Samvinnan - 01.09.1953, Blaðsíða 13

Þegar Böðvar á Laugavatni var
formaður einn sólarhring
Næsta dag fórum við til Reykja-
víkur og þaðan að Hvassahrauni á
Vatnsleysuströnd. Þá bjó þar Guð-
rnundur Stefánsson frá Neðradal í
Biskupstungum, bróðir Diðriks bónda
í Vatnsholti og þeirra systkina. Það-
an fórum við alla leið suður í Njarð-
víkur. Sunnarlega á Vogarstapa fann
ég sex-boraða skeifu og var í einu
gatinu haus af „skónagla“. Þóttist ég
allhróðugur. Eg hafði heyrt, að sá
vermaður, sem fyndi skeifu, ætti að
fá jafn mörg hundruð til hlutar og
götin væru mörg á skeifunni og nagl-
ar í henni. Eftir því þóttist ég eiga
að fá eitthvað á sjöunda hundrað í
hlut yfir vertíðina. Þetta lét ég óspart
klingja, þegar heim að Stapakoti kom.
Ég mætti sama góða atlætinu hjá
húsbændum mínum, og sízt minna en
fyrra veturinn. Var ég nú öllum kunn-
ugur, og að mestu leyti voru sömu
menn á hverju skipi. Ur Biskupstung-
um voru sex menn í Stapakoti þessa
vertíð. Hjá Jónasi voru þeir feðgar:
Jón Guðmundsson í Bryggju, áður í
Hrauntúni og Jónsi, sonur hans,
æskuvinur minn, og spillti það nú
ekki til, — og Brynjólfur frá Upp-
hólum, föðurbróðir Einars Þórðarson-
ar, föður Þorsteins íþróttafulltrúa.
Brynjólfur var lélegur sjómaður, var
oft eftir í landi, sem stafaði af sjó-
hræðslu, en var að öðru leyti held-
ur góður ræðari. Hjá Þórði í Vestur-
bænum voru fyrir þrír menn úr Bisk-
upstungum. Einn þeirra var Sigurð-
ur Níelsson frá Austurhlíð. Eftir að
við Sigurður vorum saman í Stapa-
koti, varð hann seinna vinnumaður
á Laugarvatni hjá föður mínum nokk-
ur ár. Við héldum vinskap, meðan
báðir lifðu. En hann er nú dáinn fyr-
ir fáum árum. Sigurður var lengi
verkamaður hjá „Eimskip“. Hann var
riddari af íslenzku fálkaorðunni, og
mun vera eini verkamaðurinn, sem
slíkan sóma hefur hlotið, og var hann
þess vel maklegur, því að hann var
hinn mesti sómamaður, ráðdeildar-
samur og vinfastur og hinn trúverðug-
asti í öllu.
Hinir Tungnamennirnir tveir, sem
hjá Þórði reru, voru Páll Guðmunds-
son frá Gýgjarkoti, síðar skósmiður í
Reykjavík, og Guðmundur Vigfússon
frá Stritlu, sem áður er getið. Beggja
þessara manna verður getið síðar.
Oft var tuskast í Stapakoti á ver-
tíðinni, þótt ekki væri það jafnmikið
og í Þorlákshöfn, þegar ég var þar síð-
ar. Jónas var liðlegur glímumaður og
hafði gaman af því, sömuleiðis Sig-
urður Níelsson. Voru þeir báðir nokk-
uð harðskeyttir. Ég hafði sama góða
lagsmanninn, Þórarin, og naut hans
góða rúms, sem var óvenalega gott
fyrir óbrotinn sjómann. Mig minnir,
að þessi Þórarinn drukknaði nokkr-
um árum síðar austur á fjörðum.
Ekki blés nú byrlega með aflaföng
hjá okkur, þegar farið var að sækja
sjóinn þessa vertíð. Þórarinn vinnu-
maður hefði verið látinn róa suður í
Höfn hjá Sigurði í Merkinesi, frá
því að þar byrjaði vertíð, rétt eftir
þorrakomu, því að þar aflaðist vel.
Var hann látinn róa þar lengi fram
„Unclir tindum" heitir
bók, sem væntanleg er á
markað síðar í haust, og
er hún endurminningar
Böðvars Magnússonar,
bónda á Laugavatni. —
Böðvar hefur skrifað
ýmsar af endurminning-
um sínum f greina- og
frásagnaformi, og hafa
þær vakið athygli, enda
er Böðvar löngu kunnur
af skemmtilegum frá-
sögnum. Hér birtist
stuttur kafli, þar sem
Böðvar segir frá því, er
hann reri frá Suður-
nesjum í æsku.
13