Náttúrufræðingurinn - 1945, Blaðsíða 8

118
NÁTTÚRUFRÆfilNGURINN
Laxá í Mývatnssveit. Lindá ineÖ grasi vöxnum bökkuiu niður að vatnsborði.
‘Ljósm.: Guðmundur Einarsson).
honum, en þessi tæki vantar lindárnar. Isskriði er allajafna ekki
helclur til að dreifa til ]>ess að skafa bakkana og víkka farveginn.
Lindár renna þröngt og eru djúpar, fylla vel út í farveginn og eru
alveg eða því sem næst eyralausar. Séu einhverjar eyrar við þær, eru
það venjulega sandeyrar, en ekki malar. Grjótið í botni þeirra og
bökkum er víða eggjagrjót, en ekki hnulhingar. Bakkarnir eru víða
grasi vaxnir alveg niður að vatnsfleti. Á flestum lindám eru auð-
fundin góð brúarstæði, en vöð eru djúp, breytast þó sjaldan. Lindár
eru allra vatna bezt fallnar til rafvirkjunar. Auðvitað dregur úr öll-
um þessum einkennum fullkominnar Lindár, eftir því sem lengra
kemur frá upptökum, og þá helzt ef árnar blandazt annars konar
vatni. F.n þeim mun vatnsmeiri sem þær eru, því betur Iialda þær