Skinfaxi - 01.02.1993, Side 29

Guðrún ásamt Sigurjóni Jónssyni í leikritinu Húsfreyjan í Hruna.
Hruna, sem ég hafði haft sem óska-
verkefni lengi, enda er okkur málið
skylt. Þetta er mjög fjölmenn sýning og
okkur vantaði nokkra karla. Þegar leit
okkar stóð sem hæst var haldin hrúta-
sýning hér í sveitinni. Þar voru menn
búnir að stilla sér upp við garðann með
gripi sína. Þá gekk ég bara á þá þar sem
þeir áttu sér engrar undankomu auðið
og flestir féllust á að leggja okkur lið.
Það má segja að þeir hafi verið teknir
þarna í sjálfheldu og þjarmað að þeim.
Upp úr hrútasýningunni hafði okkur
tekist að manna leikritið og þar á meðal
voru margir sem höfðu ekki leikið í
fjölmörg ár.“
- Þau eru ófá leikritin sem Guðrún
hefur leikið í og oft hefur hún farið með
stór hlutverk.
,,Ég byrjaði 1952, þá 17 ára, og
síðan hefur þetta alla tíð verið mikið
áhugamál hjá mér. Það þarf feiknar-
legan áhuga til þess að koma leik-
sýningu á fjalirnar, því að það er svo
mikið sem til þarf. Allir verða að
hjálpast að og gera alla hluti sjálfir eins
og að sauma búninga, annast lýsingu,
smíða leikmynd og mála hana. Margar
sýningarnar eru mér mjög minnisstæðar
eins og Húsfreyjan í Hruna, sem við
settum upp þjóðhátíðarárið 1974. Þetta
er sögulegt leikrit eftir Gunnar
Benediktsson, og fengum við Jón
Sigurbjörnsson til að leikstýra í það
sinnið.“
- Þið hafið alltaffarið í leikferðir um
landið?
„Já, við verðum að gera það til þess
að fá nægilega marga áhorfendur til
þess að borga sýninguna, við höfum
líka haft gaman af því að sýna þetta
öðrum en sveitungum okkar. Aðallega
förum við í nágrannasveitir okkar hér í
Árnessýslu og í Rangárvallasýslu, aust-
ur á Kirkjubæjarklaustur auk þess sem
við erum ávallt með eina sýningu á
höfuðborgarsvæðinu, nú síðast í félags-
heimili Kópavogs. Það lengsta sem við
höfum farið er upp í Borgarfjörð.
Að þessu sinni sýndum við Sveita-
synfóníuna eftir Ragnar Arnalds. I
sýningunni voru 15 leikarar og þar á
meðal þrjú börn, en þar fyrir utan voru
5 starfsmenn sem aðstoðuðu við upp-
setninguna. Leikstjóri að þessu sinni, -
eins og í hitteðfyrra, var nágrannakona
okkar, Halla Guðmundsdóttir í Ásum í
Gnúpverjahreppi.
Því miður gat ég ekki leikið í þessu
verki. Ég gekkst undir aðgerð á sjúkra-
húsi í haust sem leið og er ekki búin að
ná mér. Aftur á móti vantaði hvíslara og
var ég fengin til þess.
Aðsóknin hefur verið prýðileg. Þess
má geta að rúmlega hundrað manns
komu á sýningu okkar í félagsheimili
Kópavogs á þorranum. Áhorfendur eru
þá gjarnan fólk sem þekkir vel til í
Hrunamannahreppi, á þar ættingja eða
vini. Við metumst stundum á um það í
gríni hvert okkar eigi flesta aðstand-
endur á áhorfendabekkjunum og sé
mestur akkur er í að láta taka þátt í
sýningunni af þeim sökum.“
Sérstök tilfinning
- Leiklistin er aftur orðinn fastur
þáttur í tilverunni í Hrunantannahreppi
eftir að starfsemin vaknaði úr tíu ára
löngum dvala. Guðrúnu fannst mikið
vanta í félagslíf sveitarinnar þessi ár.
Það fór svo að hún lét til skarar skríða
ásamt kunningjakonu sinni.
„Við vorum ekki sáttar við að
leiklistarstarfsemi ungmennafélagsins
lognaðist alveg út af. Við ákváðum því
að reyna að efna til námskeiðs fyrir
unga fólkið, sem aldrei hafði fengið að
spreyta sig. Þátttaka var mjög góð og
var námskeiðið bæði haldið fyrir
nemendur skólans á daginn og síðan á
kvöldin fyrir alla hina.
Þegar fólk tekur þátt í leiksýningum
árum saman undir stjórn leikstjóra, fer
ekki hjá því að það læri eitthvað. Ef
fólk leggur sig fram við að vinna að
einhverju verkefni, er það mikils virði.
Það er jafnframt svo rnikil santheldni
innan hópsins. Þetta er sérstök tilfinn-
ing og fólk verður að leggja sig fram
fyrir heildina. Ég veit að þetta er mjög
þroskandi og uppbyggjandi. Þetta væri
ógerlegt ef ekki ekki væru allir
jákvæðir til þessarar starfsemi því að
óneitanlega mæðir líka mikið á þeim
sem heima sitja.“
29