Morgunblaðið - 27.10.2007, Qupperneq 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. OKTÓBER 2007 39
MINNINGAR
Í Svíþjóð þar sem ég
ólst upp segir máltæki:
„Kært barn á sér mörg
nöfn“. Orðatiltækið vís-
ar vel til Þórunnar
ömmu minnar. Fyrir litla stúlku í Sví-
þjóð var hún amma á Íslandi, amma í
Lækjarkinn, bókaamma sem fóstraði
lestraráhugann með bókum af bóka-
safninu, tónlistaramma sem leyfði
okkur að glamra á píanóið og hlusta á
Abba-plötur inni í stofu þegar við
systkinin dvöldumst hjá henni sum-
arlangt. Mataramman mikla sem allt-
af átti „nóg brauð frammi“, unga, fal-
lega, glæsilega amma mín sem vakti
svo mikla athygli og ég var svo mont-
in af þegar hún heimsótti okkur til
Svíþjóðar. Eftir að við fluttum heim
til Íslands og skólaganga tók við á Ak-
ureyri varð hún fljótlega prófloka-
amma. Aldrei var neinu prófi fagnað
né tekið á móti einkunn nema hringja
í ömmu Þórunni um leið og heim var
komið. Alltaf sýndi hún mér sama
áhugann, hrósaði mér eða stappaði í
mig stálinu eftir atvikum og árangri.
Stundum var mesta gleðin við að
ljúka prófum sú að geta hringt í
ömmu með góðan árangur en jafn
mikil var huggunin í símtalinu ef ár-
angurinn var ekki í samræmi við mín-
ar væntingar. Þá sagði hún iðulega að
ég væri of kröfuhörð á sjálfa mig og
„alveg eins og pabbi þinn“ og hló við.
Þegar ég tvítug hleypti heimdrag-
anum og fluttist til Reykjavíkur til að
hefja háskólanám varð heimili afa og
ömmu mitt athvarf í stórborginni.
Þangað var alltaf jafn gott að koma,
setjast við eldhúsborðið með kaffi-
bolla og sneið af heimabakaðri hjóna-
bandssælu, fá fréttir og segja frá með
gömlu góðu Gufuna í bakgrunni.
Þegar ég fór að búa og eignast börn
varð hún „amma ráðagóða“ með ótal
ráð og reynslusögur um hvernig hægt
væri að hreinsa bletti úr fötum, metta
sísvanga munna og takast á við
strákapör og uppeldi kraftmikilla
drengja. Öll einkenndust þau af húm-
or og mikilli hlýju og algeng spurning
var: „Hvað segja strákarnir litlu, eru
þeir ekki alltaf jafn svangir?“ Eftir að
synir mínir stækkuðu varð hún elskuð
á heimilinu sem „pönnukökuamma“,
amma sem kom með upprúllaðar
pönnukökur með sykri í heimsóknir
og afmæli og gerði alltaf stormandi
lukku.
Amma og afi hafa alltaf verið mér
góðar fyrirmyndir og kennt mér
margt. Ásamt hirðusemi og ráðdeild
eru hugulsemi og þakklæti þar með
mikilvægustu lexíunum. Hugulsemi
gagnvart öðrum og þakklæti yfir því
sem okkur hlotnast í lífinu. Að eiga
góðan maka, fjölskyldu og vini er
mikil gæfa og ber að sinna af alúð.
Þennan lærdóm mun ég geyma með
mér alla ævi.
Ég kveð ömmu mína með þakklæti
fyrir þann tíma sem ég og fjölskylda
mín höfum fengið að eiga með henni.
Ragnheiður Hulda Friðriksdóttir.
Það er erfitt að kveðja elskulegu
ömmu okkar. Hugur og hjarta fyllast
af hlýju og yndislegum minningum.
Við systurnar munum allar eftir því
hvað við sóttum mikið í að vera hjá
henni þegar við bjuggum í Hafnar-
firðinum áður en við fluttumst til Sví-
þjóðar. Fallegi garðurinn í Lækjar-
kinn, búðarleikirnir og lækurinn svo
ekki sé minnst á þegar við fengum að
hjálpa til við að snúa kleinum við
baksturinn.
