega góð
við okkur börnin og eins synir henn-
ar.
Um þetta leyti var vélmenningin
að ryðja sér til rúms í sveitum lands-
ins. Háafellsfólkið fékk traktor og
jeppa á undan okkur og unnu bræð-
urnir oft ýmis störf með traktornum
fyrir föður minn. Við börnin hænd-
umst mjög að Guðmundi, sem lofaði
okkur ýmist að sitja hjá sér á trak-
tornum eða á slóðanum, þegar verið
var að slóðadraga til að mylja hús-
dýraáburðinn ofan í túnið, og það var
góð og örugg barnapössun fyrir mig
og bróður minn á torfslóðanum.
Guðmundur hafði þann eiginleika
að geta laðað börn að sér og hann var
okkur ákaflega góður. Guðmundur
hlýr, glaðvær, spaugsamur og hjálp-
samur, þannig minnist ég hans.
Hafi hann og bróðir hans Þorvald-
ur þakkir fyrir allar ferðirnar, sem
þeir fóru með okkur, þegar við kom-
umst ekki leiðar okkar vegna bílleys-
is.
Það eru góðir menn sem sá þeirri
hlýju í barnshjartað að það minnist
þess alla ævi. Slíkur maður var Guð-
mundur Hjálmarsson.
Innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar.
Þuríður Guðmundsdóttir.
Guðmundur
Hjálmarsson
Mig langar að
minnast Palla, eins og
hann var alltaf kallað-
ur, með nokkrum orð-
um.
Elsku Palli minn, nú ert þú farinn
frá þessari jarðvist, langt fyrir ald-
ur fram. Mér brá mikið að frétta
það, þú varst mér sem bróðir. En
svona er lífið, maður veit aldrei sinn
dag, en þú lifir í minningu okkar
sem eftir lifa. Þú varst yndisleg
persóna í alla staði, svo ljúfur og
góður.
Ég man þegar ég var búin að taka
bílprófið, þá varst þú alltaf tilbúinn
að leyfa mér að keyra bílinn þinn
sem þú áttir þá, mig minnir að það
hafi verið Dodge. Mér þótti mikið
flott að aka svona amerískum bíl,
gamla rúntinn niður Laugaveginn.
Páll Guðfinnur
Elíasson
✝ Páll GuðfinnurElíasson fæddist
í Reykjavík 7. sept-
ember 1955. Hann
lést 7. apríl síðast-
liðinn.
Útför Páls var
gerð frá Grund-
arfjarðarkirkju 14.
apríl sl.
Þegar þú varst á sjó
man ég sérstaklega
eftir því þegar þú
fórst til Kúbu, þegar
þú komst til baka
færðir þú mér þjóð-
dúkku frá því landi,
þetta var mér mjög
dýrmæt gjöf.
Jæja, elsku Palli
minn, ég á frekar erf-
itt með að setja orð á
blað, en ég á margar
góðar minningar um
þig sem ég geymi í
huga mér, ég veit að
það verður tekið vel á móti þér í
himnaríki. Þar er fullt af fólki sem
þótti verulega vænt um þig. Guð
geymi þig, elsku frændi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Elsku Peta, Steina, Guðný,
Magga, Ella, Finnbogi, Kjartan og
afkomendur ykkar, ég sendi ykkur
mínar dýpstu samúðarkveðjur til
ykkar allra, minningin lifir í hjarta
okkar.
María Árnadóttir.