Skinfaxi - 01.12.1916, Síða 7

SKINFAXl.
185
ur oft fyrir framv. a<5 skora mark, og er
þvi ráðlegt fyrir þá að œfa „markskot",
einnig fyrir hægri og vinstri framv. að
æfa innvarp, því þeir eiga að varpa knett-
inum inn á leikvöllinn fyrir samherja sína
en ekki útframherjar. Mikinn hagnað get-
ur flokkurinn haft af innvarpi, og er þá
eigi sama hvernig það er framið. Það
sem framv. eiga að forðast, er að halda
knettinum of lengi, og ætla sér að komast
i gegn með knöttinn. Munið að margar
hendur vinna létt verk, og Iátið því fram-
herjana hafa fyrir því að skora mark.
Vetrarkvöld.
Það er vetrarkvöld, svalt og heiðríkt.
I dökkbláma himinsins ljóma marglitar
stjörnur og hálfmáninn gægist upp að
fjallabaki, en norðurljósin — þetta dá'
samlega undraskraut íslensks himins —
Ijóma og loga, eyðast og eflast með
leifturhröðum flýti og fjöri og öll þess'
ljósadýrð varpar birtu sinni yfir landið’
hulið hvítum hjúpi frosts og fanna.
Kyrð og þögn. Djúpur friður og hljóður
breiðir ósýnilegan faðm sinn yfir ríki
náttúrunnar, og þó — þó er eins og
margar raddir hvísli í eyru vor, einkenni-
lega hátt og skýrt og hver keppist við
aðra að ná sterkustu tökunum í hugskoti
voru. Hverjar eru þessar raddir og hvað-
an koma þær? Eilífu alheims undralög!
Skýrið þetta fyrir vorum sljóa skilningi.
Hver ræður yfir þessu volduga, hátigna
ríki? Hver hefir gert alla þessa fegurð,
og hver er konungur ljóssins og lífsins?
Getur nokkur í alvöru efast um mikilleik
og almætti þeirrar veru eða haldið því
fram að allir þessir hlutir, alt þetta líf
og starf á himni og jörðu hafi orðið til
af sjálfu sér? Er ekki inndælt að skoða
þessi máttugu verk og láta þau sannfæra
oss um einn og þrieinan guð, og er það
ekki ljúft að vita af sér undir föðurhendi
þess guðs? Et' það svo ekki hneikslan-
legt að veikja og afvegaleiða þessa trú,
sem öldum saman hefir verið meginþátt-
urinn í styrk og sannri hamingju krist-
inna manna?
Mennirnir á vorum tímum þykjast vera
vitrir. Þeir kalla til lýðsins og segja:
„Hver ert þú, sem segir að kristindómur-
inn sé sannur og algildur? Nei, biblían
er að ýmsu leyti skáldskapur og mis-
skilningur. Kastið þvi kreddunum og trúið
því sem skynsemin blæs ykkur í brjóst“.
— Er það ekki sorglegt að ýmsir gáfu-
menn skuli kappkosta að berja þessu
líkar setningar inn í huga og sannfær-
ingarvitund manna. Hafa þeir athugað
hvílikar óheillaöldur þeir senda frá sór
með slikum kenningum og trúa þeir því
sjálfir að þeir þekki svo upphaf og undir-
stöðu kristindómsins að þeir séu þess
megnúgir að umskapa trúarbók vora og
kristindóm.
Nei. Enginn spekingur er svo djúpvitur
að hann geti búið til heilbrigðar rök-
semdir til að véfengja kristnitrúna eða
sannað að enginn guð sé til, eins og
allmargir hafa leyft sór að halda fram,
Hin dásamlega bygging alheimsins, er
talandi vitni sem ekki verður fram hjá
gengið.
* *
*
Það líður á kvöldið. Tunglið hækkar á
lofti. Fleiri stjörnur koma í ljós. Norður-
ljósin leiftra og braga. Fell og ásar, hól-
ar og sléttlendi ljónia í hvítagulli ljóss og
fegurðar. Á hjarninu skundar ferðamaður-
inn með léttum og hröðum skrefum.
Kinnarnar eru rjóðar og heitar, brjóst-
ið fullt af heilnæmu lofti og svell-
andi móði vona og þrár. Fortíðin, nútíðin,
framtíðin, himinn og jörð keppast á um
umhugsun hans. Hann er giaður og hrif-
inn, og þó er eins og ókent aíl snerti
hvern streng í hjarta hans og vekji þar