Náttúrufræðingurinn - 1951, Blaðsíða 6

NÁTT ÚRUFRÆÐIN GURIN N
148
1. mynd. Við dturannsókn-
ir á „Huginn II" sumarið
1948. Átuháfurinn tekinn
um borð. — (Ljósm. Jón
Jónsson).
ingu upp og niður í sjónum, og má ætla, að ljósið verki á þessar
lireyfingar. Þannig er að jafnaði meira af átu nærri yfirborði í rökkri
eða myrkri, en á daginn færist hún dýpra. IJtbreiðsla liennar er liins
vegar eingöngu liáð straumum.
Þessar lóðréttu lireyfingar átunnar upp og niður í sjónum gera það
að verkum að átumagnið í tæki, sem dregið er iárétt nærri yfirborði,
gefur ekki alltaf rétta hugmynd um átumagnið í sjónum. í byrjun
rannsókna minna, árið 1947, hafði ég nóg tækifæri til að rannsaka
þetta. Ennfremur voru aðrir gallar á átumæli Hardy’s, sem mér þóttu
viðsjárverðir, en þeir eru sérfræðilegs eðlis, og skipta ekki máli í
þessu sambandi. En þessar athuganir leiddu til þess, að ég áleit sjálf-
sagt að fneyta til um rannsóknaraðferð og nota silkiliáfa, sem dregn-
ir eru lóðrétt gegnum sjóinn, því með því móti öflum við okkur
upplýsinga um átumagnið undir hverri flatareiningu, eins djúpt og
við sjáffir kjósum. Við höfum fylgt þeirri reglu hin síðari ár að mæla
átumagnið í efstu 50 metrunum.