Skinfaxi - 01.06.1985, Blaðsíða 17

Séö yfir danspallinn.
íþrótta- og ungmennafélögin sem
eru tæki til að efla sinn hag, til að
ná betri árangri í sinn grein, til að
viðhalda og auka ánægjuleg sam-
skipti við jafnaldra á heimaslóð-
um, í nágrannabyggðum, í öðrum
landshlutum.
í augum þessa fólks er vel
heppnuð útisamkoma mikill sig-
ur. Það er mikils vert að standa að
slíkri samkomu, og hvort sem hún
er stór eða lítil, haldin við góðar
aðstæður eða slæmar, þá er alltaf
spurningin þegar upp er staðið:
„Hvernig tókst okkur? Hvað
gerðum við vel? Hvað hefði betur
mátt fara? Höfðum við þann
ágóða sem við væntum?
Og hvernig sem svörin kunna
að verða við þessum spurningum,
stendur eftir sú staðreynd að sam-
tökin eru sterkari eftir en áður,
það hefur verið unnið afreksverk,
hvort sem það hefur verið frum-
raun eða endurtekinn árviss at-
burður.
Eins og þér sáið,
munuó þér uppskera
Keppikefli allra samkomuhald-
ara er að hafa gesti sína ánægða.
Ef sýnt þykir að allir fari heim af
samkomunni með ánægjulegri
minningar er sigurinn kórónaður.
Og án þess að ég vilji fara út í
beina kennslu í þessum efnum vil
ég nefna þrjú mikilvæg atriði:
1. Dagskrá þarf að vera vel val-
in, kannski ekki endilega dýr, en
höfða örugglega til samkomu-
gesta. Mikils er um vert að sam-
komugestir eigi möguleika á að
taka einhvern þátt í henni.
2. Veitingar þurfa að vera næg-
ar og sem fjölbreyttastar.
3. Annar aðbúnaður, upplýs-
ingar, sjúkrahjálp, snytiaðstaða,
löggæsla, bílastæði, o.s.frv. eru
atriði sem oft eru vanrækt og
valda gestum vonbrigðum.
Ef framantalin 3 atriði eru í
lagi er glaðværðinni og góða
skapinu boðið heim.
Hrindum Baklrusi
úr hásœtinu
Og þá skal komið að því sem
mest einkennir fréttir af atburð-
um þessum og flestir spyrja um,
ungir sem gamlir, sjálfu áfengis-
bölinu.
„Var rnikið fyllirí?“ Er trúlega
fyrsta spurningin sem margur
æskumaðurinn fær að heyra frá
aðstandendum þegar heim er
komið.
Jú, satt er það, áfengisneysla er
almenn á útihátíðum, græn
flaska með glærum vökva fyrir-
finnst i farangri margra og ein-
staka maður alveg ótrúlega birgur
af brjóstbirtunni.
Þeir sem stjórna slíkum sam-
komum vildu eflaust margir vera
alveg lausir við þennan vimugjafa
af svæðinu, en þá er líka víst að
gleðisvipurinn hyrfi af andlitum
margra. Þarna er svo sem í fleiru
vandhitt meðalhófið, og það sem
verra er, þeir sem eldri eru ekki
hafðir í miklu áliti hjá hinu „unga
íslandi", þegar þeir fara að
predika um áfengismál.
Grundvallaratriðið er að skiln-
ingur á þessu sem öðru þarf að
aukast á báða bóga. Samkomu-
haldari þarf að hafa stöðugt auga
með ásigkomulagi gesta sinna.
Yngstu kynslóðarinnar þarf að
gæta sérstaklega.
Á móti þurfa háttvirtir sam-
komugestir að hafa það hugfast
að ganga skal hægt um gleðinnar
dyr. Áður en lagt er af stað til slíks
fagnaðar, þarf sérhvet ungmenni
að setja sér það markmið að
verða sér og sinu umhverfi ekki til
skammar. Leiðin til þess að forð-
ast það er annað hvort að hafna
áfenginu alveg, eða gera það að
spökum fylginaut, en ekki skurð-
goði, eins og oft vill verða.
Erfitt er að halda Bakkusi í
skefjum, en það veit trú mín að
metnaður ungs fólks er mikill, og
ef þar við bætist samtakamáttur-
inn, þá ættu allir að geta samein-
ast undir kjörorðinu: „Minna
magn, meiri ánægja“.
Sigurjón Bjarnason
Atlavíkin sjálf.
SKINFAXI
17