Okkur þótti öllum erfiður aðskiln-
aðurinn frá ömmu og afa þegar við
fluttum til Svíþjóðar og síðar til Akur-
eyrar. Minningarnar frá heimsóknun-
um eru þó margar og góðar. Ferða-
lögin á milli Íslands og Svíþjóðar áttu
eftir að verða mörg og eftirvæntingin
eftir að hitta ömmu var alltaf jafn
Þórunn Elíasdóttir
✝ Þórunn Elías-dóttir fæddist á
Davík hinn 11. jan-
úar 1931. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 14. október
síðastliðinn og var
jarðsungin frá Víði-
staðakirkju í Hafn-
arfirði 23. október.
mikil í hvert einasta
sinn. Bílferðirnar á
milli Akureyrar og
Reykjavíkur voru ófá-
ar en þökk sé ömmu
voru þær skemmtileg-
ar þótt þær væru lang-
ar fyrir lítil börn. Hún
þuldi vísur, sagði okk-
ur frá umhverfinu og
stöðunum sem við
keyrðum fram hjá,
hvað fossarnir hétu,
árnar og fjöllin. Kunn-
átta hennar var óend-
anleg! Rúsínan í
pylsuendanum var svo þegar við
keyrðum fram hjá Baulu, þá sagði
hún okkur söguna um Búkollu og svo
var stoppað til að fá sér ís.
Amma lagði sitt af mörkum til þess
að íslenskan héldist við hjá okkur og
las inn sögur á spólur s.s. „Eldfærin“
og „Stígvélaði kötturinn“, tók upp ís-
lenskt barnaefni á vídeóspólur og
sendi okkur til Svíþjóðar. Á síðustu
árum hittum við ömmu oftar, sérstak-
lega eftir að við fluttum til Reykjavík-
ur. Það var alltaf gott að koma í Hafn-
arfjörðinn í fallega rauða húsið. Þar
tók alltaf á móti manni svo mikil hlýja
og kærleikur því amma gerði sitt
besta til þess að öllum liði vel. Allt
sem amma gerði var svo fallegt og
vandað en þannig verður hún alltaf í
minningu okkar, svo falleg, góð og
vönduð kona sem við elskuðum öll svo
mikið.
Elsku amma, við erum svo þakklát
fyrir að hafa átt þig að og kveðjum þig
með miklum söknuði.
Þín barnabörn,
Anna Lea, Þórunn,
Kristrún og Leó.
Elsku systir! Þótt við vissum hvers
mátti vænta eftir langvinna baráttu
við illvígan sjúkdóm höfðum við
vonast eftir að við ættum eftir að vera
samvistum lengur. Við andlát þitt er
skarð fyrir skildi en það er þó huggun
harmi gegn að eiga ómetanlegar
minningar um elskulega systur sem
við getum glaðst yfir. Það rifjast upp
minningar frá æskuárunum á Dalvík
þar sem við áttum okkar rætur og
gleði og sorgir í skjóli ástríkra
foreldra. Það er margs að minnast og
margt sem kemur upp í hugann sem
við geymum í sjóði minninganna.
Fyrst og fremst viljum við þakka þér,
elsku systir, fyrir allar ánægju- og
gleðistundirnar sem við áttum saman
en þar áttir þú þinn stóra þátt með
glaðværð þinni og gestrisni. Á kveðju-
stund sendum við Yngva og drengj-
unum ykkar fjórum sem og fjölskyld-
um þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að veita þeim styrk í sorg sinni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Bára, Bjarki og Björn
og fjölskyldur.
Fyrir skömmu fékk ég þær fréttir
að föðursystir mín og guðmóðir hefði
verið lögð inn á líknardeild Landspít-
alans þar sem hún lést um síðustu
helgi eftir hetjulega baráttu við illvíg-
an sjúkdóm.
Dóda frænka var glæsileg og
hjartahlý kona sem bar af hvert sem
hún fór. Smitandi hlátur hennar og
töfrandi útgeislun fór ekki framhjá
neinum. Það er óraunverulegt að
hugsa til þess að eiga ekki eftir að
heyra framar rödd hennar hinum
megin á símalínunni þegar síminn
hringir en hún var vön að slá reglu-
lega á þráðinn til að athuga hvort allir
hefðu það ekki sem best.
