Vikublaðið - 07.04.1997, Side 6

t
LQLKíMDQÍD
7. apríl 1997
Myndlist í
uncuigöngum
Um helgina opnaði allsérstök myndlistarsýning við Laugaveg og Banka-
stræti í Reykjavík. Það sem gerir þessa sýningu frábrugðna öðrum sýningum
er að verkin eru sett upp í undirgöngum og portum. Um er að ræða bæði inn-
setningar og listaverk sem eru unnin sérstaklega inn í fyrirfram valin port.
Alls taka tólf myndlistarmenn þátt í sýningunni en þeir eru: Alda Sigurðar-
dóttir, Arnfinnur Einarsson, Ásta Ólafsdóttir, Elsa D. Gísladóttir, Eygló
Harðardóttir, Hlynur Helgason, Kristbergur Ó. Pétursson, Kristín Reynis-
dóttir, Magnús S. Guðmundsson, Pétur Öm Friðriksson, Ragnhildur Stefáns-
dóttir og Þóra Sigurðardóttir. Sýningarsvæðið nær frá Bankastræti að Lauga-
vegi 97 og eru leiðakort fáanleg í verslunum við Laugaveg og á kaffihúsum
miðbæjarins.
Sýningin er styrkt af Reykjavíkurborg og menntamálaráðuneytinu og það
er von aðstandenda að sem flestir vegfarendur gefi sér tíma til þess að staldra
við listaverkin og skoða þau.
Hugleikur er reykvískt
áhugaleikhús og hef-
ur fyrir löngu skipað sér
fastan sess í menningarlífi
Reykjavíkur. Sýningar
Hugleiks hafa verið vel
sóttar í gegnum árin og
ekki óalgengt að húsfyllir
sé í ein tíu til fimmtán
skipti. Um þessar mundir
standa yfir sýningar Hug-
leiks á nýju íslensku leik-
riti, Embættismanna-
hvörfunum. Blaðamaður
Vikublaðsins heimsótti að-
alleikara sýningarinnar,
Sævar Sigurgeirsson, þar
sem hann var við störf í
bókabúð Máls og menn-
ingar.
Nú hafa Embættismannahvörfin
fengið afar lofsamlega dóma, er
þetta það besta sem þið hafið gert?
„Já, það má kannski segja það
Annars eru nú örugglega skiptar
skoðanir um það. Frumsýningin gekk
hins vegar mjög vel hjá okkur og það
var mikil stemmning í salnum.”
í leikskránni má lesa að höfundar
verksins eru átta talsins,* fjórar
konur og fjórir karlar. Geta átta
manns skrifað leikverk af ein-
hverju viti?
„Já, já, þetta var afskaplega sam-
hentur hópur þótt vissulega væru
fæðingarhríðimar oft erfiðar. Það er
komin reynsla á svona samvinnu hjá
okkur þótt þetta sé met í fjölda höf-
unda. Eg man eftir einu skipti þegar
við vorum með sjö höfunda en þá var
verkið í revíuformi, svo það var auð-
veldara í vinnslu. Embættismanna-
hvörfin eru aftur leikrit með sam-
hangandi söguþræði; sem þýddi að
menn urðu nú stundum að sætta sig
málamiðlanir af ýmsu tagi. Það sem
skiptir þó mestu er að við emm öll
mjög sátt við niðurstöðuna.
Við byrjuðum að hittast síðasta
sumar og þá bám menn saman hug-
myndir sínar. Síðan héldum við
áfram í haust en lukum svo verkinu
fyrr á þessu ári en þá dvaldi allur
hópurinn eina helgi austur í Hvera-
gerði. Við fengum lánað hús Jóhann-
esar úr Kötlum og því er ekki að
leyna að andinn í því húsi hafði góð
áhrif á okkur. Við höfum nú stundum
sagt í gamni að í raun séu höfundam-
ir ekki átta heldur níu.”
