Morgunblaðið - 07.01.2008, Blaðsíða 28

28 MÁNUDAGUR 7. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Áslaug IngaÞórisdóttir
fæddist í Reykjavík
7. nóvember 1959.
Hún lést á heimili
sínu 18. desember
síðastliðinn. Móðir
hennar var Elín S.
Guðmundsdóttir, f.
24.4. 1931, d. 20.6.
2006. Faðir Áslaug-
ar er Þórir Karls-
son, f. 12.8. 1936, bú-
settur í
Bandaríkjunum.
Systkini Áslaugar
samfeðra eru Elísabet, Tryggvi,
Þóra Guðrún og Sigríður Kristín.
Dóttir Áslaugar og Þorleifs
Ingvarssonar bónda í Sólheimum í
Austur-Húnavatnssýslu er Katrín
Klara hjúkrunarfræðingur, f. 26.3.
1981, í sambúð með Grétari Erni
Jóhannssyni iðntæknifræðingi, f.
7.6. 1981, dóttir þeirra er Elín
Embla, f. 21.9. 2006.
Áslaug giftist Eyþóri Fannberg
1986. Þau skildu.
Ástvinur Áslaugar til margra
ára er Björn Jónsson, leiðsögu-
maður og er sonur hans Benjamín.
Áslaug ólst upp
hjá móður sinni í
Reykjavík og lauk
prófi frá Gagn-
fræðaskóla Austur-
bæjar. Hún dvaldi
flest sumur sem
barn og unglingur
að Auðkúlu í Aust-
ur-Húnavatnssýslu
hjá móðurbróður
sínum og ömmu.
Hún vann ýmis al-
menn störf s.s. við
umönnun en lengst
af hjá Tollstjóranum
í Reykjavík þar til hún lét af störf-
um sakir heilsubrests.
Áslaug var virkur félagi í Al-
þýðuflokknum og síðar Samfylk-
ingunni og gegndi þar ýmsum
trúnaðarstörfum í ráðum og
nefndum á vegum þeirra samtaka.
Hún var skipuð í Mæðrastyrks-
nefnd og stjórn fulltrúaráðs Sam-
fylkingarinnar í Reykjavík. Þá sat
hún einnig í stjórn Félags nýrna-
sjúkra.
Áslaug verður jarðsungin frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Fyrsta fund okkar Áslaugar Ingu
bar upp á hinn 26.8.1991, fertugsaf-
mælisdag systur minnar Sigríðar, þar
sem við vorum bæði gestir. Kvöldið
var afar minnisstætt, gagnkvæm
hrifning ríkti á báða bóga og áttum
við oft eftir að rifja það upp sem ein-
hvern mesta hamingjudag í lífi okkar
beggja. En þar sem bæði áttu að baki
nýlega skilnaði og sambandsslit, þá
var farið afar hægt og varlega í sak-
irnar fyrstu mánuðina og misserin,
engin loforð eða fyrirheit um framtíð-
ina gefin, heldur einfaldlega snúið sér
strax að mikilvægasta verkefninu, að
halda heimili fyrir ung börn okkar
beggja, ala þau upp og koma til
manns.
Allt gekk vel í fyrstu, en veturinn
1992-’93 var einkar hart í ári hjá smá-
fuglunum, útflutningsfyrirtæki und-
irritaðs á sjávarafurðum hafði rekið í
strand og því aðeins ein fyrirvinna að
heimilinu, og því ljóst að við svo búið
mátti ekki lengur standa. Síðan, er af-
ar vel launað, en að sama skapi
hættulegt starf bauðst, hjá Samein-
uðu þjóðunum í Sómalíu síðsumars
1993, þá varð ljóst að löng og ströng
útlegð var í uppsiglingu og jafnvel alls
óvíst hvort útlaginn ætti afturkvæmt
til ættjarðarinnar.
Fyrstu mánuðina voru einu sam-
skiptamöguleikarnir í formi venju-
legra sendibréfa sem voru fá og lengi
á leiðinni (ég frétti ekki fyrr en löngu
seinna að Áslaug hafði þá um vetur-
inn undirgengist hina fyrstu af mörg-
um erfiðum skurðaðgerðum, hún vildi
ekki valda neinum óþarfa áhyggj-
um!). Næsta vor komu síðan símbréf,
og loks um sumarið 1994, símasam-
band í gegnum gervihnött. Það var
mikil gleðistund, þótt talsambandið
væri slitrótt og herþyrlur sveimuðu
öðru hverju yfir með miklum drun-
um, að heyra aftur hlýlega rödd Ás-
laugar, í fyrsta skipti í langan tíma.
