Samvinnan - 01.12.1955, Síða 9

Það var sem allar vonir hans hyrfu----------------
ugi stóð í heitu eldhúsinu. Snjórinn
þiðnaði af frakka hans og rann eftir
gólfinu.
— Svo það ert þú, Randolf. Hvað
vilt þú?
— Drengurinn minn er veikur.
— Eg skal koma. Ég kem snemma
í fyrramálið til þín, ég get ekki farið
út í kvöld.
Þeir stóðu báðir þögulir í eldhús-
inu, eins og þeir biðu eftir einhverju
til að segja, eða að eitthvað gerðist.
Hvorugur vildi tala fyrst, en hugsan-
irnar kvöldu þá.
— Þitt eigið barn vilt þú gera eitt-
hvað fyrir, en ekki fyrir mitt. Orðin
voru hörð. Langt um harðari en
Randolf hafði viljað, að þau yrðu. Orð
hins örvæntingarfulla föðurs voru nú
ásökun en ekki bæn.
— Ég get ekki gert neitt frekar
fyrir Peter, svaraði Oli, stuttur í
spuna. Svo varð þögn. Randolf rauf
hana aftur og sagði:
— Drengurinn okkar er svo veik-
ur — hann er eina barnið okkar —
og við eignuðumst hann svo seint.
— Ég lofa, að ég skal líta til þín
á morgun.
— A morgun er það of seint.
— Láttu mig í friði í kvöld. Ég
verð að vera hjá drengnum mínum
síðustu stundirnar.
— En þegar þú getur nú ekki gert
neitt meira fyrir hann, sagði Ran-
dolf.
Oli leit hvasst á hann og sagði
hvössum rómi:
— Það varðar þig ekkert um. Ég
verð hjá drengnum mínum meðan
hann lifir. Skilurðu það?
Randolf byrjaði að hneppa að sér
úlpunni, og sneri sér frá Ola.
— Þá deyja þeir báðir, sagði hann
við sjálfan sig, eins og sá, sem gefur
sig á vald þess, sem ekki verður brevtt.
— Bíddu, sagði Oli. Hóstar dreng-
urinn þinn mikið?
— Já, þannig var það fyrst. Nú er
hóstinn ekki svo mikill. Er þtð merki
um bata?
— Nei, hvernig er andardráttur-
inn?
— Það hvín í honum. Stundum
ætlar hann að kafna.
— Eins og Peter í gær. En þú mátt
ekki ætlast til, að ég fari núna ....
Fær hann oft þessi köst?
— Já, — það er þá ekki hægt að
bjarga honum?
— Hver veit?
Það var eins og orðin tendruðu
von hjá fjallabúanum, og hann sagði
í huganum: Komdu með og líttu á
hann — komdu með. En við Óla
sagði hann:
— Þú getur ekki gert meira fyrir
Peter, en fyrir Sverri ....
Óli horfði fast í augu Randolfs og
sagði svo:
— Ég kem með þér.
ÓIi gekk upp í herbergið til Peters.
Drengurinn andaði varla núna. And-
litið var svo bleikt, sem ekki væri
blóðdropi til í því.
— Taktu þessa flösku, Guri. Það
(Framh. á bls. 43)
9