Skinfaxi - 01.02.1993, Side 28

Leiklistin er þroskandi
og uppbyggjandi
-rætt við Guðrúnu Sveinsdóttur hjá Ungmennafélagi Hrunamanna
Guðrún Sveinsdóttir, garðyrkju-
bóndi á Fiúðum, hélt á dögunum
upp á 40 ára leikafmæli sitt hjá
Ungmennafélagi Hrunamanna,
með því að taka þátt í verkefni
vetrarins, Sveitasynfóníu eftir
Ragnar Arnalds.
Haft var samband við Guðrúnu og
hún beðin um að rekja í fáum orðum
sögu leiklistarstarfsemi ungmennafé-
lagsins.
„Ungmennafélag Hrunamanna var
stofnað árið 1908 og hófst leikstarfsemi
tveimur árum síðar. Leikrit voru sett
upp nánast öll árin nema hvað þessi
starfsemi lá niðri á árunum 1981-1990.
Astæður voru þær að fólk hætti að
koma á leiksýningar. Það þótti um tíma
ekki borga sig að setja upp leikrit. En
þó að ungmennafélagið stæði ekki fyrir
leiksýningum þá féll leiklistarstarfsemi
Úr Sveitasynfóníu Ragnars Arnalds, sem Ungmennafélag Hrunamanna sýndi í vetur.
samkomum, eins og á árlegu þorrablóti
og hjónaballi, sem eru stærstu
skemmtanir ársins hér um slóðir.
ekki með öllu niður í sveitinni. Hér
hefur alltaf verið leikið á meiri háttar
A unglingalandsmóti ungmennafélaganna sem haldið var í sumar sem leið, var í fyrsta
sinn afhentur einkar fallegur farandhikar, sem lilotið hefur nafnið Fyrinnyndarhikarinn.
Það var lþróttanefnd ríkisins sem gaf þennan bikar, sem veittur erfyrir háttvísi og góða
umgengni á mótsstað. Þarna halda á honum á milli sín þeir Pálmi Gíslason formaður
Ungmennafélags íslands og Ingi Björn Albertsson formaður íþróttanefndar ríkisins.
Fyrsta eiginlega leikstjórann feng-
um við til liðs við okkur árið 1950 og
þá breyttist þetta náttúrlega afskaplega
mikið. Regína Þórðardóttir reið á vaðið
en í kjölfarið komu meðal annarra
Lárus Pálsson, Helgi Skúlason, Gísli
Halldórsson, Jón Sigurbjörnsson og
Hólmfríður Pálsdóttir, systir Lárusar,
sem leikstýrði oft hjá okkur.“
Sóttir á hrútasýningu
Guðrún sagði að í Hrunamanna-
hreppi hafi ávallt verið kjarni góðra
leikara sem leikið hafi ár eftir ár. Hún
var spurð að því hvort ekki hafi verið
erfiðleikum háð að fá nægilega margt
fólk í fjölrpennar sýningar.
„Þetta hefur oft verið barningur en
alltaf gengið upp á endanum. Oft
höfum við farið um allar sveitir og
grátbeðið fólk að vera með. Stundum
var búið að manna sýningu og vantaði
kannski einn til þess að dærnið gengi
upp. Þá var lagt mikið í sölurnar til að
ná þessum eina og oft var hart barist.
Eitt árið settum við upp Dansinn í
28