Skinfaxi - 01.12.1914, Blaðsíða 12

148
SKINFAXI
verður hún sem hamstola. Hún œðir um
sandinn 'með öllu sínu reginaíli og býr til
sandhólma og eyjar. Áfram! Eitthvað!
Lengra! Lengra! Það er herópið. Bráð-
um var þetta líka að baki: Huliðsmál
hins ótæmda reginafls.
En framundan blasti við annað, sem
var enn stórkostlegra. Það, sem hlýtur
að vekja undrun og lotningu í brjósti hvers
manns er það lítur.
Eg get ekki lýst tilfinningum mínum,
þegar eg sá björgin opnast, og Asbyrgi blasti
við. Það var sem í helgu musteri. Musteri,
sem er jjúsund sinnum haganlegar gjört
en hið veglegasta musteri, sem reist hefir
verið af manna höndum. Hér var náttúr-
an ein að smíðurn. Hljóðir, sem steini
fostnir, horfum við á þetta rammgjörva
bamravígi. Við minnumst þá orða Jón-
asar:
„Hver vann svo hér að með orku?
Aldrei neinn svo vígi hlóð.
Búinn er úr bálastorku
bergkastal frjálsri þjóð.
Drotlins hönd jjeim vörnum veldur —
vittu, barn, sú hönd er sterk.
Gat ei nema guð og eldur
gjört svo dýrðlegt furðuverk."
I þessu musteri náttúrunnar var „Eyj-
an“ hið hátignarlega altari, en yfir þess-
um helga stað breiddist hið bláa hvolfþak
himinsins. En niðri á byrgisbotninum skört-
uðu fögur reyni- og birkitré, og himinfagr-
ar blásóleyjar fyltu loftið unaðssælli angan.
En sólin kysti blíðlega hvert daggartár og
hvert blóm i þessuin lielga reit.
Inst í byrginu er dálítil tjörn, silfurskær
og fögur. Þar er friðland steinklöppunnar.
Heimili hennar er í klettunum upp af tjörn-
inni. Söngvar hennar hergmáluðu svo
undarlega. Það standbergið, sem næst var,
sagði öðru, og svo koll af kolli, uns söngv-
arnir endurómuðu um alt byrgið, háir og
skærir. Þessi tjörn á sér dálitla sögu:
Hver maður sem kemur í Ásbyrgi, fer að
tjörninni. Hann tekur silfurpening og kast-
ar í hana — og þá má hann óska sér
einhvers. En svo er sagt, að allir óski
þess sama: að mega koma aftur í Ás-
byrgi.
Hvort svo verður, skal eg láta ósagt
um, en þess er eg fullviss, að allir, sem
þangað hafa komið, minnast þeirra stund-
ar með hlýjum huga og djúpri lotningu
fyrir þvi mikilfenglega og fagra, sem þar
er að sjá. —
Geislar aftansólarinnar Ijóma um skóg-
arlimið. Blásóleyjanrnar hneygja krónurn-
ar móti vermandi geislum hennar, í síð-
asta sinn þetta kvöldið. Sólin er hnigin
bak við vesturbrún byrgisins. Skógarþrest-
irnir kúra undir limum bjarkanna — og
valurinn syngur hersöngva í ríki sinn.
En standbjörgin
„köstuðu hinstu kveðjunni“.
í okt. 1913.
A. Th.
Fylgiritið,
Nú er útséð um að ekki verður samþykt
stjórnarskráin. Yerður því nú þegar byrj-
að á að prenta jjjóðfélagsfræðina. Frá-
farandi sambandsstjóri hafði í fyrra samið
um, að lika skyldi fylgja blaðinu rit um
heimilisiðnað, og hafa ýmsir kaupendur,
sem von var, spurt afgreiðslumanninn hvað
því liði. En það mun ekki geta komið i
þetta sinn; valda því bæði annir höf., og
hitt þó eigi síður, að við nánari athugun
sást, að Þjóðfélagsfræðin mátti til að vera
meir en helmingi stærri, en búist var við
í fyrstu. Þá afréð sambandsstjórnin að
láta heldur fylgja blaðinu 1 þetta sinn eina
bók stóra, heldur en tvær smáar. Þjóð-
félagsfræðina eiga allir kaupendur að fá,
sem eru skuldlausir við blaðið nú um ára-
mótin.