Ég sá Dódu síðast í sumar þegar ég
var í heimsókn á Íslandi. Ég og pabbi
heimsóttum þau hjónin í nýju íbúðina
í Hafnarfirðinum þar sem hún sýndi
mér hvern krók og kima, alsæl með
nýja heimilið. Gestrisni var henni í
blóð borin og engin undantekning var
á því í þessari heimsókn þar sem hún
töfraði fram margvíslegt góðgæti og
sló á létta strengi. Ég hefði aldrei trú-
að því þá að þetta væri í síðasta skipt-
ið sem ég sæi Dódu frænku. Fráfall
hennar skilur eftir sig stórt skarð sem
ekki er hægt að fylla. Ég er þakklát
fyrir að hafa átt jafn dásamlega föð-
ursystur og guðmóður og Dóda var.
Elsku Yngvi, Friðrik, Björgvin,
Stefán, Yngvi Rafn og fjölskyldur.
Guð veri með ykkur og veiti ykkur
styrk. Hvíl í friði, elsku Dóda.
Þín bróðurdóttir,
Þórunn María.
Margs er að minnast þegar góð vin-
kona fellur frá. Minningar okkar um
Þórunni Elíasdóttur eru allar ljúfar
og skemmtilegar. Það eru mikil for-
réttindi að hafa notið samvista við
hana í gegnum árin. Hún var vel gerð
og henni margt til lista lagt. Allir sem
kynntust henni fóru auðugri af henn-
ar fundi. Það var okkur mikið gleði-
efni þegar hún kom fyrir hálfum mán-
uði, meira af vilja en mætti, til að vera
með okkur í saumaklúbbnum og átt-
um við þar saman ánægjulega dag-
stund. Sýnilegt var þá að hverju dró.
Það verður tómlegra þegar við hitt-
umst á næsta fundi án hennar.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum kæra vinkonu. Sárastur
er þó söknuður Ingva eiginmanns
hennar, sona, tengdadætra og afkom-
enda. Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra.
Guð gefi ykkur styrk á þessari
miklu sorgarstundu.
Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi
og leiði þig hin kærleiksríka hönd
í nýjum heimi æ þér vörður vísi,
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þér sendum bænir upp í hærri heima
og hjartans þakkir öll við færum þér.
Við sálu þína biðjum guð að geyma,
þín göfga minning okkur heilög er
(Guðrún Elísabet Vormsdóttir)
Saumaklúbburinn.
Mæt kona er fallin frá. Við Dóda
kynntumst í MA fyrir meira en 60 ár-
um. Við lentum í sama bekk, báðar ut-
an af landi og áttum margt sameig-
inlegt.
Ég var ótrúlega heppin að kynnast
þessari glaðværu stúlku, sem var
bæði falleg og góð. Hún átti kost á því
að skreppa heim í stuttu fríi því að
heimili hennar var á Dalvík. Mér er
ógleymanlegt er hún bauð mér þang-
að með sér. Á Víkurhóli var mér tekið
sem einni af fjölskyldunni. Húsbónd-
inn hlýlegur og brosmildur, húsfreyj-
an umvafði allt með umhyggju og
myndarskap. Uppi á lofti bjó Bára,
stóra systir, með Árna eiginmanni
sínum og bræður Dódu voru enn í
heimahúsum. Í þessu hlýja hreiðri óx
og dafnaði heimasætan Dóda. Sam-
vera okkar í MA varð styttri en ég
hafði vonast til því að árið 1947 kom
glæsilegur nýútskrifaður íþrótta-
kennari til starfa á Dalvík. Hann hreif
hug og hjarta Dódu algjörlega. Hún
flutti með honum til Hafnarfjarðar
þar sem þau hófu búskap. Sumir telja
tilviljun ráða miklu í lífinu, aðrir guð-
lega forsjón. Ég hallast að því síðar-
nefnda og tel farsælt samlíf Dódu og
Yngva dæmi um það. Þeim tókst að
enduróma heimilisandann á Víkurhóli
þar sem góðvild og gestrisni réð ríkj-
um. Gagnkvæm virðing og umhyggja
hjóna er grundvöllur farsæls heimilis-
lífs. Í þessu hamingjuhreiðri fæddust
þeim hjónum fjórir mannvænlegir
synir, sem allir hafa stofnað heimili
með sínum úrvals eiginkonum. Það er
staðreynd, sem aldrei verður ofmetin,
að traust heimili eru hornsteinar sam-
félagsins.
