Samvinnan - 01.04.1948, Page 24

Hjörtur og Fákur
ÆVINTYRI UM INDfANADRENG
FYRIR langa löngu síðan, áður en liviti
maðurinn kom til Ameríku, þá bjó þar
lítill Indíánadrengur, sem hét Hjörtur. Og
Hjört litla langaði svo ósköp ‘mikið til að
eignast hest, en foreldrar hans voru svo fá-
tæk, að þau höfðu ekki efni á Jiví að gefa
honum liann.
Hjörtur litli ákvað því, að fyrst hann gæti
ekki eignast lifandi hest, þá skyldi hann búa
sér til hest úr leir. Fyrst gerði hann sér stóra
trékví. Síöaji bjó hann sér til ljómandi falleg-
an hest úr leir. Faxið var gert úr grasi og
taglið úr Jiangi. Hjörtur litli kallaði hestinn
sinn Fák, og honum þótti ákaflega vænt um
hann. Hann og Fákur áttu margar ánægju-
stundir saman. Stundum þóttust þeir fara i'
lengar ferðir og elta uppi vísunda. Stundum
þóttust þeir far upp á hæstu fjöll. Og stund-
um ímyndaði Hjörtur sér, að hann væri for-
ingi ættar sinnar, og að hann riði í broddi
fylkingar og leiddi ættmenn sína yfir slétt-
urnar. Og þannig liðu margir mánuðir.
Eina nótt dreymdi Hjört litla skrýtinn
draum. Honum fannst Fákur koma til sín og
segja: „Það er nú kominn tími til þess, að eg
geri eitthvað fyrir þig. Þegar þú kemur á
fætur, skáltu líta inn í kvína þína.“
Hjörtur litli vaknaði við sólarupprás og
flýtti sér út í kvína. Honum brá lieldur en
ekki í brún, þegar hann sá standa þar ljóm-
andi fallegan, lifandi hest. Hann neri aug-
un til Jtess að vera viss um, að sér hefði ekki
missýnzt, en jtað var ekki um að villast. Þarna
var kominn Iifandi hestur, ungur og fallegur
og gljáandi. Hjörtur ætlaði varla að þora að
koma nálægt honum, en þegar hann fann,
að skinnið var mjúkt og fínt, alveg eins og á
öllum lifandi hestum, þá lagði hann hand-
leggina utan um hálsinn á honum og faðmaði
hann að sér.
„Eg er enginn annar en hann Fákur,“
sagði liesturinn. „Gerðu nú eins og eg segi
])ér, og j)á muntu einhvern tíma verða mik-
ill foringi ættmanna þinna."
Hjörtur hljóp nú af stað til J)ess að ná í
gras handa Fák að eta En hesturinn sagði:
„Vertu ekki að hugsa um að gefa mér að eta
og drekka. Allt, sem eg J^arfnast, er ábreiða,
sem þú skalt leggja ofan á mig á nóttunni,
því að ef rignir á mig, þa breytist eg aftur í
leir.“
Litli Int inadregurinn lék sér við fallega
hestinn sinn allan daginn. Þegar kvöldið
kom, sótti hann ábreiðu inn í kofa föður síns
og lagði hana yfir Fák.
Daginn eftir fór Hjörtur með Fák heirn í
tjaldbúðirnar til þess að fólkið gæti séð hann.
Ollum fannst liann afskaplega fallegur. F.n
þegar Indíánaforinginn heyrði um hann,
sagði hann við Hjört litla: „Eg skal láta for-
eldra þína hafa meira af korni, en þau hafa
nokkru sinni átt, fyrir liestinn þinn. Ivomdu
með hann til mín.“
Og Jaannig varð Hjörtur litli að láta fallega
hestinn sinn frá sér.
„Vertu ekki sorgbitinn," livíslaði Fákur að
honum, þegar þeir kvöddust. „Eg kem til þín
aftur."
Um kvöldið, þegar Indíánaforinginn setti
Fák inn í kvína, lagði hann enga ábreiðu
yfir hann, því liann vissi ekki, að hesturinn
var raunverulega gerður úr leir. Og þegar
hann ætlaði að fara að söðla liann um morg-
uninn, lá Fákur fyrir og gat sig hvergi lireyft.
„Taktu hestinn þinn,“ sagði Indíánafor-
inginn við Hjört. „Hann er að veslast upp,
og eg liefi ekkert með svona hest að gera."
Hjörtur litli var ákaflega hryggur, þegar
hann sá hestinn sinn liggja þarna. Hann var
nú augsýnilega að breytast í leir aftur.
„Flýttu þér nú,“ sagði Fákur. „Náðu í
ábreiðuna og leggðu liana yfir mig, svo að
ekki rigni á mig, því að þá verð eg aftfur
að leir.“
Hjörtur flýtti sér allt hvað af tók að ná í
ábreiðuna og leggja hana yfir Fák. Og ekki
var haníi fyrr búinn að gera })að, en Fákur
stóð upp og var nú heill og hress aftur.
Þegar Indíánaforinginn sá þetta, reyndi
hann að fá hestinn aftur. „Nei,“ sagði Hjört-
ur litli. „Þú lézt mig hafa hann aftur, og nú
á eg hann.“
Fákur reyndist brátt bezti hesturinn í öll-
um hópnum, og Hjörtur var því alltaf í
broddi fylkingar og bezti veiðimaðurinn af
öllum ættmönnunum.
En svo var [)að eitt kvöld, að Fákur sagði
við Hjört litla: „í kvöld skaltu ekki leggja
ábreiðuna yfir mig. Nú er eg búinn að hjálpa
þér nóg, og nú getur þú spjarað þig sjálfur.
Nú er kominn tími fyrir mig, að hverfa aftur
til móður jarðar."
Hjörtur litli varð ákaflega dapur, þegar
hann heyrði þetta, en hann gerði eins og
Fákur liafði fyrir mælt.
.Morguninn eftir, þegar Hjörtur kom út í
kvína sína, var hesturinn horfinn, og ekkert
eftir nema dálítil leirskán á jörðinni.
ÚTVARPSÞÁTTUR
(Framhald af hl. 23).
verk, sem krefst tíma, nákvæmni,
smekkvísi og lifandi áhuga, svo a3 efni
það sem flutt er, sé í sem mestu sam-
ræmi við tímana. Slíku er ekki hægt
að flaustra af. Hæfilega dagskrá fyrir
Sumardaginn fyrsta verður ekkj griji-
in upp af götunni í einu vetfangi Ef
slíkt er reynt, hlýtur hún að fara í
handaskolum. Hér er umbóta þöif. Að
slíkum umbótum mundi útvarpi og
„Útvarpstíðindum“ mikið gagn. Frosti.
24