Skinfaxi - 01.04.1928, Blaðsíða 11

SKINFAXI
59
er „sýnu betra guðavíni“ og mál svo fagurt, að liún
„fyllir svimandi sælu sál og æð, þó hjartanu blæði.“ Eg
liefi líka orðið þess vör, að sumir þeirra manria, sem
með sanni má segja um, hvað mál þeirra snertir, að
„eigi hvergi heima“, álíta íslenskuna svo ófullkomna, að
hún sé ekki notliæf á sumum sviðum. Við höfum öll
skyldur á herðum gagnvart málinu. En þyngsta ábyrgð-
in livílir á rithöfundunum, því að þeir hafa víðtækust
áhrif, bæði á kynslóð samtiðar og framtíðar. Rithöfund-
ar eiga erfitt uppdráttar lijá okkur vegna fólksfæðar.
En við höfum nú ekki þá stefnu, sem sjálfsögð er, að
styrkja þá af sameign þjóðarinnar, svo þeir geti fylgt
köllun sinni, og færist það væntanlega i vöxt, er stund-
ir líða. Við getum ekki vænst þess, að þeir verði allri*
stórmenni i andans heimi, en eins getum við krafist af
þeim: Að mál þeirra geti verið almenningi til fyrir-
myndar; það er þeim vorkunnarlaust. Mér líst ekki á
hugsunarhátt þeirra rithöfunda, sem firtast og telja
smámunasemi, ef fundið er að málfarsgöllum á ritum
þeirra, þvi að þeir mega miklu fremur teljast sjálfskap-
arvíti, heldur en ýms önnur smiðalýti. —
petta stefnuskráratriði okkar ungmennafélaga, mál-
verndunin, hefir ekki verið rætt itarlega i Skinfaxa nm
langa hríð, og þótt umræður einar séu oft magnlítil
„orð innantóm“, þá er eðlilegt að þeir, sem stefna að
þráðu marki, reyni að gera sér og öðrum ljósar leið-
irnar að því.
Eg sendi Skinfaxa þessa grein í þeirri von, að aðrir,
sem vel vilja og betur vita, reyni að gefa bendingar i
þessu efni.
J7órunn H. Guðmundsdóttir.