Skinfaxi - 01.12.1914, Blaðsíða 3

SKINFAXI
139
einn hjálpað ððrum. Menn leituðu í aust-
ur, vestur, suður og norður, liver eflir sín-
um geðþótta. Allur þorri manna myndi
hvergi fara, eins og gerist nú, en þeir sem
útþráin býr í, myndn leita um stund að
heiman, og að jafnaði snúa aftur með
hugann auðugan að endurminningum um
fögur héruð og góða menn.
Heima og erlendis.
Skiðuferðir.
Veturinn kemur snemma þetta sinn, og
er nú fannfergi víða um land. Iþrótta-
mennirnir eru líka búnir að gera ýmsar
ráðstafanir til að nota snjóinn. Skíðafé-
lagið í Rvik vonar að geta útbreitt sina
fögru íþrótt til muna í höfuðstaðnum; á
útmánuðum ráðgerir það allmikla skíðaferð
úr Borgarfirði og ofan á Þingvöll. I Rvík
eru margir menn sem fúslega mundu æfa
skíðaferðir, ef hér væri stöðugur snjór, og
brekkur. En hvortveggja er af skornum
skamti, og þessvegna verður Skiðafélag-
inu og hinum ötula forgöngumanni þess,
Múller verslunarstjóra, minna ágengt en
seskilegt væri.
En í hinum þrem fjórðungum landsins:
fyrir vestan, norðan og austan er á hverj-
um vetri kafsnjór. Víðast hvar hafa menn
þar eitthvað af skíðum, en ekki jafnmörg
og menn eru, eins og ætti að vera. Sum-
staðar nota menn skíði úr lélegu efni, og
með úrellum táböndum, sem hvortveggja
dregur úr færni manna Og þar að auki
hefir sáralítið vei'ið gert til þess að gera
skíðaferðir að sannarlegri íþrótt. Hver
hefir gengið á skiðum, þegar hann þurfti
og hafði þau við hendina, án þess að
fylgja neinum föstum reglum. Opinberar
kappraunir í skíðamensku eru sjaldgæfar,
líklega að hið fyrsta skíðamót sé það, er
Suður-Þingeyingar háðu í fyrra vetur, og
sagt var frá hér í blaðinu.
Skíðalistin þarf að vera á háu stigi í
öllum snjóhéruðum landsins. Allir, bæði
karlar og konur að kunna vel á skíðum,
eiga góð skíði, með góðum útbúnaði; kunna
að nota áltavita og landabréf á ferðalagi.
Og kunna að grafa sig í fönn, sem oft
má verða til lífsbjargar í blindhriðum,
Meðal þeirra mörgu skíðavina sem fyrir
þessu vilja beitast, ætti U. M. S. Þingey-
inga að standa framarlega i flokki. Það
ætlar uð hafa námsskeið í vetur, og vanda
vel til. Á því námsskeiði ætti að æfa
skíðamensku öðru fremur, sökum þess,
hve skíðin eru nauðsynleg í þeim bygðum,
til allra ferðalaga, langan tíma á árinu.
Ætli þar sé enginn ungur og hraustur
maður, sem vildi dvelja í Noregi einn vet-
nr og kynna sér vel skíðaferðir Norð-
manna? Af þeim verðum við að læra,
hvenær sem rekspölur á að komast á
íþrótt ])essa. Og eins og utanfarir gerast
nú tíðar, og oft ekki til ákveðinna nota,
né til fjárgróða, þá ætti þessi hugmynd
að geta hvatt einhverja unga menn til fram-
kvæmda, — bæði til að vinna öðrum gagn,
og hljóta sæmd af sjálfir.
Vínguðinn
á að verða útlægur að eilífu héðan af
landi á gamlárskvöld í vetur. Svo bjóða
bannlögin. En margir menn óska Bakk-
usi griða, og enn fleiri teljast á báðurn
áttum, eru reiðubúnir til að fylgjast með
meiri blutanum, hver sem hann verður,
og hvað sem hann vill í þessu máli.
Andbanningar hafa hætt allri opinberri
mótstöðu gegn banniriu. Þeir sáu að sú
aðferð var ekki sigursæl. Þeir hafa talað
um að brjóta og drepa lögin með opin-
berum samdrykkjum. Þeim gæti tekist
það að likindum, en þeir dræpu um leið
lagavernd Jijóðfélagsins, sem er þeim til
jafnmikils gagns sem öðrum mönnum.
Og engin veruleg ástæða er til, að búast
við frá bannféndum svo heimskulegri árás