Skinfaxi - 01.02.1930, Side 6

30
SKINFAXI
kvæðin, lýsa bjartsýni skáldsins, víðfaSma trú á gróSurmögn
lífsins, gæSi landsins og lífsþrótt þjóSarinnar; þau eru fagn-
aSar-óSur um átthagana, þjóSIegar venjur og verSmæli og
manngildi cinstaldingsins, sem vex upp af þeim rótum. MáliS
á kvæSunuin er kjarnmikið og hreim-þrungið. Æskan er hvött
til dáða og framsóknar. Sum af þessum kvæðum hafa birzt
á prenti, t. d. i „EimreiSinni“, fyrir mörgum árum, þar sem
ritað var um alþýðuskáld Þingeyinga.
Eitt af merkustu kvæðum höfundarins er „Vonin“. ÞaS lýsir
bezt trú hans á lífs-sannindin. Það hefir hann flutt á sam-
komum með áhrifamiklum áherzlum og heitum huga, eins og
honum er lagiS.
Mikill hluli af þeim kvæSum Indriða, sem hlöðin hafa flutt,
eru meS fyrirsögninni: „Baugabrot“. Kennir jiar ýmsra grasa.
Þar eru eftirmæli, árstiðalýsingar, minningaljóð o. m. fl. Flest
eftirmælaljóðin eru svo fjölþætt, að myndin af maniiinum og
verkum lians, er greypt i málverk af umhverfinu, sem hann
hjó i, náttúruöflunum og erfiðleikunum sem hann átti við að
etja. Úr þeim flokki má nefna þessi kvæði um Eirík á Veiga-
stöðum, Kristján á HólmavaSi, Jónas i Fells-seli, SigriSi á
Kotamýrum, séra Benedikt á GrenjaSarstað, Sigurð ráðherra
á Yzta-Felli, og síðast en ekki sízt vísur um Bólu-Hjálmar, sem
eru fremur minningarljóð en eftirmæli.
Þá má að lokum nefna ljóðaflokk einn, fjölbreyttan að efni,
en það eru gamanvísna-bragir, stökur og kveðlingar, sem bor-
ist hefir manna á milli, einkum innanhéraðs, en að litlu leyti
birzt á prenti.
ÞaS er kunnugt, að ýmsir rithöfundar eru sífellt á stjái hjá
bókaútgefendum og ritstjórum blaða og tímarita, lil þess að
koma skáldskap sínum á framfæri og vinna sér lil lofs eða
annarra launa. En Indriði á Fjalli er þessum mönnum svo
andstæður, sem hugsast getur. Hann er mjög tregur til þess
að láta ljóS sín koma fyrir almenningssjónir. Þrátt fyrir ítrek-
aðar óskir og áskoranir frá ýmsum vinum sínum og kunnustu
rithöfundum þjóðarinnar, hefir hann ekki fengizl til að safna
kvæðum sínuin til útgáfu. Það eru þvi horfur á, að liann ætli
að láta hera bókmenntafjársjóði sína í haug með sér látnum,
eins og siður var ýmsra fornmanna um fjármuni sína og aðr-
ar gersemar. En vonandi er að hann snúi þó frá því og noli
þau ár, sem hann á eftir, til þess að búa kvæði sín til prent-
unar og vinna úr fræðasafni sínu.