Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1952, Blaðsíða 19

tala um hann við gamla manninn. Hvað hafði orðið
af unga manninum?
Ungfrú Todd hristi höfuðið og svo sagði hún: „Hann
var svo ósköp indæll drengur, og mér þótti svo vænt
um hann. En hann strauk að heima'n og fór víst út
á sjó, þvert á móti vilja föður síns. Og þetta særði
svo gamla manninn, að það var nærri búið að gera
útaf við hann. Hann hefur aldrei nefnt hann á nafn
frá þeim degi. Farðu burt með þessa mynd“.
Og Kathleen fór burt með hana. En hún vafði vasa-
klútnum sínum utan um hana og geymdi hana svo í
handtöskunni sinni. Svo mikil áhrif hafði þessi augna-
bliksmynd haft á hana, að hún gat ómögulega látið það
viðgangast, að fleygja henni innan um hitt og annað
dót í pappakassa.
Og Kathleen varð nú brátt hluti af hinni fámennu
fjölskyldu, og gamla manninum fannst, að húsið hans
yrði honum á einhvern einkennilegan hátt meira heim-
ili en það hafði verið svo marga, marga þungbæra daga.
Þegar sorgin sefaðist og Kathleen var farin að jafna
sig eftir föðurmissinn, varð hún glaðvær og léttlyna
og augu hennar urðu hýr og björt, og allt viðmót henn-
ar elskulegt. Það var eins og ylríkur geisli hefði verið
sendur inn á þetta skuggafyllta heimili, þar sem von-
brigðin og nepjan, sem þetta líf er svo fullt af, virtust
hafa tekið sér bústað. Og það var eins og henni Kath-
leen væri gefið það, að gleðja og hugga aðra, færa
öðrum gleði, frið, tz-ú og von. Og sjálf átti hún allt
þetta í svo ríkum mæli. Og ungfrú Todd fannst, að
hún gæti elskað hana eins og hún væri hennar eigið
barn. Hún Kathleen var svo létt og liðug í hreyfingum,
þar sem hún sveif um í heldur dimmu eldhúsinu, með
eina af stóru svuntunum hennar ungfrú Todd framan
á sér, syngjandi og kát og svo dugleg við að hjálpa
henni í eldhúsinu. Brátt hætti hún að ávarpa gamla
manninn sem „herra Hartley" og nú hrópaði hún í létt-
lyndi sínu og æskufjöri: „Frændi!“, þegar hún heyðri
að hann var að koma. Þó að James Hartley hafi máske
fundizt það, undanfarið, að hjai’ta hans væri orðið að
steini, hafði Kathleen ekki dvalið lengi á heimili hans,
þegar hann fann, að svo var ekki. Hann fann það bezt,
að hún hafði fært hlýju, birtu, yl og einnig örlítinn
geisla af von inn í sál hans. Hver vissi hvað fram-
undan var! Hann var farinn að trúa því, að það hefði
verið mesti gæfudagur ævi sinnar, þegar hann tók
Kathleen undir sitt þak.
Hún hafði komið með sólskinið með sér inn í hús
hans, sem hafði verið svo dimmt síðan hin röddin, glað-
vær og elskuleg, hafði hætt að hljóma þar.
Og Kathleen skildi vel tilfinningar gamla mannsins.
Hún fann, hversu góður hann var henni — og það mat
hún. Hún sá, að honum þótti vænt um hana og að sú
tilfinning hans jókst með hverjum deginum, sem leið.
Og hún fann, að eins og hægt er að græða sár líkam-
ans með réttum meðulum, eins er hægt að græða sár
hjartans. Og hún fann það líka, að þó að hún væri
bara stúlka, var hún að koma honum í sonar stað og
að honum var farið að þykja vænt um hana eins og
sitt eigið barn.
Hún hafði fullt frelsi eins og dætur hinna háttsettu
borgara. En hún notaði frelsi sitt vel og hafði óbeit
á of miklu gjálífi. Hún gekk í borgaralegu kirkjuna
og sótti samkomur hennar vel.
Stundum kom hún heim með ungt fólk með sér, og
endurhljómaði þá oft hús Hartleys gamla af glaðværð
æskunnar. Og þá leit gamli maðurinn stundum til Kath-
leenar og ungu mannanna, sem margir voru fyrirmynd-
armenn. Og þá var ekki alveg laust við að hugur hans
fyndi til ótta. Skyldi hún nú líka verða tekin frá honum
— tekin burt af heimili hans?
En Kathleen hafði engar sérstakar mætur á þessum
ungu mönnum, sem hún kynntist í samkvæmum. Marg-
ar af vinstúlkum hennar trúlofuðust. En það leit út
fyrir, að hún vildi heldur vera heima hjá honum „afa“
— eða „frænda", sem hún var nú farin að kalla gamla
manninn, og honum líkaði það vel.
Einn þessara ungu manna, Peter Cleyton hét hann,
bað hennar tyisvar. En hún neitaði honum, kurteislega,
en ákveðið.
„Er nokkur annar?" spurði hann í bænarrómi.
Hún leit snögglega undan. Var nokkur annar? — ljós-
mynd — hálffölnuð augnabliksmynd. Var hún einhver
annar?“ Hún sæi hann máske aldrei. Og jafnvel þótt
hann ksemi heim, var ekki víst að hann vildi líta við
henni. En hún gat ekki játazt Pétri, eða neinum öðrum
manni. Hún átti enga ást til að gefa. Hún var búin
að gefa sína ást. Og nú fann hún svo greinilega
hvað það hafði verið, sem hertók hana fyrir
tveimum árum. — Það var ástin. Hún var ást-
fangin af ljósmynd — af þeim manni, sem myndin
var af. En var þetta aðeins fagur draumur? Nei. Hún
Kathleen með fallegu, fjörlegu og glaðlegu augun sín
og fagra brosið sitt, var ánægð með að vera hjá honum
„afa“ sínum og hjá kettlingnum sínum, sem hann hafði
gefið henni á síðasta afmælisdeginum hennar, af því
að hann hafði komizt að því, að hana langaði til að
eignast hann.
Og Peter Cleyton hafði oftar en einu sinni sagt svo
beizklega, að hann héldi, að hún elskaði meira kettl-
inginn sinn en nokkuð annað, nema þá hann „afa“ sinn.
Og hún hafði samsinnt honum með mestu kæti.
IV.
James Hartley gekk í hægðum sínum heim á leið
frá búðinni sinni. Hann var þreyttur þetta kvöld —
og minningarnar ólguðu í huga hans. í kvöld voru liðin
nákvæmlega fimm ár frá því að hann Tom hans hafði
yfirgefið hann. Og hugsun hans um það kvöld geystist
fram fyrir hverja aðra hugsun, sem hann reyndi að
fá fram. Hann gat ekki hugsað um neitt annað.
Já, hann var þreyttur. En hann reyndi af öllum mætti
að losa sig við þessar sáru hugsanir. Og hann hristi sig
og skók af alefli til þess að missa ekki kjarkinn. Hann
þröngvaði sjálfum sér til þess að hugsa ljúfari hugs-
anir — hugsa um hina persónuna, sem nú var farin
að fylla upp í auðnina í hjarta hans. Hann fór að hugsa
um sólargeislann, sem honum hafði verið sendur til
þess að hugga hann.
Hann var að ganga fram hjá búð, þar sem seld voru
leggingabönd, snúrur og fleira handa kvenfólki. Og
það leið svolítill vottur af brosi um varirnar. Hann fór
inn í búðina og keypti — handa henni Kathleen —
VÍ K I N □ U R
197