Morgunblaðið - 15.09.2007, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 15. SEPTEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Skúli Guðnasonfæddist á Kot-
múla í Fljótshlíð 25.
febrúar 1920. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítala í
Fossvogi 6. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Steinunn Hall-
dórsdóttir, f. 18.5.
1884 á Kotmúla í
Fljótshlíð, d. 28.11.
1966 á Selfossi, og
Guðni Guðmunds-
son, f. 9.8. 1883 í
Litlu-Hildisey, A-Landeyjahr., d.
29.4. 1949 á Selfossi. Systkini
Skúla voru Guðmundur, f. 4.10.
1909, d. 12.9. 1998, Sveinn, f.
17.11. 1911, d. 18.4. 2003, Að-
alheiður Guðrún, f. 9.3. 1914, d.
22.8. 1997, Margrét Sigríður, f.
25.6. 1916, Dóra Ragnheiður, f.
28.6. 1924, d. 26.1. 2007, og Arn-
þór, f. 13.2. 1928, d. 31.8. 1998.
Hinn 27.1. 1945 kvæntist Skúli
Valgerði Guðnadóttur frá Brekk-
um í Hvolhreppi, f. 14.6. 1923.
Foreldrar hennar voru Jónína
Guðmunda Jónsdóttir, f. 5.6. 1902,
d. 16.6. 1969, og Guðni Guð-
jónsson, f. 11.6. 1898, d. 13.4.
1995. Börn Valgerðar og Skúla
Valgerður og Skúli byrjuðu bú-
skap í Reykjavík og bjuggu
lengstum á Jófríðarstöðum í
Reykjavík og vann Skúli þá í Ís-
birninum. Í maí 1949 fluttu Val-
gerður og Skúli á Selfoss þegar
Skúli byrjaði að vinna hjá Mjólk-
urbúi Flóamanna. Hann vann þar
til 9. júní 1966 er hann hóf störf
hjá Selfosshreppi, síðar Selfoss-
bæ, þar sem hann var verkstjóri
til ársins 1991. Valgerður og Skúli
byggðu sér hús á Sunnuvegi 10 og
fluttu þangað í desember 1953.
Þar bjuggu þau til ársins 1998 er
þau fluttu á Grenigrund 34. Frá
árinu 2005 hafa þau búið á Græn-
umörk 2.
Skúli var formaður Verkalýðs-
félagsins Þórs 1955 til 1964. Hann
var í hreppsnefnd Selfosshrepps
1958 til 1966. Hann sat í atvinnu-
málanefnd 1962 til 1966. Hann var
varamaður í stjórn Verkamanna-
bústaða á Selfossi í fjögur ár frá
árinu 1981. Skúli var einn af
stofnendum Karlakórs Selfoss og
fyrsti formaður kórsins 1965 til
1966. Hann hafði áður verið félagi
í Söngbræðrum á Selfossi en þeir
hættu árið 1954. Skúli söng í
nokkur ár með kór eldriborgara á
Selfossi, Hörpukórnum. Skúli spil-
aði brids í nokkur ár með Brids-
félagi Selfoss.
Útför Skúla verður gerð frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
eru: 1) Sævar Gunn-
ar, f. 9.4. 1946. Synir
hans eru a) Skúli
Már, f. 25.9. 1971.
Dóttir hans er
Anetta Eik, f. 27.9.
1999, b) Davíð Logi,
f. 27.7. 1977. 2) Guð-
jón, f. 19.3. 1948,
kvæntur Jóhönnu
Sóleyju Jóhannes-
dóttur, f. 22.9. 1954.
Börn þeirra eru: a)
Hanna Dís, f. 2.8.
1973, í sambúð með
Kristjáni Friðriki
Einarssyni, f. 8.1. 1970. Börn
þeirra eru: Kári Freyr, f. 16.2.
2003, og Eva Sóley, f. 3.1. 2006. b)
Garðar, f. 20.2. 1977, í sambúð
með Söru Jasonardóttur, f. 27.7.
1983. 3) Steinunn Guðný, f. 20.10.
1951, sonur hennar er Valur Arn-
arson, f. 5.10. 1973, sonur hans er
Arnar, f. 8.8. 2005. 4) Jón Gústaf,
f. 24.8. 1953, d. 12.2. 1978. 5) Nína
Edda, f. 30.7. 1956, dóttir hennar
er Valgerður Rut Jakobsdóttir, f.
6.3. 1989.
