Samvinnan - 01.04.1948, Síða 26

minnar til ReyðarfjarSar um veturinn, og
fundarhalds þá, flutti eg nú annað erindi
um samvinnumál. Tóku fundarmenn máli
mínu mjög elskulega, og eg man, að Þor-
steinn sagði á eftir um leið og hann rétti
mér höndina í þakkarskyni: „Þessa ræðu
hefðir ]jú átt að halda yfir þeim í Fellun-
1 um.“
Sunnudagsmorguninn leið fyrir mér i
andvaralausum svefni. Svo tók við bið eftir
áætluðu flugi frá Reykjavík til sama Jands.
Notaði eg tímann til þess að heimsækja
Pál Hermannsson, fyrrv. alþingismann, en
hann liefir um langt skeið verið einn af
forvígismönnum Kaupfélags Héraðsbúa.
Hann er hress í anda og gunnreifur kraita-
maður, þrátt fyrir 67 aldursár. Páll er nú
búsettur á Búðareyri, fluttist þangað frá
Eiðum fyrir nokkru og gegnir enn marg-
háttuðum trúnaðarstörfum.
Útfallið í flugmálinu varð það, á áliðn-
um degi, að farþegar frá Reyðarfirði skyldu
ekki missa af „strætisvagninum". Eg og
símstjórahjónin hentumst í Ioftköstum í
áttina til „fyrirheitna landsins" á prí'ðis-
góðu farartæki undir öruggri stjórn Haf-
steins símstjóra, yfir Fagradal og aðra fagra
staði. Og vel sýndist þetta ætla að passa.
Meðan símabíllinn hlykkjaði sig niður
mjúkar beygjur vegarins gegn um Egils-
staðaskóg, var „Kata“ að tylla sér niður á
Lagarfljót. En margt fer öðruvísi en ætlað
er: Það fyrsta, sem við heyrðum frá flug-
mönnunum, var það, að lialdið skyldi kyrru
fyrir um nóttina, í þeirri von, að flugfært
yrði niður á firðina daginn eftir, en nú
voru þeir huldir þoku. Auðvitað urðum við
að hafa þessi vonbrigði eins og ltvert annað
lrundsbit. Ollum ferðaliug var varpað út í
veður og vind og lífinu tekið með „knús-
andi ró“. Engin neyð reyndist heldur að
hafna á Egilsstöðum, frekar en fyrri dag-
inn. Um kvöldið bauð Pétur og kunningi
hans okkur Hafsteini með sér í reiðtúr. Það
var skemmtilegt að þeysa á gæðingunum i
kvöldsvalanum. Og nú liefði Þorsteinn stór-
hestamaður átt að sjá mig, e. t. v. heíði
hann skift um skoðun á liestamennsku
minni! Hvílandi kyrrð og friður ríkti í
þessu dásamlega umliverfi. Nutum við þess
í ríkum mæli milli spretta og hálsful.s
söngs. Var liðið alllangt fram á nótt, þegar
við gátum slitið okkur frá rómantík nátt
úrunnar.
i MÁNUDAGSMORGUNINN var sólskin
A og gott skyggni. Töldu flugmennirnir
engin tormerki á flugi. Eftir að fólk hafði
hresst sig og kvatt, var lialdið á bát frá landi,
út að flugvélinni, sem vaggaði sér makinda-
lega á mjúkum brjóstum Lagarfljóts. Á leið-
inni varð mér liugsað til þess, að ef Mattln'as
Jocliumsson, sem kvað fyrir hartnær hálfri
öld: .... Og þú fljót, sem flýtur dautt,
fiskilaust og skipasnautt" — liefði mátt líta
í anda Lagarfljót þennan bjarta vormorgun,
myndi hann e. t. v. hafa liagað orðum sínum
dálítið öðruvísi.
Innan skamms hóf „ICata" sig til flugs og
lyfti sér í löngum sveigum upp í bláloftin. —
26
Eg liorfði yfir Fljótsdalsliéraðið, liugsaði til
fólksins, er býr í örmum þess, og sendi því
kveðju og þökk í anda orða skáldsins, sera
kvað:
„Blessan yfir byggðir þessar!
Blessan yfir Lagarfljót!"
M ARÍ A
Framhald af bls. 15)
með sér út úr vagninum. „Talaðu ekki svona
þarna inni,“ sagði hann. „Hún fyrirgefur þér
aldrei ef þú talar svona. Sástu ekki hvernig
lmn leit til þín?“
„Jú, það sé eg,“ sagði Rósa. „En það er
þó alltaf.... Jæja, allt í lagi Fred. Eg kæri
mig þá kollótta um það. Eg hélt bara... .**
„Bíddu,“ sagði Fred. „Þú hefir bara venju-
legan grís í huga, en það gegnir allt öðru
máli með Maríu."
María fór sæmilega að mat sínum, en
margar skrítnar augnagotur sendi hún Rósu
undan hálmgulu augnahárunum meðan hún
rótaði í rísbúðningnum með trjónunni.
„Hvernig er það stelpan mín?“ spurði
Fred. „Hefir hún ekki sykrað búðinginn
nógu mikið? Kærirðu þig ekki um það. Það
er ekki svo auðvelt að liitta á meðalhófið
svona í fyrsta sinni."
María lirein geðvonzkulega og lagðist síð-
an upp í rúmið sitt.