Þegar hér var komið sögu, þá var
ljóst að aðgerð SÞ í Sómalíu (End-
urnýjuð von) var að renna árangurs-
laus út í sandinn og að við starfs-
mennirnir þyrftum fljótlega að finna
okkur nýjan starfsvettvang. Stofnun-
in sjálf beitti miklum þrýstingi til
þess að fá menn til þess að fara til Rú-
anda, en fáir eða engir voru tilkippi-
legir. (Má bjóða þér að fara úr ösk-
unni í eldinn? Sama og þegið en nei
takk!). Kýpur, Líbanon, Haíti voru
aðrir möguleikar, en allir fremur óá-
litlegir og slakir, sem ég tjáði Ás-
laugu.
„En af hverju kemur þú þá bara
ekki aftur heim til okkar, vinur?“
spurði hún þá blátt áfram. Þetta litla
fimm stafa orð, líklega eitt hið feg-
ursta í íslenskri tungu, þegar hugur
fylgir máli eins og í þessu tilfelli, gerði
útslagið. Örlögin voru ráðin, öll frek-
ari áform um útlegð strax lögð á hill-
una, og fyrsta flug heim til Íslands
snarlega bókað.
Alls urðu árin okkar „Ásu minnar“
rúm sextán talsins, nánast öll erfið
vegna samfelldrar sjúkrasögu henn-
ar, en engu að síður hamingjurík,
hvert á sinn sérstaka hátt. Bæði vor-
um við stolt af því þegar takmark
okkar um að koma okkar fólki sóma-
samlega til manns rættist, og ógleym-
anlegt er brosið á andliti Áslaugar
þegar hún fyrst hélt hreykin á barna-
barni sínu, Elínu Emblu, í fanginu.
Drottinn blessi minningu vinar
míns, Áslaugar Ingu Þórisdóttur.
Björn Jónsson
Sestu hérna hjá mér,
systir mín góð.
Í kvöld skulum við vera
kyrrlát og hljóð.
Í kvöld skulum við vera
kyrrlát af því,
að mamma ætlar að reyna að sofna
rökkrinu í.
(Davíð Stefánsson.)
Það rökkvaði í lífi Áslaugar frænku
um það leyti sem hátíð ljóssins gekk í
garð. Hún gekk til hvílu eftir erilsam-
an dag eftir vel unnið dagsverk. Und-
irbúningi jólanna var lokið, gjafir og
matur kominn í hús og hún hlakkaði
til að eyða jólunum með dóttur sinni
og fjölskyldu. Áslaug kveikti á sínu
síðasta kerti, sátt því hún hafði staðið
með sjálfri sér í stórsjóum síðustu ára
og uppskeran var framundan. Hún
var komin heim í íbúð móður sinnar,
sem lést á síðasta ári, og búin að koma
sér vel fyrir. Þar var hún staðráðin í
að efla lífsgæði sín sem mest en hún
glímdi við nýrnasjúkdóm sem hún
fékk alltof snemma og alltof harðan.
Þegar við lítum yfir farinn veg
finnst okkur líf hennar hafa verið lit-
ríkt en stundum málað fullsterkum
dráttum. Áslaug tókst á við verkefni
sín af ótrúlegu æðruleysi, staðfestu
og norðlenskri þrjósku eins og við
göntuðumst oft með. Hún beitti fyrir
sig húmor og hélt fast í eðlilegt líf þótt
hún dveldi langtímum saman á spít-
ala, nokkrum sinnum heimt úr helju.
Þar talaði hún um daginn og veginn af
mikilli hugarró, í aðstæðum þar sem
venjulegt fólk hefði reytt hár sitt yfir
óvægum kostum. En Áslaug var hetj-
an okkar sem kunni að lifa af og halda
áfram hvað sem raulaði og tautaði.
Og hún neitaði að verða fórnarlamb
sjúkdóms heldur vildi vera heima,
hitta vini sína og fjölskyldu, hlæja og
veita vel. Og það gerði hún svo sann-
arlega á okkar síðasta frænkukvöldi.
Þar voru málin krufin fram eftir nóttu
og eftir á að hyggja sjáum við að Ás-
laug var þá þegar byrjuð sitt uppgjör
við Guð og menn. Það er gott til þess
að vita að við veltum við steinum
þessa nótt og ræddum og rifjuðum
upp allt milli himins og jarðar. Og við
systurnar sáum og dáðumst að dugn-
aði frænku okkar og ótrúlegum styrk.