Skúli ólst upp á Kotmúla og
stundaði almenn sveitastörf. Hann
fór á vertíð til Vestmannaeyja
eins og algengt var á þessum ár-
um og vann einnig við vegavinnu.
Undanfarna daga hef ég rifjað
upp æskuárin og samneyti mitt við
föður minn. Ég sé fyrir mér traust-
an mann með ríka ábyrgðartilfinn-
ingu. Hann sinnti því sem honum
var trúað fyrir. Hann hafði jákvæða
lífssýn, þar sem inntakið var meðal
annars að: „maður getur aldrei flúið
skuggann af sjálfum sér.“
Pabbi var ekki latur en rólegur
og yfirvegaður. Hann ólst upp í
Fljótshlíðinni og átti sú sveit alltaf
stóran sess í hjarta hans. Hann fór
eins og margir jafnaldrar hans úr
sveitum landsins í göngur á yngri
árum. Hann rifjaði stundum upp
þessar ferðir og sá ég þá í hillingum
ýmsa staði á Fjallabaksleið syðri,
Grænafjall og Markarfljótsgljúfur.
Sögurnar sem fylgdu voru ævintýr-
um líkust. Þetta svæði, Emstrur og
nágrenni, skyldi ég heimsækja þeg-
ar ég yrði stór.
Pabbi hafði gott tóneyra og var
líkur móður sinni að því leyti en hún
var lengi organisti í Breiðabólstað-
arkirkju. Hún tók auk þess krakka
heim og kenndi þeim á orgel. Pabbi
sagði mér einhverju sinni að hann
hefði ekki getað hugsað sér að læra
á hljóðfæri eftir nótum, eftir að
hafa hlustað margoft á ýmis til-
brigði tónskalans sífellt endurtekin.
Hann fór sínar eigin leiðir við að
læra og hertók harmóníku eldri
bræðra sinna meðan þeir voru úti
við gegningar. Hann byrjaði síðar
að spila opinberlega á ýmsum
mannamótum. Upp úr því fór hann
og vinur hans úr sveitinni að spila
fyrir dansi í Fljótshlíðinni og nær-
sveitum. Stundum vildi maður að
hann léki eitthvað af lögum sem
voru á vinsældalistum í útvarpi.
Hann bað þá um að lagið yrði raul-
að fyrir sig og spurði svo „er það
svona?“ og spilaði lagið án þess að
hika.
Pabbi vann lengi í Mjólkurbúi
Flóamanna og var þá lítið heima
vegna vaktavinnu alla daga vikunn-
ar jafnt á nóttu sem degi. Samneyti
hans við okkur systkinin var á þess-
um árum því minna en gjarnan er.
Seinna, eftir að barnabörnin fædd-
ust, kom í ljós hversu auðvelt pabbi
átti með að laða að sér börn. Þau
þyrptust að honum, ekki hvað síst
þegar hann tók fram harmóníkuna
og spilaði. Þarna sátu þau umhverf-
is hann og sum tóku undir og sungu
með. Pabbi kunni líka mikið af vís-
um og þulum sem ég man eftir að
hann söng stundum fyrir okkur og
síðar fyrir barnabörnin.
Ég man aldrei eftir að pabba yrði
misdægurt eða hann þyrfti að vera
heima vegna veikinda. Hann var í
eðli sínu baráttumaður eins og hetj-
urnar sem forðum riðu um héruð.
Hann gafst ekki upp svo auðveld-
lega þótt móti blési. Hann varð þó
að lúta í gras í síðustu baráttu sinni
í fyrstu viku þessa mánaðar.
Ég vil færa starfsfólki gjörgæslu-
deildar Landspítala í Fossvogi ein-
lægar þakkir fyrir einstaklega góða
aðhlynningu. Þar var pabbi í góðum
höndum. Hann treysti starfsfólkinu
fullkomlega og ekki að ástæðu-
lausu. Þrátt fyrir einlægan vilja
hjúkrunarfólksins voru endalokin
óumflúin.
Guðjón Skúlason.
Elsku afi.
Nú þegar þú ert farinn frá okkur
áttar maður sig á því hvað það vant-
ar mikið að hafa þig ekki hér leng-
ur. Það er svo skrýtið að koma í
Grænumörkina og sjá þig ekki sitja
í stólnum þínum þar sem þú sast
alltaf. Þegar ég hugsa til baka átta
ég mig á því hvað ég á óendanlega
mikið af minningum um þig sem ég
hafði aldrei rifjað upp fyrr en núna.
