Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1940, Síða 22

Ólafur Ófeigsson,
skipstjóri á „Hafstein".
skipstjóranum, þar sem hann segir enga von
til þess lengur að bjarga skipinu, það sökkvi
hægt, en stöðugt, og jafnframt fyrirspurn um,
hvort við í neyðartilfelli getum tekið á móti
61 manni.
Þegar skipstjórarnir höfðu komið sér niður
á tilhögun björgunarinnar, var fyrsti bátur-'
inn frá hinu sökkvandi skipi látinn síga í sjó-
inn. Vorum við þá svo nærri sem unnt var, til
þess, ef mögulegt væri að gefa bátnum skjól,
jafnframt því, sem lýsi var kastað í sjóinn til
þess að lægja öldrunar, og að sjá mætti hverja
hreyfingu um borð í hinu stóra skipi (Bahia
Blanca var um 11,000 smál. brútto), þar sem
það vaggaði þunglamalega á öldunum og frá
því barst, eins og þungur niður, sónn brimsins,
sem sogaðist í lestum þess. Það lá beint í öld-
una og vó salt, frá okkur að sjá eins og stór-
kostlegt ferlíki, sem þá og þegar myndi styng-
ast á stefnið niður í djúpið.
Allt fór rólega fram, eins og um væri að_
eins að gera alvörulausa æfingu, sem engin
rödd dauðans ræki á eftir. Bátnum var haldið
í davíðum, fullum af mönnum, þar til leiftur-
snögg fyrirskipna hljómaði um að sleppa hon-
um niður á báruna, sem lyfti skipinu og snögg
handtök þeirra manna, sem til þess höfðu ver-
ið settir, losuðu talíurnar samstundis og bát-
urinn snerti sjóinn.
Vindinn hafði heldur lægt, en sjórinn var
mjög mikill, eins og oft í undanfari mikilla
storma. Veðurstofan hafði spáð um kvöldið
hvassviðri og loftvogin var fallin niður fyrir
allt sem venjulegt er. Kyrrðin, sem nú hvíldi
yfir, var því ekkert annað en stundargrið,
sem nota varð vel. Ljósið á björgunarbátnum
frá „Bahia Blanca“ sást bregða fyrir í myrkr-
inu, þegar hann bar upp á efstu öldutoppana,
en auðsjáanlega var illt að stjórna honum eða
hreyfa nokkuð að gagni vegna öldugangsins.
Skipstjóri okkar tók því þá djarflegu ákvörðun
að stýra upp að björgunarbátnum. Djarfleg
ákvörðun vegna þess, að örfárra centimetra
skeikun gat valdið tortímingu allra þeirra, sem
í bátnum voru. En hver mínúta var dýrmæt.
Um borð í hinu sökkvandi skipi biðu 45 menn.
Þetta heppnaðist giftusamlega og síðan var
hver báturinn af öðrum tekinn á sama hátt,
alls fjórir. Lang síðastur kom skipstjórabát-
urinn. Hásetar okkar gripu hina þýzku sjó-
menn hvern af öðrum, um leið og bylgjurnar
lyftu bát þeirra jafnhátt borðstokknum hjá
okkur.
Um kl. 06.45 var björguninni lokið, engum
hafði hlekkst á og skipbrotsmennirnir voru
allir heilbrigðir og ómeiddir. Nokkrum mínút-
um síðar sökk hið stóra og glæsilega skip, full-
hlaðið varningi frá suðlægum löndum, sem
færa átti heim til föðurlandsins. Hér langt
norður á hjara veraldar varð það allt í einni
svipan að engu.
Hver einasti sjómaður getur gert sér í hugar-
lund hve sárt er að missa í djúpið, gott og mik-
ið skip sem margháttaðar minningar erutengd-
ar við. Skipstjórinn á „Bahia Blanca“ horfði
með auðsæjum söknuði eftir skipi sínu, þar
sem það var að farast. Þrjátíu og fjóra daga
höfðu þeir verið í hafi, án þess nokkursstaðar
að koma að landi og þó var staðarákvörðunin,
sem hann gaf upp jafn nákvæm, eins og hann
hefði verið að láta úr höfn 'fyrir 34 mínútum.
Öll framkoma hinna þýzku sjómanna var
hin prúðasta og rólegasta; menn á öllum aldri
frá 14 ára ungling til 60 ára tóku því sem
að höndum bar eins og eðlilegum hlut. Aðeins
eitt virtist raska hugarró þeirra: Óvissan um
VÍKINGUR
22