Samvinnan - 01.09.1953, Blaðsíða 8

Þegar gröf Tut-ench-Amons fannst
Einn ævLntýralegasti fornleifafundur sögunnar
Carnarvon lávarður og Howard Car-
ter sneru sér nú að viðfangsefninu.
En það var ekki fyrr en um haustið
1917, að þeim varð unnt að vinna
með þeim kröftum, að telja mætti
árangur vísan. Reynsla, sem heita má
algeng í fornleifafræðinni, féll nú
einnig í þeirra hlut. Af hugboðsbland-
inni skarpskyggni höfðu þeir, í allra
fyrstu atrennu sinni í Konungadaln-
um, afmarkað lítið svæði, sem þeir
töldu ekki með öllu ólíklegt til ár-
angurs — og þegar til kom, lét þá
ekki til skammar verða. En lengi
vel dróst það fyrir þeim að leggja
þarna hönd að verki. Athugasemdir
annarra fornfræðinga, sem þeir fundu,
að höfðu ekki lítið við að styðjast,
og þar af leiðandi eigin efasemdir,
leiddu til þess, að þeir vörðu kröft-
um sínum lengi vel annar staðar.
Það má í þessu sambandi minna á,
hvernig Cavaliere Alcubienre, hinn
neapelski, lenti, af svipaðri hugboðs-
stjórn, beint á miðja Pompeji í fyrstu
tilraun sinni til að finna þá borg, en
lét svo bráðlæti koma sér til að moka
að vörmu spori aftur ofan því, sem
mokað hafði verið upp, og tók að
reyna annars staðar og óheppilegar,
og dróst það svo árum skipti, að
hann kæmist aftur á upprunalega og
bezta staðinn.
Carnarvon og Carter horfðu nið-
ur yfir Konungadalinn. Tugir ann-
arra höfðu reynt sig þarna við upp-
gröft. en ekki einn þessara mörgu
fyrirrennara hafði látið eftir sig upp-
drátt eða þó ekki væri nema riss, er
gæti orðið seinni uppgraftrarmönn-
um til leiðbeiningar um, hvar enn
væri ógrafið. Alls staðar voru stóreflis
haugar af sandi, möl og grjóti, svo að
dalurinn var tilsýndar því líkastur,
sem hann væri innfluttur úr tungl-
inu. Milli þessara háu hrauka ginu
grafamunnarnir kolsvartir. Hið eina,
sem hér gat komið til greina að gera,
var að bera gervalla klöppina á til-
teknu svæði. Carter hafði lagt til, að
tekinn yrði fyrir þríh}'rningur milli
Jiér sésl liöfuOskrautið af múmiunni, gert ur
skýra gulli.
grafa Ramsess IL, Merneptahs og
Ramsess VI. „Það verður að hafa
það“, skrifar hann, „þó að sagt verði
að ég hafi orðið vitur eftir á, — ég
fullyrði það, að við höfðum ákveðna
von um að finna einmitt á þessu
svæði gröf ákveðins konungs, og að
sá sérstaki konungur var Tut — ench
— Amon“.
Nákvæmlega öld áður hafði Bel-
zoni skrifað, eftir að hafa opnað
grafir Ramsess I., Seposs I., og Eyes
og Mentriherchepesh: „Það er föst
skoðun mín, að í Bíban — el Múlúk
— dal séu ekki fleiri grafir en þær,
sem nú er kunnugt um. Því áður en
ég fór þaðan, lagði ég mig fram, eftir
beztu getu, til að finna fleiri, en það
varð árangurslaust. Og enn meiri
sönnun er það, að eftir að ég var
farinn þaðan, var hr. Salt, brezki ræð-
ismaðurinn, þarna sjálfur og vann, að
sínu leyti eins, algerlega á eigin sp}'t-
ur, í fjóra mánuði — jafn árangurs-
Iaust“. Tuttugu og sjö árum seinna
en Belzoni — árið 1844 — kom prúss-
neski leiðangurinn mikli í Konunga-
dalinn og gerði þar nákvæmar mæl-
ingar. Þegar þeir fóru, var fararstjór-
inn. Richard Lepsins, einnig á þeirri
skoðun, að þegar hefði allt fundizt,
sem þar hefði verið að finna. Það
kom nú samt ekki í veg fyrir, að
Loret fann nokkrar grafir þar til við-
bótar rétt fyrir aldamótin. og Davis
enn nokkrar skömmu eftir Loret. En
nú orðið mátti líta svo á, að hvert
sandkorn í dalnum hefði verið þrisv-
ar fært úr stað og sigtað. Þegar Mas-
pero, þáverandi forstjóri egypzku
fornmenja-stjórnardeildarinnar, und-
irskrifaði einkaleyfi Carnarvon, sagði
hann hispurslaust, að hann áliti dalinn
gerkannaðan og að frekari rannsókn-
ir þar væru eyðsla einber.
Hvað var það þá, sem — þvert
8