Ég man svo vel þegar ég var fjög-
urra ára og þú varst að kenna mér
að lesa götuheiti. Þannig að í raun-
inni varst það bara þú sem kenndir
mér að lesa og ég hef komið vel
þjálfuð í lesturinn í 1. bekk. Svo
þegar við vorum í bíltúrum sagðir
þú mér alltaf að fara í löggubeltið.
Ég tók það að sjálfsögðu mjög al-
varlega og sat ekki í bíl án þess að
hafa beltið spennt eftir það.
Þú varst einhvern veginn alltaf til
staðar, tilbúinn að gera allt fyrir
mann. Skutlandi mér hingað og
þangað og þá sérstaklega undanfar-
in ár þegar maður þurfti að komast
út um allt og nennti ekki að labba.
Svo þegar ég skoða myndir síðan ég
var lítil er alveg ljóst að þú varst
alltaf að leika við mig, þar sem ég er
nú örverpið í fjölskyldunni og fékk
alla athyglina. Spilandi á harmon-
ikkuna fyrir mig, úti í garði í bolta-
leik á Sunnuveginum eða snúandi
mér um öll gólf í gráa skrifborðs-
stólnum þínum. Enda sést það líka
vel á myndunum hversu mikil afa-
stelpa ég var, alltaf í fanginu á þér.
Það var líka svo gaman að sjá ná-
kvæmlega sömu atburðarásina ger-
ast þegar Anetta Eik fæddist. Enda
er hún jafnvel meiri afastelpa en ég
var þó svo að ég vilji alltaf ákveðinn
eignarrétt af þér, afi minn. Það eru
svo margar fleiri minningar sem ég
gæti með glöðu geði skrifað en ég
ætla að láta þetta duga með söknuð
en þó ánægju í hjartanu því að ég
veit að þér líður betur þar sem þú
ert núna. Ég elska þig afi minn.
Þín,
Valgerður Rut.
Í fáeinum orðum langar okkur að
minnast afa okkar, sem lést eftir
stutt en erfið veikindi. Á slíkri
stundu reika um hugann allar þær
góðu minningar sem við eigum um
afa.
Í minningunni var afi sá maður
sem mark var takandi á. Það sem
hann sagði stóðst, hann fór aldrei
með fleipur og alltaf var hægt að
treysta á hann ef eitthvað bjátaði á.
Hann reyndist okkur strákunum
mjög vel á okkar uppvaxtarárum
eins var alltaf hægt að leita til hans
með ráð á seinni árum.
Einn okkar, Skúli, var 11 ára
gamall þegar foreldrar fluttust til
Reykjavíkur. Skúli kom þá að máli
við afa nafna sinn um að flytja til
þeirra ömmu og afa. Það reyndist
auðsótt mál og bjó Skúli hjá þeim á
unglingsárunum.
Afi sýndi áhugamálum okkar
strákanna skilning og reyndi að
hjálpa okkur eftir fremsta megni.
Afi var handlaginn maður með gott
verksvit. Hann hjálpaði okkur að
smíða kassabíla, dúfnakofa og laga
hjólin okkar þegar þau biluðu. Þol-
inmæði hans gagnvart fjörmiklum
stráklingum var mikil og með yf-
irvegaðri skapgerð kom hann inn
hjá okkur góðum kostum sem hann
hafði sjálfur tamið sér eins og sam-
viskusemi, ábyrgð, vinnusemi og
stundvísi.
Afi var af þeirri kynslóð sem var
ekki mikið fyrir að sýna tilfinningar
sínar. Dugnaður og ósérhlífni ein-
kenndi hans fas og hafði þetta já-
kvæð áhrif á okkur strákana en um-
fram allt var afi góður maður.
Í lífi og starfi vakti hann yfir okk-
ur og fylgdist með úr fjarska hvern-
ig hlutirnir þróuðust hjá okkur. Afi
skilur sáttur við sitt lífshlaup en
veröldin er fátækari án hans.
Guð gefi ömmu okkar styrk á
sorgarstundu.
Lát gróa sorgarsár,
lát sorgar þorna tár,
lát ástarásján þína
mót öllum þjáðum skína.
(Helgi Hálfdánarson.)
Skúli Már, Valur
og Davíð Logi.