Titill verksins Embættismanna-
hvörfin hefur yfir sér dularfullan
blæ. Um hvað fjallar leikritið?
„Ja, þetta er nú ekki svo einfalt. í
meginatriðum fjallar það um ungan
embættismann sem vinnur hjá
Reykjavíkurborg. Honum er falið
það verkefni að hafa upp á samstarfs-
mönnum sínum sem allir hafa horfið
sporlaust. Leikurinn hefst í Ráðhús-
inu en smám saman berast böndin að
því merka húsi Korpúlfsstöðum og
þar gerist stærstur hluti leikritsins.
Leit unga mannsins ber vissulega
einhvem árangur þótt, hann finni ekki
endilega það sem hapn leitaði að í
upphafi. Hann uppgötvar í það
minnsta ýmislegt í éigin fari sem
hann þekkti ekki áður. f leikritinu
styðjumst við einnjg nokkuð við
sögu Korpúlfsstaða og minnumst
þess að þetta,;Vár nú éinu sinni
stærsta og giæsileg^sta kúabú á
Norðurlöndum þegár þ'áð var og hét.”
Talið berst að Sævari sjálfum en
félagar hans segja hann efni I stór-
leikara og Silja Aðalsteinsdóttir í
DV átti vart orð yfir frammistöðu
hans í Embættismannahvörfunum.

Hefur leiklistarbakterían alltaf
blundað með þér?
„Ég hef haft áhuga á leiklist frá því
ég man eftir mér. Eg byijaði snemma
að taka þátt í leiklistarstarfi í bama-
skólanum. Kennarar voru reyndar
mjög duglegir að etja mér út í þetta í
fyrstu og það var ekki haldin skóla-
skemmtun eða árshátíð án þess að ég
væri með puttana í því. Þetta er ein-
hver meðfædd sýniþörf og ég hef
alltaf haft mikia þörf á að koma fólki
til að hlæja. Ég veit þó ekki hvort ég
vildi leggja þetta alfarið fyrir mig.
Það var nú samt einu sinni draumur
og ég sótti um í Leiklistarskóla ís-
lands en fékk ekki inni. Einhvern
vegiun Heysti ég mér ekki til að
réyna við það aftur og fór £ staðinn í
bókmenntafræði í Háskólanum. Eftir
á að hyggja er ég álls ekki viss um
mig hafi £ raun langað f Leiklistar-
skólann; mig langaði einfaldlega bara
til að leika.”
Að vinna fulla vinnu og vera höf-
undur og aðalleikari í svo um-
fangsmikilli sýningu hlýtur að taka
gríðarlegan tíma. Hefurðu nokk-
urn tíma fyrir fjölskylduna?
„Ég verð vfst að viðurkenna að ég
hef ekki verið mikið heima við und-
anfarið. Ég vinn náttúmlega frá nfu
til sex £ búðinni og sfðan hafa æfing-
ar verið stífar. Mitt hlutverk í sýning-
unni er mjog stórt svo það segir sig
sjálft að þetta hefur verið tímafrekt. I
fyrra tók ég mér bamsburðarleyfi og
var reyndar mikið að hugsa um það í
vetur hvort ég ætti ekki að sleppa
þessu. Koiian mín hefur hins vegar
stutt vel við bakið á mér enda myndi
þetta aldrei ganga upp öðm vísi.
Sævar hefur ekki aðeins starfað
með Hugleik því eins og hann segir
sjálfur þá hefur hann tekið nokkur
hliðarspor út í það sem hann kallar
sjálfur hálfgildingsatvinnu-
mennsku.
