Morgunblaðið - 06.10.2007, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 6. OKTÓBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Halldór Ingi-mundur Eyþórs-
son fæddist í
Fremri-Hnífsdal í
Eyrarhreppi við
Djúp 12. mars 1924.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnuninni
á Blönduósi 21.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jón Eyþór
Guðmundsson, f.
19.2. 1894, d. 19.1.
1979, og Pálína Sal-
óme Jónsdóttir, f.
9.2. 1889, d. 14.12. 1975.
Alsystkini Halldórs eru Guð-
mundur, f. 17.6. 1914, d. 26.12.
1982, Kjartan Blöndal, f. 19.12.
1915, d. 23.6. 1974, Elín Ingibjörg
f. 19.9. 1917, d. 1. júlí 1973,
drengur sem fæddist andvana
1920, Jóhann, f. 17.2. 1921, d. 2.9.
2005, Haraldur Róbert, f. 6.8.
1927, og Haukur Líndal, f. 18.10.
1929. Haraldur og Haukur dvelja
nú báðir á Heilbrigðisstofnuninni
á Blönduósi. Áður átti Eyþór
dótturina Unni, f. 18.9. 1909.
Halldór kvæntist 1947 Guð-
björgu Sveinsínu Ágústsdóttur, f.
21.8. 1923, d. 2.2. 1974. Dóttir
þeirra er Birgitta Hrönn Hall-
dórsdóttir, f. 20.6. 1959, maður
hennar er Sigurður
Ingi Guðmundsson,
f. 16.1. 1957. Börn
þeirra eru: Halldór
Ingi, f. 13.10. 1992,
og Guðbjörg Pálína,
f. 1.1. 2000.
Halldór ólst upp í
Fremri-Hnífsdal til
12 ára aldurs en þá
flutti hann með for-
eldrum sínum í
Húnavatnssýsluna
þar sem þau bjuggu
á nokkrum stöðum.
Árið 1947 keyptu
Halldór og Guðbjörg jörðina
Syðri-Löngumýri í Blöndudal og
hófu búskap þar ásamt foreldrum
Halldórs. Halldór var allan sinn
starfsaldur bóndi á Syðri-
Löngumýri, nema nokkur ár en
þá vann hann sem hirðir hjá Fáki
í Reykjavík á veturna en var á
sumrin vörður við sauðfjárveikiv-
arnargirðingu á Kili. Frá árinu
1986 bjó Halldór á Syðri-
Löngumýri ásamt dóttur sinni og
tengdasyni en dvaldi síðustu
mánuðina á Heilbrigðisstofn-
uninni á Blönduósi sökum heilsu-
brests.
Útför Halldórs fer fram frá
Svínavatnskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Ég kveð þig minn faðir nú komin er stund
sem kveið ég svo fyrir að lifa.
En þú ert nú horfinn á feðranna fund
með fögnuði tekið á himneskri grund.
Í söknuði sit ég og skrifa.
Þín lundin var sköpuð af gimsteinagerð
og gæska úr hjartanu sprottin.
Mig langar að þakka þér farsæla ferð
með friðsælli gleði ég kveðja þig verð.
Nú geymir þig dýrðlegur Drottinn.
Elsku pabbi. Það er skrýtið að
hugsa til þess að þú sért farinn og
ég veit að við hér litla fjölskyldan
þín á Löngumýri eigum eftir að
venjast því að þú sért ekki sá hluti
af okkur sem þú hefur alltaf verið.
En við eigum þig í hjarta okkar og
þar mun þinn staður ávallt vera.
Ég man þegar ég var lítil stelpa
hvað mér fannst gott hvað þú hafðir
stóra hönd. Þegar stóra höndin þín
umlukti litla lófann minn fann ég
alltaf fyrir svo miklu öryggi og full-
vissu um að allt væri gott. Allt mitt
líf hef ég fundið öryggi hjá þér og
alltaf hefur þú verið mín stoð og
stytta hvað sem gengið hefur á. Við
áttum mikla og djúpa sorg saman
þegar mamma dó, en þá fórum við
líka að passa hvort annað og þannig
hefur það alltaf verið. Þakka þér
fyrir hvað þú hefur verið góður við
mig, manninn minn og börnin sem
hafa verið augasteinarnir þínir síð-
ustu ár. Við eigum öll yndislegar
minningar og vitum að þú ert og
verður alltaf besti pabbi og afi í
heimi.