„Nú förum við út að skoða mánann," sagði
Rósa.
,,Já, það getum við gert,“ sagði Fred. „Við
verðum ekki lengi i burtu María. Við förum
ekki nema hérna niður að hliðinu."
María lirein þrjóskulega og sneri sér til
veggjar í rúminu.
Fred og Rósa gengu út og staðnæmdust
við girðinguna. Máninn sýndist vera í bezta
lagi.
„Það er svo skrítið að vera giftur og allt
svoleiðis," sagði Rósa.
„Mér finnst það alveg prýðilegt," sagði
Fred.
„Manstu eftir krossunum, sem þú teikn-
aðir í rykið á veginum daginn góða?“ spurði
Rósa.
„Já,“ sagði Fred.
„Og manstu eftir öllum krossunum, sem
þú skrifaðir í bréfin?" spurði Rósa.
„Já, hverjum einasta," svaraði Fred.
„Þú hefir ekki kysst mig einn einasta
koss síðan við giftumst," sagði Rósa. „Langar
þig ekki til þess?“
„Jú, víst“, sagði Fred. „En eg veit eitki al-
mennilega. .. .“
„Hvað?“ spurði Rósa.
„Eg verð svo skrítinn þegar eg kyssi þig,“
sagði Fred. „Alvcg eins og mig langi til
að....“
„Til hvers?“ spurði Rósa.
„Eg veit það ekki,“ sagði Fred. „Eg veit
ekki almennilega, en það er líkast því að mig
langaði til að éta þig upp til agna eða eitt-
livað þessháttar."
„Áttaðu þig á því hvernig það er,“ sagði
Rósa.
Og nú fylgdi dásamlegt augnablik, ein ein-
mitt þegar unaður stundarinnar stóð senr
hæst heyrðust gjallandi hrinur innan úr vagn-
inum. Fred hrökk við eins og hann hefði ver-
ið stunginn með nál.
„Æ-i,“ hrópaði hann. ,,Hún veit ekkert
af okkur hefir orðið. Nú er eg að koma stelp-
an mín,“ kallaði hann. „Hér er eg. Það er
kominn háttatími fyrir hana. Já, nú kem eg
og breiði ofan á þig.‘ ‘
María lét sér það lynda, en leit samt út
fyrir að vera töluvcrt móguð. Rósa stóð hjá
og horfði á.
„Eg lield að bezt sé að slökkva ljósið,“ sagði
Fred. „Henni þykir gott að sofa í myrkri af
því að hún vinnur svo mikið með heilanum
á daginn."
„Hvar eigum við að sofa?“
„Eg bjó um þig í rúminu í morgun," sagði
Fred. ,,Sjálfur ætla eg að sofa undir vagnin-
um. Eg hefi þar fullan poka af hálmi.“
„En,“ sagði Rósa, „en....“
„Hvað?“ sagði Fied.
„Ekkert," sagði hún. „Það var svo sem
ekkert."
Og svo fóru þau bæði að hátta. Rósa lá
lengi vakandi og hugsaði, hamingjan má vita
hvað. Ef til vill hefir hún verið að hugsa um
það hvað gott það væri að Fred skyldi alltaf
hafa verið svona óframfærin og ómannblend-
inn á liðnum árum, og að hann, sem vissi þó
svo mikið um suma hluti, skyldi vera jafn
saklaus og hann vai, vegna þess að hann
hafði sloppið við að lenda í vondum félags-
skap. Já, reyndar er ekki hægt að vita með
neinni vissu um hvað hún var að hugsa.
Að síðustu seig henni þó í brjóst, en til
þess eins að hrökkva dauðskelkuð upp við óg-
urleg óhljóð og öskur í vagninum. Það var
María, sem lét til sín heyra.
„Hvað er að? Hvað liefir komið fyrir?" Það
var rödd Freds sem heyrðist upp í gegnum
vagngólfið, draugaleg eins og þar væri komin
vofan úr Hamlet. „Gefðu henni mjólkur-
sopa,“ sagði hann.
Rósa hellti mjólk í skál og rétti Maríu, en
hún þagnaði á meðan hún var að sötra úr
skálinni. Um leið og Rósa slökkti ljósið og
skreið í rúmið byrjaði grísinn á ný að öskra,
og nú hálfu ámátlegar og verr en áður.
Nú lieyrðust skruðningar og brölt undir
vagninum ,og brátt kom Fred í ljós í vagn-
dyrunum hálfklæddur og með hálmstrá í hár-
inu.
„Hún vill ekki að eg sofi þarna niðri,"
sagði hann örvæntingarfullum rómi.
„Getur þú ekki sofið, getur þú ekki sofið
hérna?“ spurði Rósa.
„Hvað þá? Og þú sofir niðri, undir vagn
inum?“ spurði Fred undrandi.
„Já," sagði Rósa eftir langa þögn. „Og eg
sofið undir vagninum."
Fred var svo gagntekinn af þakklæti og um
leið af sjálfsásökun að Rósa gat ekki annað
en kennt í brjósti um hann. Henni tókst
meira að segja að brosa við honum áður en
lnin skreið undir vagninn, til að freista að
festa þar blund á hálmpokanum.
Niðurlag i ruesta hefti.
ÞÓRIR FRIÐGEIRSSON þýddi.