Skúli Guðnason
✝ Anna MargrétTryggvadóttir
fæddist í Finnstungu
í Blöndudal 3. des-
ember 1919. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Blönduóss
31. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Tryggvi
Jónasson bóndi í
Finnstungu í
Blöndudal, f. 1892,
d. 1952, og kona
hans Guðrún Jó-
hanna Jónsdóttir, f.
1880, d. 1967. Börn þeirra Tungu-
hjóna voru Jónas, f. 1916, d. 1983,
Jón, f. 1917, d. 2007, Guðmundur, f.
1918, og Anna Margrét.
Björk, f. 16.3. 1972, í sambúð með
Valdimar Valdimarssyni, f. 14.12.
1972. Börn þeirra eru: Lovísa Þóra,
f. 7.12. 1997, Jóhann Karl, f. 23.6.
2001, og drengur, f. 2.9. 2007. c)
Grétar Örn, f. 7.6. 1981, í sambúð
með Katrínu Klöru Þorleifsdóttur,
f. 26.3. 1981. Dóttir þeirra er Elín
Embla, f. 21.9. 2006. 2) Kolbrún, f.
5.5. 1950, gift Árna Ingibjörnssyni,
f. 14.1. 1950. Börn þeirra eru: a)
Svanur Hlífar, f. 9.1. 1969, d. 3.8.
1991. b) Guðrún Brynhildur, f. 22.1.
1971, gift Guðmundi Elíasi Rúnars-
syni, f. 31.12. 1968. Sonur þeirra er
Jóel Dagur, f. 2.1. 2007. Guðrún var
áður gift Gunnari Laxfoss Þor-
steinssyni og eiga þau saman börn-
in Hannes Hlífar, f. 19.12. 1992, og
Kolbrúnu, f. 4.9. 1996.
Anna Margrét var í Kvennaskól-
anum á Blönduósi 1937-1939. Vann
við verslunarstörf, lengst af hjá
Kaupfélagi Húnvetninga.
Anna Margrét verður jarðsungin
frá Blönduóskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Hinn 7. ágúst 1948
giftist Anna Kristjáni
Snorrasyni bifreiða-
stjóra, f. 26.1. 1918, d.
15.11. 1990. Dætur
þeirra eru: 1) Þóra, f.
31.12. 1948, var gift
Jóhanni Ingibjörns-
syni, f. 24.7. 1947.
Börn þeirra eru: a)
Kristján Gunnar, f.
19.12. 1968, í sambúð
með Sunnevu Guð-
geirsdóttur, f. 3.4.
1973. Börn þeirra eru
Arnar Logi, f. 24.8.
1998, og Aldís Anna, f. 26.10. 2004.
Kristján var áður í sambúð með
Ernu Arnardóttur og eiga þau sam-
an Hörð Inga, f. 1.4. 1990. b) Ólöf
Kæra Anna. Komið er að kveðju-
stund. Síðustu daga hafa ýmsar
minningar runnið í gegnum huga
mér og mig langar að kveðja þig með
örfáum línum.
Þegar ég var lítil stelpa var ég
mjög ákveðin og ef það þurfti að
koma mér fyrir þá hafði ég ákveðnar
skoðanir á því hvar ég vildi vera.
Minn uppáhaldsstaður var hjá þér
og Kidda og ég var yfirleitt sjálf búin
að semja við ykkur um að fá að vera
áður en beðið var fyrir mig og það
var alltaf auðsótt mál.
Ég man hvað ég var glöð og hvað
mér fannst mikið til þess koma þegar
þú baðst mig að passa litlu ömmu- og
afastrákana ykkar á meðan brúð-
kaup þeirra Kollu og Þóru fór fram
og ég hafði mikla ánægju af hlut-
verkinu.
Árin liðu og ég gekk í kirkjukórinn
og að sjálfsögðu stóð ég alltaf við
hliðina á þér í kórnum og ef ég var
óörugg með það sem verið var að
syngja þá léstu mig standa fyrir
framan þig svo ég væri öruggari.
Þegar fram liðu stundir, Kiddi og
mamma voru dáin, þá tókuð þið
pabbi ákvörðun um að búa saman.
Mér fannst það pínu skrítið til þess
að byrja með en samt ánægjulegt og
fjölskyldur ykkar beggja voru mjög
sáttar við þessa ákvörðun.
Elsku Anna, mig langar að þakka
þér fyrir hvernig þú hugsaðir um
hann pabba minn þann tíma sem þið
bjugguð saman.
Vegir skiptast. – Allt fer ýmsar leiðir
inn á fyrirheitsins lönd.
