Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.03.1911, Blaðsíða 51

195
ur á vakandi skylduræktartilfinning. Ef rjett tilfinning
vaknaði fyrir nauðsyn stundvísinnar, mætti vænta þess,
að sú vakning næði til fieiri greina. Skilsemin færi þá
batnandi, m. fl. o. fl. Því það er í sjálfu sjer óskilsemi,
að vera óstundvís; þá er sú skylda ekki uppfyllt, að
standa við orð sín og áætlanir, nje fylgja þeim ákvæð-
um, sem sett hafa verið af öðrum, og menn hafa skuld-
bundið sig til að fylgja.
En svo kveður ramt að sljóleika manna í þessari grein,
að þeir beinlínis áfella hina fáu, sem eru að leitast við
að sína stundvísi, og senda þeim óþægilegar kveðjur úr
hlaði fyrir það, t. d. að leggja svona snemma að heim-
an til fundarstaðar: þeim liggi svo sem ekki á; fólk komi
ekki svo snemma, ekki sje þó betra að híma á fundar-
staðnum, o. s. frv. Þegar svo fundur er úti og heim
kemur, mæta stundvísa manninum sigurhrós hinna yfir
því, að rjett hafi nú verið til getið, og rjettara hefði
verið að sýna heldur minna kapp. Það er nærri enginn
vegur til þess, að sannfæra úrtölufólkið um það, að
skoðun þess sje röng og skaðleg. Það dugar lítið að
halda því fram, að ef allir hefðu hugsað eins og hinn
stundvísi, hugsað rjett, þá hefði allt líka verið í rjettu
lagi; það dugar ekki að benda á það, að hver eigi að
vanda sína framkomu, hvað sem öðrum líður, og að þau
þægindi sjeu dýr, sem keypt eru móti betri vitund. Nei.
Maður fær ásakanir fyrir það, að hugsa rjett og breyta
rjett. þarf þá meira en meðalþolinmæði og staðfestu til
þess, að letjast ekki, eða semja sig að þjóðarvenjunni.
Ef óstundvísin kæmi samt aðallega fram f því, hvað
menn koma almennt í ótíma á fundarstað, og spilla opt
með því góðum árangri af fundinum, þá væri ekki svo
mikið um það að fást, þó illt sje. En það bólar á þessu
sama, meira og minna, hvert sem litið er, auðvitað ekki
undantekningarlaust.
þetta kemur í ljós, þegar menn mæla sjer mót, þegar
14*