Það er svo lítið að segja á svona
stundum, enda þekkir þú allar mín-
ar hugsanir og orð eru óþörf. Við
skynjum líka ást þína áfram þó að
þú hafir kvatt okkur nú. Ég vildi
bara óska þess að allt fólk elskaði
börnin sín eins og þú elskaðir okk-
ur, þá væri heimurinn betri.
Hjartans þakkir, elsku pabbi,
fyrir allt.
Þín dóttir,
Birgitta.
Það haustar og ,,Laufþreytu
trjánna leggur inn til þín“ (Ól. Jóh.
Sig). Þetta flaug í huga minn þegar
andlátsfrétt vinar og frænda Hall-
dórs Eyþórssonar barst mér í gær.
Ég man þau hjónin á Syðri-Löngu-
mýri búandi myndarbúi, virkir
þegnar í samfélaginu ásamt því að
byggja upp jörðina sína með sóma.
Þessi góðu hjón eignuðust yndis-
lega dóttur sem svo sannarlega
veitti birtu og yl. En svo kom áfall-
ið. Guðbjörgu, bjargi sem aldrei
brást, var allt í einu kippt í burtu af
illvígum sjúkdómi. Þá brast undir-
staðan og lífið breyttist. En „allt
fram streymir“ og „aftur kemur vor
í dal“ ortu menn. Unga dóttirin hóf
búskap með sínum frábæra manni á
Syðri-Löngumýri og Halldór var
aftur kominn heim. Að S-Löngu-
mýri var og er gaman að koma,
raunar meira en gaman, aðdáunar-
vert. Hitta Halldór, sem aldrei
brást sem vinur og félagi, gleðigjaf-
inn orðheppni sem gaf perlur í
minningasjóðinn. „Það er alltaf gott
veður í göngum“ og „Það þýðir ekk-
ert að vera fyndinn ef maður hefur
engan húmor.“ Hvað hann gaf
manni mikið, ekki aðeins stundir
þar sem mikið var hlegið, heldur
líka og nú skulum við staldra við,
þetta og margt fleira sem hann
sagði og er minnisstætt, tel ég vera
heimspeki og vissulega þess virði
að festa í huga sér til útlegginga.
Hugur manns fer sínar leiðir og
afar eðlilegt er að hann fljúgi fram
á Auðkúluheiði þegar Halldórs er
minnst. Þar er ég nú stödd. Það er
sól, tíbráin titrar og gangnamenn
eru á leið fram til Hveravalla.
Framundan hillir uppi sólroðinn
sandinn og ríðandi mann á bláhvít-
um hesti. Maður og hestur eins og
berast á bylgjum hillinganna, til-
sýndar sést strax að þar fer Halldór
á gæðingi sínum Hæringi, fjár-
hundur hans er með í för. Þeir vin-
irnir þrír koma haust eftir haust á
móts við gangnamenn á þessum
stað. Þá eru þeir búnir að vera sum-
arlangt á fjöllum. Forða ám og
lömbum Húnvetninga og Árnesinga
frá dauðadómi sem óumflýjanlegur
er línubrjótum. Þessir félagar eru
glaðir og reifir eftir sumarið, allir
sjá að Halldór hefur, þá sem endra-
nær, hugsað vel um ferfætlingana
sína. „Svo er hestur sem hann er
hafður“ og „Sá á hund sem elur“
Þannig var það, hjá Halldóri. Fögn-
uður er í brjóstum manna við þess-
ar aðstæður og ekki fellur á hann
þarna er Halldór kemur til móts við
þá. Vinir heilsast, uppi eru gleðimál
og spaug. Einhverjir glampar
kvikna, það er sólin sem kveikir þá.
Stundin er ævintýr. Og nú rennur
önnur mynd á tjaldið. Við erum enn
í hópi gangnamanna, stundum á
Hveravöllum, stundum á Kolkuhól,
það er sungið, það húmar, það
dimmir og enn er sungið. Enginn
endist til að syngja lengi ef söng-
urinn hljómar ekki. Í lok eins fyrsta
lagsins segir Halldór „Það hljómar
maður“. Þar með hefur hann eins
og slegið okkur söngruddana töfra-
sprota og hvert lagið af öðru hljóm-
ar út yfir heiðina. Þetta var líf. Einu
sinni sagði Húnvetningur staddur í
göngum „Svona kvöld á öræfunum
er / ævintýri líkast töfra-galdri.
