Náttúrufræðingurinn - 1944, Síða 12

NATTÚRUFRÆÐINGURINN
íi(i
komufuglaj'iiir að flýja. Smám saman liætta aðrir flórgoðar að
koma, og þegar varptíminn kemur, liafa öl 1 lijón valið sér
heimili og veiðisvæði. Varla eiga þeir í ófriði nema innbyrðis,
]jó getur brugðið út af því ef liávellur koma, þá vei’ður stundum
allt snarvitlaust, áflog, óliljóð og gengið næst lifi livors annars.
Aldrei hefi cg séð hávelluna halda þar velli, enda er flórgoði
ótrúlega sundfimur. Vatnið er lians rétta heimkynni. Þólt tígu-
legir svanir eða konungbornir grænhöfðar syndi tugum saman
rétt hjá þeim, eru þeir prúðir og djarfir í sambúð allri.
Alltaf befir mig undrað, að svo virðist, sem órjúfanlegur
friður sé saminn á milli sumra fuglategunda, og það þótt
grinnnir og herskáir fuglar eigi þar hlut að máli.
Eggin eru vanalega 4, fleiri en 6 hefi ég ckki séð. Hjónin
liggja bæði til ski])tis, en verða vísl oft leið á því. Veiðiferðir
freista mn of og eggin gleymast. Blessuð sólin verður ])á að vera
þeim bæði faðir og móðir, en fái Iiún ekki skinið, cr liættan vís
og eggin verða oft fúl. Eggin eru auðfundin og verða oft rán-
fuglum að bráð. En flórgoðinn er þolimnóður og bætir í skörð-
in fram eftir öllu sumri.
Þegar eggin fara að unga, sýna foreldrarnir þeim ofl mestu
umhyggju og ])að svo að undrun má sæta. Mjög éru þeir elskir
að ungum sínum, sem eru ol'ur fagrir. Móðirin ber þá á bakinu,
stundum 4 í einu. Foreldrarnir veiða handa þcim hornsíli, ýms
vatnadýr o. fl. og eru ofur blíð og viðkvæm við litlu börnin sín.
Ungarnir verða fljótt sjálfbjarga með sund og veiðar, en
seint fleygir. Og það er eins og kaldlyndið verði rikjandi i fari
þeirra, er þeir finna sinn cigin mált. Þá f'ara þeir einförum.
Og um Ieið deyja ástir foreldra þeirra. Næsta vor fæðast þær
á ný, þrungnar hamingju. —
Örlög þeirra unga, er koma úr eggjum seinl á sumrin eru
oft köld og hörð. Veturinn kemur oft með kulda og ís áður en
vængir eru vaxnir. Þá lielfrjúsa þeir einmana og yfirgefnir
þvi lögmáli lífsins verða allir að lúta.
Vor eitt bar svo við að flórgoðinn verpti óvenju snennna.
Eggin voru sennilega orðin unguð. Þá var ])vi veitt eftirtekl
kvöld eitl, að fuglarnir voru óvenju órólegir. Önnum dagsins
var lokið og vornóttin beið eins og óþekkt æfintýr, þeirra, er
hennar vildu njóta. Blæjalogn var, en himinn þungbúinn. Flór-
goðarnir köfuðu ólt og títt við hreiðrið, sem var á floti um
20—30 metra frá landi. Svo fór hreiðrið að hreyfast. Flórgoð-
hjónin höfðu slitið sundur stráin, sem héldu hreiðrinu föstu.