Skinfaxi

Árgangur

Skinfaxi - 01.12.1914, Blaðsíða 11

Skinfaxi - 01.12.1914, Blaðsíða 11
SKINFAXI. 147 Eg leit þetta í virkileikanum, og þó var það fegurra en í hinum fegursta draumi. Enda þótt eg finni algerðan vanniátt minn til að lýsa þvi, er bar fyrir augu mín á þessum stöðvum, þá langar mig til að reyna að lýsa því nokkru ger. Eg get ekki gefið svo fögrum myndum líf og lit, og þess vil eg biðja ykkur, að minnast. Það verða aðeins nokkrir ófullkomnir drætt- ir, sem verða afarlangt frá því, að geta heitið svipur hjá sjón. Það var í byrjun júnímánaðar í sumar sem leið, í yndislegu veðri. Leiðin lá norður í Kelduhverfi, um blásnar beiðar og gróðurlaus helluhraun. Það var fátt fagurt eða hrífandi, sem bar fyrir augað. Og að sitja á hestbaki og hafa ekkert skemtilegt að virða fyrir sér, og verða þar á ofan að fara fetið, það er annað en skemtilegt. Það er einmanalegt og ömur- legt. Væri það ekki hið dulræna aíl, sem dregur saman hugi mánnsins og hestsins, þá væri fátt óyndislegra. Það ber mest á þessu afli, þegar menn eru einir á ferð. Þetta afl er velvildin, að vilja vera öðrum eitthvað. Maðurinn er þá nærgætnari við hestinn sinn — og án efa er um hlýjari tilfinningar að ræða lijá báðum. Það er eins og maðurinn og hesturinn þá fyrst skilji hver annan. Eg vaknaði snögglega upp úr þessum hugleiðingum og varð litið til norðurs. Það var ekkert sem eg leit nema dimm- blá rönd, yst við sjóndeildarhringinn. Þetta var það fyrsta, sem hreif mig þennan dag- inn, Það er svo undarlegt að koma ofan af háheiðum — og líta þennan gamla trygða- vin: Ægi gamla. Það var mér þekt feg- urð. Ægir hafði oft hrifið mig áður. — Hafið kalda, sem syngur við ströndina þýða, angurværa söngva, ekkert hefir sval- að eins vel þreyttum huga mínum, eins og söngvar þínir. Það er ^eins og góð móðir rauli við barn sitt. Þetta varð ró og umhugsunarefni í bráð- ina. Og innan stundar blasti Víkingavatn- ið við. Það kvöld er mér ógleymanlegt, því eg hefi sjaldan litið meiri fégurð en einmitt þá. Það var yndislegt hásumar- kvöld. Spegiltært vatnið blikaði í kvöld- dýrðinni, en skrúðgrænar engjar og velhýst- ir bæir blöstu við alt um kring. I sjálfu vatninu voru skrúðgrænir varphólmar, og alt moraði af fuglum og lífi. Sólin var að hníga til viðar. Það átti alveg við, eins og skáldið kvað: „Sólin ei hverfur né sígur í kaf, situr á norðurhafsstraumi. Vakir í geislum hver vættur, er svaf, vaggast í ljósálfa glaumi. Sveimar með himninum sólglitað haf sem í draumi.“ Sólin varpaði eldrauðum bjarma á dimm- blált hafið, skrúðgrænar engjarnar, og silf- urglitrandi vatnið. ICvöldskýin brostu með gullnum, margvíslegum litbrigðum sem varla verður með orðum lýst. Aðeins undrast og dást að. Við rerum yfir vatnið. Það var stutt stund, 9ii eg veit að hún verður mér ógleynianleg alla æfi síðan. Frá slíkum stundum hljótum við að eiga skýrar og fagrar endurminningar. Eg held að eg hafi aldrei sofnað ánægðari en þetta kvöld. Gleðin yfir aftanfegurðinni var svo innileg, og tilhlökkunin til komandi dags svo rnikil. Því þá átti einn minna Ijúfuslu draurna að rætast. Árla næsta morguns, þegar fyrstu geisl- ar morgunsólarinnar kystu land og lá, og buðu góðan daginn, var haldið af stað. Liðin fegurð var að baki. Lengra burtu var eitthvað enn þá fegurra, sem seiddi hugann til sín. Það var óþekt, en áreið- anlega eitthvað ósegjanlega ljúft og fagurt. Það er farið að liða framundir miðjan dag. Jökulsá veltur frarn, kolmórauð, svip- þung, hamslaus, með dunurn og dynkjum. Ilún er komin fram úr hrikalegum gljúfr- unum, þar sem aðhaldið er dálílið meira til hliðanna, og hún grefur sig dýpra og dýpra. En þegar út á sandinn kemur, þá

x

Skinfaxi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Skinfaxi
https://timarit.is/publication/334

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.