Skinfaxi - 01.01.1928, Blaðsíða 10

10
SKINFAXl
hvivclna. En sá er ekki drengskaparmaður, sem er ó-
hreinlyndur eða hugsar altaf að eins um sjálfan sig,
en tekur ekki tillit til annara.
pað er alkunna sagan um Ingimund gamla. pegar
Hrolllaugur veitti honum hanasár, var liann svo göf-
uglyndur að hjálpa honum til að komast undan, áður
en menn vissu um illvirki þetta. Á þeim tímum þótti
sjálfsagt að hefna fyrir mótgerðir þólt minni væru.
po var það mjög átalið, er heitt var ódrengskaparbrögð-
um eða níðingsverk framin. pegar menn eru að leik,
er oftast liægt að sjá hvað inni fyrir býr. Sumir eru
altaf að tala um það, að ástæðulausu, að þetta eða hitt,
sem mótstöðumennirnir gera sé ekki rétt, og að öll að-
staða þeirra sé hetri, ef þeim sjálfum gengur miður.
Aftur á móti eru sumir altaf góðgjarnir og tillögugóð-
ir, og' vilja slaka til í öllu heldur en að vekja misklið.
Eg mct þá menn miklu meira, sem þannig koma fram
gagnvart leikbræðrum sínum og tel mikil líkindi til
þess að þeir sem þannig hreyla í leik, muni líka reyn-
ast þannig í lífinu. Eins er með þá, sem altaf reyna
af alefli að hafa rangt við i leik, ef ske kynni að þeir
þá hefðu yfirhöndina. þ’eim er tæplega treystandi til
þess, að koma drengilega fram gagnvart náunganum
á leikvelli lífsins. Sá skortur, á drengskap, sem oftast
kemur i Ijós nú á timum er sennilega óorðheldnin. Á
söguöldinni þóttu drengskaparloforð og eiðar allir
mjög mikils virði liér á landi. þeir sem rufu þau heit
þóttu lítilmenni. það þótti og ógæfumerki að ganga á
heit sín eða rjúfa gerða sætt. Á miðöldum var það al-
tílt i sumum löndum, að ungir aðalsmenn væru slegnir
til riddara. peir unnu þá riddaraheit sitt, og skuld-
bundu sig til þess að lcoma altaf drengilega fram gagn-
vart öðruin. peir máttu aldrei níðast á þeim, sem voru
minni máttar. Orð riddarans voru allaf tekin trúan-
Jeg, en ef hann rauf heit sín, þótti hann óhæfur innan