Nú hefur norðanstelpan hún Ás-
laug kvatt og eftir standa margvísleg-
ar minningar um uppátækjasaman
fjörkálf úr sveitinni okkar að Auð-
kúlu. Þar var glatt á hjalla, mikið
frjálsræði og grunnur lagður fyrir allt
lífið. Við munum fallega og lífsglaða
konu sem vildi öllum vel og vildi lifa
og njóta. Við munum líka mömmuna
og ömmuna Áslaugu sem var að rifna
af stolti yfir dóttur sinni og fjölskyldu
og við munum vinkonuna Áslaugu
sem var alltaf til í hvaða vitleysu sem
var með okkur. En á þessari sorg-
arstundu stendur upp úr dugnaðar-
forkurinn Áslaug sem tókst á við
verkefni sem eru flestum ofraun og
leysti þau af hendi eins og hetju sæm-
ir.
Hugur okkar er nú hjá Katrínu
Klöru, Elínu Emblu og Grétari sem
stóðu næst hjarta Áslaugar og þeim
vottum við okkar innilegustu samúð.
Þá ber að þakka þeim sem aðstoðuðu
Áslaugu svo dyggilega í gegnum árin,
tryggðatröllunum Sjöfn og Bjarna,
öllum vinum hennar sem stóðu vakt-
ina og síðast en ekki síst læknum og
hjúkrunarfólki sem Áslaug hafði bæði
trú og mætur á.
Blessuð sé minning Áslaugar
frænku okkar.
Ásdís og Hulda Arnljótsdætur.
Mín fyrstu kynni af Ásu voru er ég
starfaði í kosningamiðstöð R-listans í
Mjódd 1994. Þangað mætti hún til að
bjóða fram krafta sína til að koma
Ingibjörgu Sólrúnu í borgarstjóra-
stólinn. Út frá því myndaðist órjúf-
anleg vinátta á milli okkar tveggja.
Eftir að draumur okkar varð að veru-
leika það kosningaár, er meirihlutinn
féll, leiddi eitt af öðru. Ása gekk í Al-
þýðuflokkinn og ekki leiddist mér
það! Hún var snemma kosin til trún-
aðarstarfa fyrir flokkinn og var þar
hrókur alls fagnaðar enda ætíð tilbúin
til að starfa fyrir hann við öll tæki-
færi.
Í janúar 1997 veiktist Ása hastar-
lega og var skorin hjartaskurði. Síðan
þá þurfti hún meira og minna að búa
inni á spítala, annað hvort á hjarta-
eða nýrnadeild. Hún var mikil bar-
áttumanneskja, stóð uppi keik eftir
hvert áfallið og var ætíð mætt um leið
og hún treysti sér til að hjálpa okkur
með tilfallandi flokksverkefni.
Þann 5. maí 2000, við stofnun Sam-
fylkingarinnar, lá að baki langt og
strangt starf. Er þar einna helst að
minnast nýs forrits til innskráningar
á flokksþingið mikla. Gífurleg vinna
lá þar að baki, sem síðan hrundi,
ásamt forritinu, okkur til mikillar
skelfingar á flokksþinginu sjálfu. þar
minnist ég hláturs Ásu er við gerðum
okkur grein fyrir alvarleika málsins
og í ljós kom að við þyrftum að vinna
allt upp á nýtt frá grunni og litlar
upplýsingar höfðum við enda allt fast
í forritinu fræga. Þá var gott að hafa
Ásu sína sér við hlið.
Síðastliðin þrjú ár höfum við Ása
starfað í Mæðrastyrksnefnd. Þá þeg-
ar var þrek hennar farið að dvína. Oft
mætti hún til starfa beint af spítalan-
um og þá ekki síst til að finna fé-
lagsskapinn sem svo góður hefur ver-
ið á milli starfsfélaga.
Elsku Ása, ég vil þakka þér þitt
seinasta laugardagskvöld þar sem við
sátum saman tvær og hlógum yfir
hrakförum þínum og skemmtun
helgina áður. Einnig gerðum við
tímaplan jólavikunnar í Mæðra-
styrksnefnd sem okkur var ætlað að
fara eftir, en því miður, kæra vinkona,
náðir þú ekki að ljúka því með okkur
en við hugsuðum til þín og sendum
þér koss.
Elsku Kata, Grétar og Elín Embla,
Bjössi og stórfjölskyldan á Lang-
holtsveginum. Ég votta ykkur samúð
mína og bið Guð og gæfu að fylgja
ykkur.
Aðalheiður Frantzdóttir
(Alla vinkona).