Við Dóda töluðum oft um afkom-
endur okkar, fullar gleði og þakklætis
fyrir góða heilsu þeirra og farsæld.
Það að samgleðjast er gefandi tilfinn-
ing og hana ræktaði Dóda svo sann-
arlega. Langþreytt og sárþjáð, á
banabeði, var hún jákvæð, æðrulaus
og gefandi. Þakklát guði og góðum
mönnum fyrir liðnar gleðistundir.
Eiginmaður Dódu og fjölskylda voru
henni allt, enda stóðu þau þétt saman
og önnuðust hana af alúð til hinstu
stundar. Ég er þakklát fyrir indælar
minningar um góða, trausta vinkonu,
sem gerði lífið bjartara með nærveru
sinni.
Guð blessi Dódu og alla ástvini
hennar.
Þórný Þórarinsdóttir.
Sölnuð eru blómin, sumarið er búið,
sólin blessuð hefur í vetrarfaðminn flúið.
Litir haustsins minna á liðna sumardaga,
ljóssins bros og skuggar, það er allra saga.
Haustið nálgast veturinn, það kóln-
ar í veröldinni. Þórunn Elíasdóttir,
vinkona okkar, er látin. Litadýrð
haustsins, hljóðlát í fegurð sinni, slær
mildilega hörpu saknaðar og tára. Lit-
irnir, fegurðin og fjallatignin minna á
Þórunni Elíasdóttur og minningarnar
sem henni tengjast.
Sjálf var hún í ætt við vorið og sum-
arið, sólina og blómin. Hugurinn var
bjartur og frjór, hjartað heitt og kær-
leiksríkt og brúnu augun brostu við
vinum hennar og ástmennum. Heil-
steypt kona, sönn í athöfn og orði.
Í hálfa öld höfum við undirrituð og
Þórunn og Yngvi gengið saman götu
vináttunnar. Í áratugi höfum við notið
þeirra gæfu að vera samstarfsmenn
þeirra hjóna, í skólastarfi, félagsmál-
um og á akri jafnaðarstefnunnar. Til
þeirra Þórunnar og Yngva var gengið
með gleði í huga og af þeirra fundi fór-
um við með bjartari sýn á tilveruna og
aukna trú á hin góðu gildi mannlífsins.
Þórunn Elíasdóttir stundaði mann-
rækt án þess að vita af því. Nærvera
hennar var slík. Verkin hennar gef-
andi, hljóðlát og vönduð. Hjartahlýja
stýrði huga og hönd. Það var ekki
ónýtt að eiga slíka manneskju að í
skólastarfi. Að því búa bæði kennarar
og skólastjóri og samstarfsfólk allt.
Að ég tali ekki um nemendur sem
nutu návistar hennar og leiðsagnar á
bókasafni Víðistaðaskóla.
Þórunn vann ómetanlegt starf á
bókasafni Víðistaðaskóla. Hún skipu-
lagði, skráði og safnaði alls konar
gögnum og fróðleik, sem nýttist vel
við hin ólíkustu verkefni, nemendum
sem kennurum. Hún hélt til haga og
varðveitti á vísum stöðum á bókasafn-
inu myndir og gögn um sögu skólans.
Fyrir þetta allt vil ég þakka, fyrir
hönd okkar sem unnum Víðistaða-
skóla.
Þórunn var líka góður félagi, næm
og nærgætin, glaðlynd og góðgjörn,
tónelsk og traust, sönn í öllu sem hún
tók sér fyrir hendur. Til hennar er
gott að hugsa og hennar er gott að
minnast.
Við samferðamenn hennar kveðj-
um hana með virðingu og þökk.
Yngva, börnum þeirra Þórunnar,
tengdabörnum, barnabörnum og
barnabarnabörnum sendum við hlýj-
ar samúðarkveðjur. Guð blessi ykkur
öll.
Þórunni við kveðjum og þökkum liðinn tíma,
þökkum nú að baki er erfið, langvinn glíma.
Til himinssala gengur, ljúf og létt í spori,
lifir hugljúf minning með ilm af sól og vori.
Yngvi, góði vinur, hugur hjá þér dvelur,
hjartans þökk og samúð kveðjan í sér felur.
