Samvinnan - 01.09.1953, Blaðsíða 11

Þetta land er Usti-
garbur lífs í heimsins
eyðimörk, kvad skáld
Máranna um Anda-
iusiu. — Andrés Krist-
jánsson, blaðamaður
segir hér frá /íáízð z
Sevillu, hjartaborg
Spánverjans.
A SÆLUVIKU I SEVILLU
Appelsínutrjágarðar, pálmagöng,
blómskrúð og blikandi sól frá blá-
djúpum himni — það er Andalúsía,
vesturlandið, senr skáld Máranna
kváðu um:
Þetta land er lystigarður
lífs í heimsins eyðimörk.
Dýrð Granada, skáldmærð Kor-
dófu og yndi Sevillu — það er þrí-
stirnið í Andalúsíu. Sá, sem ekki
hefur komið til Sevillu, hefur enga
dásemd séð, segir spanskt máltæki.
Yndi þrá menn mest í þessurn heimi,
og þess vegna er Sevilla skærasta
stjarnan í Andalúsíu og raunveruleg
höfuðborg hennar.
Þegar við ókum yfir brúna á
Guadalquivir með Gullturn Péturs
grimma á hægri hönd, sunnudags-
morguninn 26. apríl í vor, var sann-
arlega sólskin í Sevillu. A árbakkan-
um sátu tötralegir verkamenn og
reyktu heimagerða vindlinga, börn
örbirgðarinnar við dyr allsnægtanna
— það er líka Sevilla.
Eg reika með norskum vini mín-
urn yfir sólheitt torg inn í skugg-
sæla Slöngugötu, og við fáum okkur
sæti við borð á gangstéttinni. Eftir
eitt lófaklapp skundar þjónninn til
okkar nreð bjórglas og súra smá-
krabba á diski — aukagetu, sem
bann ætlast alls ekki til greiðslu
fyrir, það er aðeins tákn um hjarta-
gæzku hans og gestrisni. Eímhverfis
okkur sitja aðeins karlmenn, hlæj-
andi og masandi yfir ölglasi eða vín-
staupi. Hvergi er konu að sjá. Við
klöppum á þjóninn: „Vinur, eru eng-
ar konur í þessari borg?a „Senor,
komdu klukkan sjö, nú er La Feria
— sæluvika í Sevillu.“
Sevilla er hjartaborg Spánverjans
og rúmar eðli hans allt — dýpsta
guðsótta og björtustu lífsgleði. Og
fyrst skal gjalda guði það, sem guðs
er. Á pálmasunnudag hefst helgivik-
an í Sevillu. Engin borg er alvarlegri
á svipinn fram yfir föstudaginn langa.
Menn fara í grafargöngu um götur og
stræti með dýrlingamyndir, klæddir
hvítum og svörtum höklum með
háar keiluhettur, sem falla á axlir, en
aðeins smágöt fyrir munn og augu,
undir forystu 48 bræðra- og nunnu-
reglna. Pílagrímarnir streyma til
Sevillu — Mekku Spánar.
En bíðum við, lífið á líka sinn
hlut. Á eftir kemur La Feria — sælu-
vikan. Þá er nú upplitið annað. Þá
er engin gleði of skær, enginn tónn
of bjartur, ekkert litskrúð of fagurt,
enginn dans of trylltur. Þá þyrpast
pílagrímar gleðinnar til borgarinnar,
og ég og hinn norski kunningi minn,
verðum nauðugir viljugir að slást í
þann hóp, þótt hvorugur eigi sína
Mekku í spánskri gleði eða guðsótta.
11