Skinfaxi - 01.02.1959, Blaðsíða 23

SKINFAXI
23
KOIMUMISSIR -K
~K ^K ~K tK -K
(Jj^tir Cjiouamii \Je
ercja
Litla stúlkan opnaði dyrnar. Hún hélt
í liornin á svuntunni sinni, þuklaði þau
og sagði:
„Hérna er ég.“
Þegar enginn gaf sig að henni, leit hún
hnuggin á eina konuna af annarri. Þær
voru önnum kafnar við að hnoða deig.
„Þau sögðu, að ég skyldi fara hingað
yfir til hennar Sigdóru,“ sagði hún siðan.
„Komdu iiingað, komdu hingað,“ kall-
aði Sigdóra, sem stóð eldrauð í stúkunni,
sem bakarofninn var í. „Bíddu svolítið,
ég skal húa til lianda þér indæla köku.“
„Úr þvi þau liafa sent telpuna hingað,
er vitanlega svo komið, að Núnsía er al-
veg að gefa upp öndina,“ sagði Líkódiana.
Ein af konunum, sem var að lmoða deig-
í hag. Svartur á ekki um annað að velja
en taka riddarann.
22. — ,e5xfJt, 23. Bf2xc5, b6xc5, 24. Rh3xg5,
Kg6x65, 25. e4—e5!
Opnar iínu biskupsins.
25. — ,d6xe5.
Eða 25. —Dxe5, 26. Dh2, h5, 27. Hcel, Dd4,
28. Dh4t, Kh6, 29. g5t, Kg7, 30. gxf6t og
hvítur vinnur.
26. Dd2—h2, h7—h5, 27. Dh2~hJft, Kg5—li6,
28. gJf—g5f, Kh6—g7, 29. g5xf6f, De7xf6, 30.
DhJfXh5.
Svartur á enga vörn gegn hótuninni Hcglt.
30. — ,Hf8—g8, 31. Hcl—glf, Kg7-—f8, 32. Hgl
xg8f
og svartur gafst upp, því að hann tapar
hróknum á a8.
ið, ber upp fyrir olnboga, leit til telpunn-
ar, en hélt þó áfram við verk sitt.
„Hvernig liður stjúpu þinni?“ spurði
hún.
Litla stúlkan, sem þekkti ekki konuna,
leit á liana stórum og starandi augum,
drúpti síðan höfði á ný, kippti ákaft í
hornin á svuntunni og tautaði lágt:
„Hún er í rúminu.“
„Heyrið þið ekki, að Drottinn er kom-
inn að sækja hana?“ sagði Líkódíana.
„Nú eru nágrannarnir byrjaðir að emja
við dyrnar.“
„Þegar ég er húin að stinga brauðun-
um í ofninn,“ mælti Sigdóra, „ætla ég
að skreppa yfir og vita, hvort það er nokk-
uð, sem þau kynni að vanta. Það má með
sanni segja um aumingja Menó, að hann
missi sína hægri hönd, ef þessi kona deyr
nú líka.“
„Það er sama, livað sumir eignast marg-
ar konur, þeir missa þær jafnóðum, og
svona er það líka með skepnulánið sumra.
Það er nú til að mynda hún Angela.“
Það var Lílcódíana, sem þetta sagði, og
svo bætti hún við:
„1 gærkvöldi sá ég hann Menó standa
í dyrunum. Hann var lcominn heim frá
slættinum fyrir náttmál, stóð þarna, mann-
auminginn, og var að gaufa framan i sig
með vasaklútnum.“
„En þeir hafa líka einstakt lag á því,
sumir, að kreista lífið úr konunum sin-