„Ég skrifaði til dæmis leikrit ásamt
félögum mínum þeim Armanni Guð-
mundssyni og Þorgeiri Tryggvasyni
fyrir þremur áram. Leikritið, sem ber
heitið Góðverkin kalla - átakasaga-
var sett upp sem jólasýning hjá Leik-
félagi Akureyrar árið 1993. Og nú
ætla Patreksfirðingar að fagna 30 ára
afmæli sínu með því að setja þetta
stykki upp. Við tókum svo þátt f Höf-
undasmiðju Borgarleikhússins í fyrra
þannig að við emm alltaf eitthvað að
bralla”, segir Sævar Sigurgeirsson
Hugleikari með meiru að lokum. aþ
segir Jean Antoine Posocco sem fekk fyrstu verðlaun í teiknimyndasögu-
keppni Vikublaðsins
Iupphafí árs efndi Vikublaðið
til myndasögusamkeppni.
Margir áhugasamir teiknarar
hafa sent blaðinu myndasögur
og vafalaust ekki farið framhjá
lesendum að hér hefur verið
hæfíleikafólk á ferð. Dómnefnd
Vikublaðsins komst hins vegar
að því eftir talsverða yfirlegu
að besta myndasagan væri
„Gvendur” eftir Jean Antoine
Posocco og mun hún birtast eft-
irleiðis í Vikublaðinu. Til þess
að svala forvitni lesenda var
höfundur sögunnar Jean Anto-
ine fenginn í stutt spjall.
Jean Antoine er afar geðþekkur
maður, fæddur í borginni Chambéry í
Frakklandi en býr nú ásamt íslenskri
eiginkonu sinni og þremur bömum í
Hafnarfirði.
En hvemig vildi til að Jean Anto-
ine ákvað að setjast að hér á landi.
„Ja, ég kynntist náttúmlega íslenskri
konu. Ég var tvítugur og stóð á
krossgötum og vissi í raun ekki hvað
ég vildi gera í lífinu. Mér bauðst að
koma til Islands og hér er ég.
Jean Antoine hefur starfað sem
teiknari allar götur frá því að hann
kom hingað. Hann segist hafa náð
góðum tökum á íslenskunni og eftir
aðeins þriggja mánaða dvöl var hann
alveg farinn að bjarga sér. Þetta kem-
ur blaðamanni reyndar ekki á óvart
því Jean Antoine talar næstum lýta-
laust. „Eftir fyrstu tvö árin hér þá
sótti ég um inngöngu í Myndlista- og
handíðaskólann og fékk inni. Þaðan
útskrifaðist ég svo fjómm ámm síðar
úr auglýsingadeild. Ég vinn heima og
hef auk teikninga fyrir bókaforlög
fengist við auglýsingagerð í lausa-
mennsku. Annars em teiknimyndirn-
ar það skemmtilegasta sem ég geri
og vildi helst getað helgað þeim
öllum mínum kröftum.” Jean
Antoine segist einnig mála en
hann hefur haldið tvær einka-
sýningar auk þátttöku í fjölda
samsýninga. Þá stundar Jean
Antoine kennslu í Myndlistar-
skólanum við Hamarinn sem er í
Hafnarfirði.
Aðspurður hvort hann fái aldrei
heimþrá segir hann að stundum hugsi
hann heim. „Mér fannst voða-
lega gaman hér fyrstu árin
og naut árstíðaskipt-
anna; snjósins á vet-
urna og birtunnar á
sumrin. Ég verð þó
að viðurkenna að ég
skil ekki alveg ís-
lenska veðráttu, til
dæmis nú um daginn
þegar maður hélt að
vorið væri komið
þá fór að snjóa.
Það mætti al-
veg vera meiri
regla á þessu,”
segir Jean og ,
brosir.
Jean Antoine
finnst mynda-
sögum ekki gert
nógu hátt undir
höfði hér en hann
hefur í gegnum
tíðina átt myndasögur í tímaritinu
Gisp! sem gefið er út af fyrrum
skólafélögum hans og kemur út einu
sinni á ári. „Það virðist enginn vilja
taka áhættuna við að gefa
myndasögur út. Mér líst
bara mjög vel á að
teikna fyrir ykkur á
Vikublaðinu og
hlakka til að fást
við það.”
Vikublaðið ósk-
ar Jean
m Antoine
i til hamingju með sig-
urinn.
aþ