Halldór, við þökkum þér vináttu og
viðkynningu alla tíð. Ég kveð með
sígildu íslensku kveðjunni Vertu
ávallt blessaður og sæll.
Bryndís Júlíusdóttir.
Halldór Eyþórsson var ekki
fæddur með silfurskeið í munni.
Foreldrar hans voru fátækir frum-
býlingar. Faðir hans var Húnvetn-
ingur en móðirin var frá Hnífsdal.
Þau hófu búskap við þröngan kost á
hluta Eiðsstaða í Blöndudal, fluttu
síðan til Hnífsdals og bjuggu þar í
nokkur ár. Fjölskyldan flutti síðan
til baka í heimasveit Eyþórs og
bjuggu þar á ýmsum leigujörðum.
Halldór ólst upp í stórum systkina-
hópi og þurfti fljótlega að vinna fyr-
ir sér. Hann var röskur verkmaður
og laginn og kom sér allstaðar vel
þar sem hann stundaði vinnu. Hall-
dór var fríðleiksmaður, einkar geð-
felldur og hafði ljúfmannlega fram-
komu.
Bráðmyndarleg og merk stúlka í
sveitinni, Guðbjörg Ágústsdóttir og
Halldór festu ráð sitt. Í fyrstu voru
þau leiguliðar en tókst 1948 að festa
kaup á jörðinni Syðri-Löngumýri í
Blöndudal. Man ég vel hve glaður
ég var þegar ljóst varð að þau yrðu
nágrannar okkar á Höllustöðum til
frambúðar. Gaman var að fylgjast
með þessum ungu hjónum koma
undir sig fótum, rækta, byggja og
verða bjargálna. Foreldrar Hall-
dórs og faðir Guðbjargar urðu einn-
ig heimilismenn. Heimilið var glað-
vært og fólkið samhent og ætíð var
þar mjög gestkvæmt, enda var þar
alltaf gott að koma. Þau voru úrvals
nágrannar, ákaflega greiðvikin og
tillitssöm. Fáir voru skemmtilegri
ferðafélagar en Halldór eða betri að
vera í verki með. Samhjálp og sam-
vinna var almenn og alltaf var Hall-
dór tilbúinn að hjálpa til við verk,
skreppa á fund eða í ferðalag á bíl
eða hestum. Minnist ég ótal
ánægjustunda er við áttum saman,
ekki síst í göngum, fjárragi eða
réttastússi.
Guðbjörgu og Halldóri varð lengi
vel ekki barna auðið. Þau ólu upp að
mestu tvo drengi, Birgi og Þorstein
H. Gunnarssyni. Birgir fórst með
vitaskipinu Hermóði og var það
þeim hjónum mikið áfall.
1959 eignuðust þau kjördóttur,
Birgittu Hrönn, og þar kom mikill
sólargeisli á heimilið. Hún óx úr
grasi glæsileg og hæfileikarík. Hún
er þjóðkunnur rithöfundur glæpa-
sagna.
Ský dró fyrir sólu er Guðbjörg
sýktist af krabbameini er dró hana
til dauða eftir miklar þjáningar.
Halldór hætti fljótlega búskap og
leigði Þorsteini uppeldissyni sínum
jörðina um skeið.
Gerðist Halldór hrossahirðir hjá
hestamannafélaginu Fáki á vetrum
en var flest sumur sauðfjárveiki-
vörður á Kili. Gat hann sér hið
besta orð þar sem annarstaðar.
Þegar Syðri-Langamýri var laus úr
ábúð, hóf Birgitta þar búskap
ásamt manni sínum Sigurði Inga
Guðmundssyni en þau höfðu þá bú-
ið um nokkur ár á Leifsstöðum í
Svartárdal. Halldór kom þá aftur
heim, aðstoðaði við búskapinn með-
an heilsa leyfði og átti gott ævi-
kvöld í skjóli dóttur sinnar og
tengdasonar og barna þeirra.
Nú er Halldór á Löngumýri allur
og ég kveð þennan góða vin og sam-
ferðamann með söknuði og bestu
þökkum.
