Skinfaxi - 01.11.1960, Blaðsíða 20

116
SKINFAXI
in, að kviknað sé í fabrikkunni. Svo passa
ég hvalinn á meðan.“
Hún af stað. Það loftaði laglega undir
skutinn á lienni suður varpann.
.. . Tveim tímum síðar kom Margrét aft-
ur, móð og másandi.
„Ég hljóp strax áleiðis út eftir, þegar
ég var búin að gera þeim aðvart. Svo lét
ég þau ná mér. Ég skal segja þér það, að
þau drógu ekki af sér. Eftir stundarkorn
lét ég mig velta, og ég hágrét, þegar ég
sagði þeim, að ég hefði undizt í öklaliðn-
um og yrði því miður að snúa við.“
„Ertu viss um, að þau sáu hann ekki?“
spurði Pétur hvass í máli.
„Handviss!“
En hamingjan var ekki þeim hjónum
hliðholl. Það varð ekkert úr útsynnings-
upprættinum. Aftur á móti fór að kula
á norðan, og frostið jókst. Hvalurinn varð
samfrosta við grynninguna, og víst var
um það, að um hádegisleytið, þegar þau
komu, Birgir og Petranna, sat iiann svo
blýfastur, að ekkert afl hefði getað hreyft
hann, enda ekki skýskafa á lofti og leit
ekki út fyrir annað en langvarandi frost-
bitru. Uppi á hvalskepnunni löbbuðu
þau fram og aftur, Naustahjónin. Pétur
hafði haft rænu á því að reka hrífuskaft
með Iivíta veifu á endanum ofan í haus-
inn á ferlikinu.
„Hæ!“ kallaði Pétur og var heldur bet-
ur undrandi í máli. „Það lítur helzt út
fyrir, að hval hafi borið á fjörur mínar.“
„Um,“ lét í Birgi, sem tók að spígspora
fram og aftur um sandinn. „Ég get ekki
lætur séð en liann hafi komið á mína reka-
fjöru. Þar er hausinn, og hvorl sem þú
trúir því eða ekki, þá synda hvalir með
höfuðið á undan sporðinum,“
„Það sást ekki einu sinni rjúka úr
fabrikkunni!“ kallaði Petranna og leit
Iieldur en ekki óhýrum augum til Mar-
grétar.
„Nú, því get ég eklci að gert,“ hvein í
Naustakonunni ofan af hvalbakinu. „Mér
var sagt þetta, og þá gerði ég skyldu mína
og gerði ykkur aðvart. Hjá okkur er vani
að gera fólki greiða, og ég held maður
megi þá vera feginn því, að fréttin reynd-
ist lygi.“
„Annars,“ sagði Pétur og horfði af
hvalnum niður á nábúa sinn,“ annars er
það ekki annað en það, sem allir vita, að
markasteinninn stendur 20 metrum norð-
ar en bann á að standa eftir gömlu lagi.‘
„Já, reyndu að halda þessu fram,“ svar-
aði Birgir. ,,Ég hef glögg og greinileg
skjöl upp á landamerkin, kall minn .. .
Og nú ætla ég að biðja ykkur að víkja
ykkur til hliðar, því að nú ætla ég að
bera mig að fika mig upp og líta á minn
part af skepnunni.“
Pétur snarbeygði sig og dró upp stig-
ann, en Birgir eyddi engum orðum við
hann, en sótti stiga heim til sín. Þeir voru
svo að jagast meira og minna fram und-
ir kvöld, en þá voru þeir orðnir þreyttir á
að leita lagakróka og sýndarraka og komu
sér saman um að skipta hvalnum á milli
sin til helminga. Pétur flutti veifuna sina
aftur undir sporð, og Petranna sótti gul-
an klút, sem Birgir festi á prik. Því stakk
hann ofan í holuna, sem merkisstöng Pét-
urs hafði staðið i.
„Já, gul veifa, he, he, he!“ livein í Möngu,
„það á vel við. Það er svo eitur í ykkar
parti, eitur og öfund.“
Petranna svaraði ekki, en skar myndar-
legan kjötbita af hvalnum og fór með