Skinfaxi - 01.02.1959, Qupperneq 26

26
SKINFAXI
álíka kaldur innvortis og ég liefði belgt
mig út á blávatni, eftir allt rigningarbað-
ið. Og iiugsið ykkur bérna um nóttina, þá
sat ég og vakti; ég liafði verið að herfa
akurskækilinn hérna niðri i víkinni. Og
svo syfjaður var ég, að ég iieyrði sjálfan
mig hrjóta. Jæja, nema þegar ég sit þarna
við rúmstokkinn, segir hún, lieillin sú
arna: „Farðu nú fram og fáðu þér að
borða. Ég lét súpupottinn standa á hlóð-
unum til þess að hann liéldist heitur.“
Alltaf var hún með liugann við mig, heim-
ilið og það, sem hún átti að sinna, hugs-
aði um þetta og hugsaði um hitt, svo að
fram á síðustu stundu var hún að áminna
mig, eins og hún væri á leið í langt ferða-
lag, og alltaf lieyrði ég hana vera að tala,
hvort sem ég vakti eða svaf. Og fagnandi
fór hún yfir í annan heim! Með krossinn
á brjóstinu og hendurnar krosslagðar. Hún
hefur hvorki þörf fyrir sálumessur né
fyrirbænir. Það væri að fleygja peningum
i sjóinn, að fá prestinn til að standa í þess
háttar stússi hennar vegna.“
„0, það er ekki annað að hafa í þess-
um lieimi en slys og óhöpp. Nú eru ein-
liver innanmein að fara með asnann lienn-
ar Angelu, nábýliskonu þinnar,“ sagði kon-
an, sem komið hafði og sagt lát Núnsíu.
„M i 11 áfall er miklu meira!“ sagði
Menó og þurrkaði sér um munninn með
handarbakinu. „Nei, þið megið ekki troða
meira i mig, því að það er eins og hver
munnbiti verði að blýi i maganum á mér.
Borða þú heldur, vesalings sakleysinginn,
sem ekki hotnar neitt í neinu. Nú átt þú
engan að, sem þvoi þér og greiði. Nú átt
þú ekki lengur neina móður, sem taki þig
undir sinn verndarvæng; það er úti um
þig — eins' og mig. Hana hafði ég náð
í handa þér, en aðra eins stjúpu munt þú
aldrei framar eignast, harnið gott!“
Telpan setti nú aftur skeifu á munn-
inn og byrgði andlitið í höndum sér.
„En þú neyðist til að skaffa henni aðra
stjúpu,“ ítrekaði Sigdóra. „Þú verður að
sj á þér út konu vegna þessa vesalings móð-
urleysingja, sem annars verður umhirðíi-
laus.“
„Og ég sjálfur? Hvað á að verða um
mig? Og folaldið mitt? Og heimilið mitt?
Og hver á að hirða um hænsnin? Æ, lof
mér að gráta, Sigdóra! Það hefði verið
nær, að ég hefði dáið, heldur en þessi
blessuð manneskja.“
„Þegiðu maður! Þú veizt ekki, hvað þú
ert að segja. Þú veizt ekki, livernig það
heimili er statt, þar sem enginn er bónd-
inn.“
„Það er aldrei nema satt,“ sagði Menó,
og nú var honum léttara.
„Nei; það er nú einmitt það. Líttu á
aumingjann liana Angelu! Fyrst deyr mað-
urinn hennar, siðan uppkominn sonur, og
nú er liún að missa asnann sinn i tilbót.“
„Ef asni er með iðraverki, þá á að taka
honum blóð í náranum,“ sagði Menó.
„Farðu til hennar, þú, sem berð skyn
á svona lagað,“ sagði nágrannalconan. „Það
væri miskunnarverk, sem mundi reiknast
sál konunnar þinnar til tekna.“
Menó stóð upp og hélt af stað yfir til
Angelu, og telpan elli hann eins og kjúk-
lingur, því að nú átti hún engan annan
að. Sigdóra var mikil og umhyggjusöm
liúsmóðir, og svo kallaði hún þá:
„Og húsið? Hvernig hefur þú skilið við
það? Nú er það tómt, gáðu að því!“
„Ég aflæsti, og svo bjæ nú liún Alfífa