Einum lífið arma breiðir,
öðrum dauðinn réttir hönd.
Einum flutt er árdagskveðja,
öðrum sungið dánarlag,
allt þó saman knýtt sem keðja,
krossför eins með sama brag.
Veikt og sterkt í streng er undið,
stórt og smátt er saman bundið.
(Einar Ben.)
Blessuð sé minning þín Anna Mar-
grét Tryggvadóttir.
Sigurlaug Ragnarsdóttir.
Það var oft glatt í dalnum þegar
Anna og bræður hennar voru að
alast upp í bæ í bröttu túni undir
Tunguhnjúknum. Þau voru fjögur
Tungusystkinin, sitt á hverju árinu
og systirin Anna var yngst. Eftir
dalnum þeirra féll Blanda, oft far-
artálmi og alltaf varasöm en unga
fólkið í dalnum lét hana ekki standa í
vegi fyrir því að bregða sér milli
sveita og skemmta sér með nágrönn-
um í næstu dölum.
Anna var glaðlynd stúlka og söng-
elsk, spilaði á harmoniku og spilarar
voru dýrmætir þegar slá skyldi upp
balli í Þinghúsinu í Hlíð eða rúm-
góðri baðstofu.
Stundum var dansað á grundun-
um við Stafnsrétt eins og Símon
Dalaskáld kvað:
Hér ég skal til skemmtunar
skálda fögur ljóðin
þar sem daladrósirnar
dansa á bala Stafnsréttar.
Tryggvi faðir systkinanna unni
söng og ekki síður þeirri mannbót
sem góðu söngstarfi fylgir. Guðrún
móðir þeirra lék á orgel og tónlist
var í hávegum höfð á Finnstungu-
heimilinu.
Gáskafullur hringhendusmiður og
góður nágranni bindur nafn Önnu í
vísu:
Gekk ég ungur grýttan veg
af glöpum þungum vola
en Önnu í Tungu elska ég
eins og lungun þola.
(Stefán Sveinsson)
Unga fólkið var fjölmennt í sveit-
inni, sumt setti þar saman bú síðar
meðan aðrir fluttu burt, jafnvel úr
héraðinu.
Anna giftist Kristjáni Snorrasyni
og flutti til Blönduóss og ungir
frændur hennar úr dalnum sáu sjó-
inn og fjöruna í fyrsta sinn þar við
húsið hjá þessari glaðværu frænku
sem heimsótt var í flestum kaupstað-
arferðum.
Fram í sveitina sína kom Anna
með dæturnar til dvalar á sumrin á
fyrstu búskaparárum sínum. Við Ár-
túnasystkin hlökkuðum til að fá
þessar góðu frænkur okkar fram eft-
ir og þær tóku þátt með okkur í önn-
um daganna. Stundum var tóm til að
gera leiðangur austur á eyrar eða til
berja upp á Finnadal.
Þeim Önnu og Kristjáni búnaðist
vel á Blönduósi, þau fluttu úr húsinu
í sandinum upp í Helgafell sem
stendur við Aðalgötu. Börn komust á
unglingsaldur, hættu að hlaupa und-
an öldunni og það fór að styttast í ný
heimili með nýjum börnum og sem
útdeildu ömmu- og afahlutverkum til
þeirra hjónanna. Þau Anna fluttu í
Brautarholt, fjær umferð en nær
gróðri.
Anna vann við ýmis störf þegar fór
að fækka í heimili hjá þeim hjónun-
um, hún söng í kirkjukórnum og tók
stundum í harmonikuna. Hannyrðir
voru ríkur þáttur í lífi Önnu. Minn-
isstæðar eru glæsipeysur sem hún
prjónaði á dætur sínar og frænkur,
en frá seinni árum tekur öðru fram
útsaumur hennar á Síðustu kvöld-
máltíðinni.
Kristján mann sinn missti hún
1990.
Anna Margrét hóf síðar búskap
með Ragnari Þórarinssyni. Söngur
og tónlist var þeirra sameiginlega
hugðarefni.
Jónas bróðir hennar sagði í ljóði
sínu Svæfðu hana vornótt:
Nú glitra gulltár á hvarmi,
er geislinn í kveldhúmi dvín.
Svo lokar hún augunum, hægt og hljótt,
og hverfur, vornótt, til þín.
(JT)
Ingi Heiðmar Jónsson.
Anna Margrét
Tryggvadóttir