Nú á kveðjustundu í sálarkynnum syrtir,
en sólin kemur aftur, þá hlýnar allt og birtir.
Ásthildur Ólafsdóttir,
Hörður Zóphaníasson.
Þótt sölni grösin græn frá vori
glói hrím á blaði og steinum
gróðurilm úr gengnu spori
geymum við í hjartans leynum
(B.D.)
Kæra vinkona.
Ungar bundum við þau bönd vin-
áttu sem haldið hafa í meira en 70 ár.
Ég ætla ekki að rekja æviferil þinn, en
við Guðjón þökkum af alhug allar góð-
ar stundir, bæði hér heima og erlend-
is.
Vertu svo best kvödd.
Karla Jónsdóttir (Kalla.)
Til Þórunnar.
Skrifuð á blað
verður hún væmin
bænin
sem ég bið þér
en geymd
í hugskoti
slípast hún
eins og perla í skel
við hverja hugsun
sem hvarflar til þín.
(Hrafn Andrés Harðarson.)
Hjartans þakkir fyrir órofa vináttu
og tryggð við mig og mína. Yngva,
sonum og fjölskyldum þeirra, sendi ég
mínar bestu samúðarkveðjur.
Guðrún.
Þórunn Elíasdóttir, elskuleg ná-
grannakona mín um fimm áratuga
skeið, er látin eftir hetjulega baráttu
við þann illvíga sjúkdóm krabba-
meinið. Ennþá virðast ekki finnast
haldbær lyf né ráð við þessum erfiða
sjúkdómi sem fólk á öllum aldri glím-
ir við. Vonandi gerist þó kraftaverk í
þeim efnum.
Það var á 6. áratug síðustu aldar að
úthlutað var lóðum í Lækjarkinn.
Fæstir höfðu nokkur peningaráð á
þeim tíma en af dugnaði og eljusemi
risu húsin smám saman eitt af öðru
og oftast var flutt inn löngu áður en
þau voru fullbúin. Sum húsin voru
stækkuð eða þeim breytt seinna
meir.
Við Guðni vorum svo lánsöm að
eignast mikið ágætis fólk fyrir ná-
granna báðum megin við okkur, Þór-
unni og Yngva á nr. 14 og Margréti
og Gunnar á nr. 18. Börnin okkar
urðu leikfélagar og reyndar var mikil
eining í barnahópnum í allri götunni.
Þá var hraunið handan Lækjarins
vinsæll leikvangur, þar sem farið var
í feluleiki eða bú byggð í hraunboll-
unum.
Dóta og Yngvi áttu yndislegt heim-
ili í Lækjarkinn 14. Þar var einstök
hirðu- og reglusemi, bæði innan húss
og utan.
Dóta var með græna fingur eins og
sagt er um þá sem allur gróður vex og
dafnar hjá. Garðurinn þeirra hjóna
var einstaklega fallegur og fékk líka
verðskuldaða viðurkenningu sem
slíkur.
Oft naut ég þess hvað Dóta var
óspör á að gefa frá sér græðlinga og
plöntur ásamt góðum ráðum varð-
andi gróðurinn. Það kom sér vel fyrir
mig sem var fákunnandi í þeim efn-
um.
Seinna er þau hjónin byggðu sól-
skála við húsið sitt jók það enn á fjöl-
breytnina í blómaræktinni. En þegar
aldurinn færist yfir verður erfiðara
að halda húsinu og garðinum í horf-
inu, sérstaklega þegar heilsuleysi
bætist við.
Fyrir tæpum tveimur árum fluttu
Dóta og Yngvi í nýtt húsnæði á Herj-
ólfsgötu 36.
Það var gaman að sjá hvað þau
hjónin af þekktum myndarskap
höfðu komið sér vel fyrir í indælli
íbúð í fallegu fjölbýlishúsi við sjóinn.
En of stuttan tíma fengu þau að njóta
þess saman.
Ég kveð Dótu með hjartans þökk-
um fyrir alla þá gæsku sem hún sýndi
mér og mínum.
Kæri Yngvi, góður Guð gefi þér og
fjölskyldunni allri styrk í sorginni og
blessi ykkur minningar um ástríka
eiginkonu, móður og ömmu.
Einlægar samúðarkveðjur.
Vilborg.
 Fleiri minningargreinar
um Þórunni Elíasdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.