Skinfaxi - 01.02.1930, Síða 11

SKINFAXI
35
komnir af kjarnanum úr norsku þjóðinni. Gömlu nor-
rænu hetjurnar þoldu ekki, að beygja sig fyrir Har-
aldi hárfagra, heldur flýðu land sitt. Þeir unnu svo
frelsinu, að þeir yfirgáfu ættjörð sína, til þess að öðl-
ast það. Allar þær hörmungar, sem yfir íslendinga
liafa dunið, hafa eytt mörgum merkjum á þjóðinni,
um ættgöfgi. Samt hafa fjölmörg þeirra lifað fram
á þenna dag. Það, að eiga fræga og göfuga forfeð-
ur, hlýtur að vera örfandi fyrir afkomendur, aulc þess,
sem vissa er fyrir því, að kippir í kynið. Því að ef
forfeður eru miklir menn, liljóta afkomendur að
verða miklir að einhverju leyti. Það er þá mikið unn-
ið mcð því, fyrir hverja þjóð, að vera stórættuð.
Fáar þjóðir í heimi eiga eins nálcvæma sögu og
við íslendingar, allt frá upphafi sínu. Við eigum sögu,
sem segir okkur frá þjóðveldistímum þjóðarinnar,
þegar gullöld var í landinu. Saga þjóðarinnar sýnir,
livernig lienni hnignaði með tímanum, unz landið
komst undir erlent vald og frelsið og þjóðveldið lineig
til grunna að mestu, sökum skammsýni og mann-
gildisskorts þjóðarinnar, eða einstakra manna henn-
ar. Þá vantaði annan Einar Þveræing, sem mcð speki
sinni gæti bjargað þjóðinni undan erlendri ásælni,
eins og á Alþingi árið 1024. Einnig sýnir sagan okk-
ur glögglcga, þegar bágindi þjóðarinnar voru orðin
svo mikil, að til mála kom, að flytja hana suður á
Jótlandsheiðar.
Líka sýnir sagan okkur, hvernig rofa tók í austri
fyrir nýjum degi, með nýjum tímum, og mönnum —
mönnum, sem fórnuðu öllu lífi sínu og störfum á
altari föðurlandsástar, og hvernig fórnir þeirra höfðu
álirif á velferð lands og þjóðar, þá er ísland varð
fullvalda og frjálst riki árið 1918. Það verður að telj-
ast mjög rnikið unnið með því, að eiga þannig skráða
sögu þjóðar sinnar, enda er það almennt viðurkennt.
Eins og áður er drepið á, dóu mörg einkenni is-