Skinfaxi - 01.02.1977, Síða 14

Sigurjón
Bjarnason
Hvers virði
er sjálfstæði?
íslendingar eru sammála um að það
hafi verið gæfuspor stigið, þegar ís-
land varð sjálfstætt lýðveldi árið 1944.
Það er og gjarnan haft við orð, að
ungmennahreyfingin hafi átt sinn
stóra þátt í sjálfstæðisbaráttunni.
Ljóst er þó að sigur vannst í sjálfstæð-
ismálinu fyrst og fremst vegna sam-
heldni hinnar íslensku þjóðar.
Nú segja skæðar tungur að sjálf-
stæði vort sé í hættu, og valdi því
efnahagsleg óráðsía, sem aftur hefur
skapast af sundrungu þjóðarinnar.
Sá hluti þjóðarinnar sem sprottið
hefur úr grasi síðan lýðveldið var
stofnað hefur ekki kynnst voru þjóð-
félagi öðruvísi en sundruðu í hina
ýmsu hagsmunahópa, sem allir heyja
hina grimmustu samkeppni um auð
og völd. Hver einstakur hópur heldur
því fram að forystan sé best geymd í
höndum hans, þar sem sú leið sé hin
eina rétta til að „efla hagsæld þjóð-
arinnar".
Hin ómerkilegustu atriði hafa ís-
lendingar getað fundið sér til sem
deiluefni. Engin tillaga hefur verið
svo fráleit að allir hafi hafnað henni
sem hreinni heimsku, og um öll þjóð-
þrifamál hafa staðið deilur, ef ekki
um málefnið sjálft, þá um það hvernig
að því er unnið og af hvaða mönnum.
Þegar hlýtt er á allt þetta þras og
deilur um keisarans skegg, vaknar
spurningin. Heldur þjóðin vöku sinni-
Erum við kannski með þessum „merku
umræðum" að gæta fengins sjálfs-
forræðis?
Vegna geysilegra áhrifa fjölmiðla á
hugsunarhátt fólks, vil ég einnig
spyrja: Gæta hinir íslensku fjölmiðl-
ar þess að sérhver hugsandi íslending-
ur viti hvers virði það er að vera frjáls
maður í frjálsu landi?
Og hvernig er það með ykkur, gömlu
ungmennafélagar? Hafið þið ef til
vill komist að því á ykkar efri árum,
að hið fengna sjálfstæði sé ekki hið
endanlega takmark, heldur sé tilgang-
urinn allt annar og æðri? Er kannski
hugsanlegt að hægt sé að öðlast hinn
nýja tilgang í skiptum fyrir hið dýr-
keypta sjálfstæði?
Ef þetta er ekki skoðun ykkar, hvers
vegna standið þið þá í hrókaræðum
um fánýt málefni eins og litasjónvarp,
zetu, erlendan atvinnurekstur á ís-
landi, embættaveitingar, launakröfur
allra stétta, á meðan sjá má hið efna-
hagslega sjálfstæði þjóðarinnar fara
forgörðum?
Væri ekki nær að fara að varðveita
þó ekki væri nema hluta af hinu
fengna frelsi, sem við erum langt
komnir með að missa út úr höndunum
á okkur?
14
SKINFAXI