Samvinnan - 01.02.1940, Blaðsíða 5

2. HEFTI
SAMVINNAN
Draum u ri n n
um Ljósaland
(Brot)
ÞÓRUNN MAGNÚSDÓTTIR er fædd í Reykjavík og uppalin þar að mestu
en var þó 7 ár af uppvaxtarárum sínum norður í Axarfirði. í Noregi og
Danmörku dvaldi Þ. M. rúmlega eitt ár. Þórunn þyrjaði snemma að
skrifa sögur og segist alltaf, frá því hún var barn, hafa ætlað sér að
verða rithöfundur. Fyrsta bók hennar, „Dætur Reykjavíkur I“, kom út
fyrir jólin 1933, síðan hafa tvær bækur með sama nafni komið út eftir
hana. Tvær alllangar sögur: „Að Sólbakka" 1937 og „Líf annara“ 1938
hafa komið út eftir hana. Auk þess hefur hún skrifað margar smásög-
ur, sem birzt hafa í blöðum og tímaritum, og nokkrar þeirra hefur hún
lesið í útvarp.
Bjart verður urn Ljósaland, þegar sólin stafar
geislum slnum á hvíta veggi og glampandi rúður
hins unga býlis. Blómin í skrúðgarðinum, sunnan
undir sólveggnum, anga sterkt og skarta skærum
litum á löngum, ljósríkum dögum, sem sofna ekki
á kvöldin, heldur halda í höndina á nóttunni og
hlusta á æfintýri. Flos hins eggslétta túns bærist
í hægum þey. Yfir að líta er það eins og blómofin
ábreiða, augnayndi og átrúnaður jarðyrkjumannsins,
líf hans og gróði.
Gljábrennt stál hitnar í sólareldi. Tveir stæltir,
brúnir hestar draga vél. Grasið fellur til hliðar. Safi
þess drýpur ofan í jörðina, hina úrsvölu, gróðurríku
myrku mold, sem gefur allt og tekur allt. Vélarhljóðið
berst inn í húsið, þar sem ung kona syngur við störf
sín. Hún andar við opinn gluggann, angan hins fallna
grass leggur að vitum hennar, fuglarnir syngja, Gljúf-
urá niðar. Nú er slátturinn byrjaður, hugsar hún og
lítur ósjálfrátt eftir skýjafari. Móðir María breiðir
tásuna sína um allan himininn, grisjugt og fallega.
í dag gefur drottinn þurrk. — Nýtt starfstímabil, mesti
annatími ársins, fer í hönd, en konan á Ljósalandi
kvíðir ekki auknum störfum, hún fagnar. f tilefni
dagsins breiðir hún mjallhvítan dúk á matborðið,
og prýðir það með fjólum og daggarsmala úr garð-
inum sínum. Þegar hádegisverðurinn er tilreiddur,
sækir hún bónda sinn. Hún á erindi út í slægjuna til
hans, hana langar til að slá svolitla stund, áður en
hann spennir hestana frá vélinni. Hún sezt í vélar-
sætið og stjórnar hestunum með æfðum höndum. —
Seinna um daginn kemur hún út á túnið með alum-
iniumhrífu, sem lýsir af eins og silfri. Hún slær úr
grasbeðjunum, það þarf ekkert að raka, taðan flekkj-
ar sig sjálf. Kjóllinn hennar er fleginn, þýð golan
leikur um björt, sólþyrst brjóst hennar. Sólin leitar
að eirbrúnum þráðum í hári hennar og gyllir þá.
Svalt grasið þyrlast um nakta, brúna leggi hennar og
stingst ofan 1 skóna. Armvöðvarnir hnyklast við á-
reynsluna. Hún brosir óafvitandi, án hugsunar, veit
ekki af því að hún sé til. Hún er eitt með jörðinni,
sóldægrinu, hinum bláskæra himingeim, glöðustu
raddir lífsins ljóða í sál hennar.
Hann sér í huganum túnið breiða sig út yfir gras-
móana, stækka frá ári til árs, færast nær ánni að
norðan, rokbörðunum að sunnan, ásunum að vestan
og mýrlendinu að austan. Þetta sér hann, en hann
sér aðeins þau tvö að verki, landnemana á Ljósalandi.
Hann er óskyggn á annað fólk í hugsýn sinni.
Nú er staðurinn valinn. Hér skal Ljósaland verða
reist, í skjóli við sólsælan ás, í kjarnmiklum gras-
móum, sem auðvelt er að breyta í gróskumikið tún.
Hvert verkefnið öðru veglegra bíður hér stórhuga
manns og starfsamrar handar. Eftir ár, eftir áratugi,
verður búið að hýsa hér fallega, virkja ána og leggja
rafleiðslur um öll hús jarðarinnar, græða stærðar
tún, ræsa fram mýrina, rækta garða í sendinni jörð,
í hamrahléi við ána, og þó er ef til vill fegursti draum-
urinn sá, að græða sár jarðarinnar, klæða hið forna
skóglendi, sem hefur blásið upp, rokbörðin, fagur-
grænum skógi á ný.
Draumur, aðeins dagdraumur ungs manns, sem
reikar einn í aftanrjóðri kyrrð ósnortinnar náttúru.
Draumur um ást og stórvirki, langt, auðnuríkt líf. En
hví skyldi hann ekki geta rætzt þessi draumur?
Þórunn Magnúsdóttir.
21