Bjartan vordag árið 1994 gekk ung
kona inn á kosningaskrifstofu
Reykjavíkurlistans í Mjóddinni og
spurði hvort hún mætti ekki vera
með. Hún vildi nefnilega svo gjarnan
gera Ingibjörgu Sólrúnu að borgar-
stjóra. Og hvort hún mátti! Þetta var
Ása og henni var tekið opnum örmum
af því fólki sem þar réði ríkjum – Að-
alheiði Franzdóttur, Guðmundi
Bjarnleifssyni, sem nú er látinn, Hall-
dóru systur minni, Stefáni Jóhanni
Stefánssyni og Auði Styrkársdóttur
ásamt öðrum – og æ síðan hefur hún
verið ómissandi í öllum kosningum
jafnt til borgarstjórnar sem alþingis.
Ekki veit ég hvar hún Ása hafði hald-
ið sig í stjórnmálum fram að þeim
degi en eftir þetta gerði hún fyrst Al-
þýðuflokkinn og svo Samfylkinguna
að sínum pólitísku heimkynnum. Hún
tók þátt í stofnun Samfylkingarinnar
í maí 2000 og varð upp frá því ein af
burðarstoðunum í daglegu starfi
flokksins. Alltaf þegar Samfylkingin
þurfti á sjálfboðnu starfsfólki að
halda var Ása mætt boðin og búin.
Hún svaraði í símann, setti bréf í um-
slög, hitaði kaffi, bar út bæklinga,
vann í félagaskránni og tók á móti
fólki. Hún sat alla landsfundi Sam-
fylkingarinnar, átti sæti í stjórn full-
trúaráðsins í Reykjavík frá upphafi,
var varamaður í stjórn Samfylking-
arfélagsins í Reykjavík og átti sæti í
stjórn hverfafélagsins í Breiðholti.
Allt þetta gerði hún Ása þrátt fyrir að
lengst af hafi hún átt við mikla van-
heilsu að stríða. Fyrir nokkrum árum
varð hún að hætta að vinna vegna
heilsubrests en gat illa unað því að
sitja auðum höndum. Þá kom hún
jafnvel oft í viku upp á flokksskrif-
stofu til að kanna hvort hún gæti orð-
ið að liði og kannski líka til að dreifa
huganum. Stundum leið þó langur
tími milli heimsókna og þá vissum við
að Ása var komin á spítala. Sjálf gerði
hún aldrei mikið úr sínum alvarlegu
veikindum og sagði okkur oft á
spaugsaman hátt frá ýmsum uppá-
komum sem þeim tengdust. Hún var
ótrúlega hörð af sér og ósérhlífin og
bar hvorki veikindasögur sínar né til-
finningar á torg. Hún virtist hvorki
hafa þörf fyrir sálarútaustur né til-
finningaþrungnar reynslusögur held-
ur hafði hún fyrst og fremst þörf fyrir
að láta verkin tala og láta gott af sér
leiða. Ása hefur veitt mér samfylgd
sína allt frá vorinu viðburðaríka 1994
en nú þegar leiðir skilja fyrir fullt og
allt þykir mér afar leitt að geta ekki
fylgt henni síðasta spölinn. Ég kveð
hana því hér, þakka samfylgdina og
allt hennar starf í þágu jafnaðarstefn-
unnar á undanförnum árum. Hennar
verður sannarlega saknað í jafnaðar-
flokki Íslands og án vafa oft minnst.
Dóttur hennar og öðrum ástvinum
sendi ég innilegustu samúðarkveðjur.
Ingibjörg Sólrún Gísladóttir,
formaður Samfylkingarinnar.
Kynni okkar Áslaugar hófust á ein-
stökum stað. Við vorum árum saman
á sömu dögum í blóðskilun á Land-
spítalanum við Hringbraut, þeim eina
stað á landinu sem veitir slíka þjón-
ustu. Þeir sem þurfa á þjónustunni að
halda mæta til leiks þrisvar í viku og
eiga sína föstu daga. Á mánudögum,
miðvikudögum og föstudögum mætti
hópurinn sem við Áslaug tilheyrðum
um áttaleytið og við spjölluðum sam-
an þangað til kallað var á hvert og eitt
til þess að tengja okkur við gervinýr-
að. Þetta var hópur ólíkra einstak-
linga, á mismunandi aldri og sumir
veikari en aðrir. Áslaug skar sig úr.
Þrátt fyrir mikil veikindi heilsaði
þessi unga kona samferðamönnum
sínum í blóðskilun ævinlega með
glaðlegri kveðju. Aldrei hef ég kynnst
manneskju sem elskaði lífið eins
fölskvalaust og Áslaug Inga Þóris-
dóttir. Þessi lífsgleði birtist fyrst og
fremst í glaðværðinni og þeim ein-
læga áhuga sem hún sýndi samferða-
mönnum sínum og málefnum þeirra.