Páll Pétursson.
Halldór Eyþórsson snerti líf okk-
ar fjölskyldunnar á margan hátt og
var okkur afskaplega kær enda ein-
stakur maður þar á ferð.
Fyrstu kynni mín af Dóra voru
fyrir tæpum fimmtíu árum þegar ég
mætti í sveitina sjö ára gamall til
dvalar hjá Dóra og Guðbjörgu
frænku minni. Tóku þau hjón vel á
móti mér, til marks um það leyfðu
þau mér að sofa í svefnherbergi
þeirra hjóna ásamt Birgittu dóttur
þeirra sem þá var nýfædd. Ég
dvaldi hjá þeim á sumrin um átta
ára skeið svo að þau hjón höfðu
mikil áhrif á uppeldi mitt. Þarna
hófst samband sem átti eftir að
styrkjast með árunum.
Dóri var mikill vinnuþjarkur og
ætlaðist til að aðrir væru það líka.
Hann var um leið góður og traustur
vinur og félagi og gerði ekki grein-
armun á aldri fólks í þeim efnum.
Á meðan ég bjó erlendis datt
sambandið niður en 1996 urðu fagn-
aðarfundir þegar við fjölskyldan
komum við á Löngumýri á hring-
ferð okkar um landið og hittum þar
fyrir Halldór, Birgittu og Sigurð
Inga. Var það upphafið að ómetan-
legu sambandi okkar allra enda
náðum við einsaklega vel saman.
Eftir það var brunað norður í land
hvenær sem færi gafst og oftast var
rennt fyrir fisk á meðan Dóri hafði
heilsu til.
Dóri var alltaf jafnsæll þegar við
lögðum af stað með veiðigræjurnar.
Við veiðar áttum við til að gleyma
bæði stað og stund og fyrir kom að
það var farið að hilla undir morgun
þegar við snerum heim á bæ. Ef
Dóri hafði veitt fleiri fiska þá marg-
spurði hann mig hvað ég hefði veitt
marga en ef ég veiddi fleiri þá
spurði ég hann þess sama, það var
smástríðni í okkur báðum.
Linda Björk, dóttir mín, var síð-
an í sveit á Löngumýri ári eftir að
Dóri hafði eignast sitt fyrsta barna-
barn og þá fékk hún að kynnast
hversu barngóður og nærgætinn
hann var. Hún hafði gaman af að
fylgjast með honum þegar „Nafni“
eins og hann kallaði Halldór Inga
og Guðbjörg, barnabörnin hans,
voru komin til sögunnar enda var
hann afskaplega stoltur af þeim.
Oft sat hann á bæjartröppunum eða
við gluggann í herberginu sínu og
fylgdist með þeim þegar þau léku
sér úti, þá átti hann það til að skella
upp úr yfir uppátækjum þeirra,
hann virtist skemmta sér konung-
lega.
Dóri fór ekki af bæ að óþörfu
enda leið honum best heima á
Löngumýri. Þegar hann átti erindi
til Reykjavíkur gisti hann stundum
hjá okkur og þótti okkur vænt um
að hafa hann á heimilinu. Hann leit
ekki á okkur sem gesti þegar við
vorum á Löngumýri og það sama
var upp á teningnum hjá okkur þeg-
ar hann kom suður, hann var einn
af fjölskyldunni.
Okkur þótti öllum afskaplega
vænt um Dóra á Löngumýri enda
var hann okkur alltaf góður. Hann
hafði góða nærveru og var gæddur
þeim fágæta eiginleika að það var
hægt að þegja með honum án þess
að það væri vandræðalegt.
Eins og við Hrafnhildur og Linda
Björk söknum hans mikið erum við
um leið þakklát fyrir að vita að hon-
um líður vel núna og er loks kominn
til Bubbu sinnar eftir langan að-
skilnað. Elsku Dóri, takk fyrir sam-
fylgdina í lífinu, Guð blessi þig.
Oddur Gunnarsson.
Halldór Eyþórsson
✝ AðalheiðurMaggý Péturs-
dóttir fæddist í
Ólafsfirði 27. mars
1930. Hún andaðist
á Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi í
Fossvogi 26. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigríður Guð-
mundsdóttir hús-
móðir, f. 22. apríl
1908, d. 6. júní
1964 og Pétur Sig-
urðsson bakara-
meistari, f. 22. maí 1906, d. 26.
júní 1984. Síðar giftist Sigríður
Bernharði Ólafssyni vélstjóra.