Málefni nýrnasjúkra urðu fljótlega
þau umræðuefni sem urðu efst á
baugi. Við vorum nokkur sem héldum
hópinn og ræddum ýmsa hluti sem
gera þyrfti svo nýrnasjúkum liði bet-
ur. Svo mikinn áhuga höfðum við á
málefninu að við héldum fundi fyrir
utan skilunardagana enda gefst
hvorki tími né næði til þess að ræða
nokkurt mál af alvöru og í trúnaði inni
á opinni skilunardeildinni. Um tíma
tók Áslaug þátt í stjórn Félags nýrna-
sjúkra til þess að freista þess að koma
hugmyndum sínum á framfæri.
Einn var sá eiginleiki Áslaugar
sem ég dáðist hvað mest að og hann
var sá hve mikið hún lagði sig fram
um að skilja sjónarmið annarra jafn-
vel þótt þau gengju þvert á hennar
eigin vonir og væntingar. Fannst mér
hún stundum ganga of nærri sjálfri
sér í viðleitni sinni til þess að skilja
annað fólk og þversagnarkennda
hegðun þess.
Á útmánuðum 2006 stóðum við
nokkur að stofnun hóps innan Félags
nýrnasjúkra til stuðnings nýrnasjúk-
um og aðstandendum þeirra. Frá
upphafi sýndi Áslaug þessu starfi
mikinn og einlægan áhuga. Þótt hún
væri orðin of veik til þess að taka
beinan þátt í starfinu var hún sá bak-
hjarl og þekkingarbrunnur sem ég
leitaði í allt til dauða hennar. Ég
minnist með þakklæti hringinga
hennar þegar hún hafði allt í einu
fengið hugmynd sem hún vildi ræða
við mig. Enn á Tengslahópurinn
nokkrar hugmyndir Áslaugar í pússi
sínu – hugmyndir sem bíða eftir að
verða framkvæmdar.
Við í Tengslahópi nýrnasjúkra og
aðstandenda þeirra sendum dóttur
Áslaugar, tengdasyni, dótturdóttur
og nánum vinum einlægar samúðar-
kveðjur.
Jórunn Sörensen
Kveðja frá Mæðrastyrksnefnd
Reykjavíkur
Látin er í Reykjavík Áslaug Inga
Þórisdóttir, elskuleg vinkona og
starfsfélagi í Mæðrastyrksnefnd
Reykjavíkur. Hún var um margt
mjög óvenjuleg og þroskuð af svo
ungri konu að vera, ætíð geðgóð og
glettin, enda bráðgreind en eðliskost-
ina fékk hún frá forfeðrum sínum
norðan úr Húnavatnssýslu. Hún
starfaði í mörg ár í Mæðrastyrks-
nefndinni og alveg fram á síðustu
stundu er hún tapaði orrustunni við
illvígan sjúkdóm. Það var aðdáunar-
vert hvað hún sýndi mikið þrek og
æðruleysi. Hún bjó yfir mikilli and-
legri orku og kvartaði ekki þótt sár-
þjáð væri.
Hún var mjög áhugasöm um starf
sitt í Mæðrastyrksnefndinni, hafði
ýmislegt til málanna að leggja og
hafði gott lag á að koma því til skila
sem hún taldi að betur mætti fara.
Við samstarfskonur Ásu í Mæðra-
styrksnefnd Reykjavíkur sendum
dóttur hennar, dótturdóttur og öðr-
um aðstandendum innilegar samúð-
arkveðjur. Við söknum ljúfrar vin-
konu og léttrar glaðværðar hennar
nú þegar fótatakið er þagnað.
Ragnhildur G. Guðmundsdóttir
formaður.
Það eru mörg ár síðan við systurn-
ar kynntumst Ásu fyrst. Fyrst kynnt-
umst við henni sem mömmu hennar
Kötu og svo æxluðust málin þannig að
hún varð nágranni og vinkona þegar
eldri systirin flutti í Strandaselið.
Ása var félagslynd og hafði góða
Áslaug Inga
Þórisdóttir
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
HALLDÓRA KR. BJÖRNSDÓTTIR,
Nónvörðu 2,
Keflavík,
verður jarðsett frá Keflavíkurkirkju 8. janúar
kl: 14:00
Loftur Hlöðver Jónsson,
Kristján Már Jónsson,
Ragnhildur Jónsdótttir, Kristmundur Árnason,
Ásta Margrét Jónsdóttir, Sigurður H. Jónsson,
Dóra Birna Jónsdóttir, Hermann Waldorff,
barnabörn, barnabarnabörn.