Hálfsystkini Heiðu, eins og hún
var alltaf kölluð, eru Þórður, d.
7. janúar 1950, Freydís, Óli
Sveinn, Hreinn og Aðalsteinn, d.
8. mars 1998.
Hinn 25. desember 1948 giftist
Heiða Sveini Hjörleifssyni skip-
stjóra og útgerðamanni í Vest-
mannaeyjum, f. 1. ágúst 1927, d.
4. janúar 2004. Þau
eiga fimm börn,
þau eru: 1) Þóra
Sigríður, f. 27.
september 1948,
gift Henry Ágúst
Erlendssyni, börn
þeirra eru Sveinn,
Helga Henrietta og
Arnþór. 2.) Þórey,
f. 1. september
1951, gift Einar
Sveinbjörnssyni,
börn þeirra eru
Heiðar, Erla og
Björk. 3.) Hjörleif-
ur, f. 27. desember 1954, sonur
hans er Sveinn. 4.) Ólafur Pétur,
f. 30. maí 1958, d. 12. febrúar
2004. 5.) Kristbjörg, f. 21. maí
1965, gift Pétri Fannari Hreins-
syni, börn þeirra eru Hreinn,
Sæþór Ólafur og Aðalheiður
Maggý. Barnabörn Heiðu eru 12.
Heiða verður jarðsungin frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Elsku mamma, þú varst yndisleg
móðir, alltaf svo blíð og góð. Þú
saumaðir og prjónaðir á okkur
krakkana. Og alltaf þegar við fór-
um í háttinn þá breiddir þú yfir
okkur og söngst fyrir okkur Ó
Jesú bróðir besti. Þú last alltaf
fyrir okkur úr blöðunum, þótt við
vorum orðin læs. Fyrir jólin bak-
aðir þú margar sortir af smákök-
um og límdir svo límband fyrir
stampana, en við stálumst oftast í
þá og límdum svo varlega aftur
fyrir.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
Mér gott barn gef að vera
og góðan ávöxt bera,
en forðast allt hið illa,
svo ei mér nái að spilla.
Það ætíð sé mín iðja
að elska þig og biðja,
þín lífsins orð að læra
og lofgjörð þér að færa.
(Páll Jónsson.)
Kveðja,
börnin þín.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með
tárum, hugsið ekki um dauðann með
harmi eða ótta. Ég er svo nærri, að
hvert eitt tár ykkar snertir mig og kvel-
ur, þótt látinn mig haldið. En þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug, lyftist
sál mín upp í mót til ljóssins. Verið glöð
og þakklát fyrir allt sem lífið gefur og
ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar
yfir lífinu.
(Kahlil Gibran.)
Kveðja,
Þóra Fríða, Henrietta og
Aríanna Ósk.
Mig langar að minnast hennar
ömmu minnar, en nú er hún búin
að fá hvíldina eftir erfið og mikil
veikindi og ég trúi því að hún sé nú
komin til afa og Óla Péturs. Þegar
ég var lítil og mamma var mjög
mikið útivinnandi þá fór maður
alltaf upp á Höfðaveg. Þar var sko
gaman og alltaf líf og fjör, alltaf
nýbakaðar kökur og kræsingar og
ekki má gleyma matargerð og
handavinnunni sem þú gerðir. Þú
kenndi mér að prjóna og sauma út.
Þú varst alltaf í svo góðu skapi
þegar maður var hjá þér, alveg
sama þó maður gerði eitthvað sem
var bannað þá hækkaðir þú aldrei
róminn við mig. Ég sakna þín mjög
mikið en ég hugga mig við það að
nú ertu ekki lengur kvalin.
Við Óli keyptum húsið ykkar afa
og það er oft gert grín að því hvort
að það fylgi bara eldhúsinu hér á
Höfðaveginum að húsmóðir sé allt-
af á fullu í eldhúsinu. Við geymum
vel minningarnar sem við áttum
með þér og við viljum þakka fyrir
þær stundir sem við áttum saman
og biðjum góðan Guð að geyma þig
Kveðja,
Helga og Ólafur.
Aðalheiður Maggý
Pétursdóttir