Samvinnan - 01.12.1955, Síða 17

Hann lokaði fjdrhúsinu vandlega, þegar hann var búinn að hýsa œrnar.
Hér hafði hann byggt hús handa
konu, en hún hafði ekki treyst ást
þeirra til að þola fásinnið, og hún
hafði hlegið að heimsku hans, þegar
hann vildi ekki fylgja henni í fjöl-
mennið. Hann vonaði, að hún væri
hamingjusöm núna. Hjá honum var
hún aðeins fögur minning.
Nei, hann ætlaði ekki að flýja; þá
var betra að vera útilegumaður,
hæddur af þeim, sem umfram allt
vildu vera kaupstaðarbúar, ekki fyrst
og fremst íslendingar, bara kaupstað-
arbúar.
Utilegumaður varð hann, sekur,
þegar hann vildi ekki vera í halaróf-
unni miklu, sem flúði moldina.
Hann hafði aldrei gleymt þessum
hlátri hennar; líklega sáu aðrir hann
þannig líka, hlægilegan eins og nátt-
tröllin í þjóðsögunum, sem urðu of
sein að forða sér áður en dagaði.
Hann vildi ekki trúa því, að hann
væri gagnslaus, að verk hans hér í
Holti ættu eftir að drafna niður eng-
um til gagns. Gat ekki flóttinn stöðv-
ast? Jú, vissulega. Næsta kynslóð
hlaut að sjá villu þessarar og leiðrétta
hana.
Það var verst að ráða ekki við ný
verkefni, af því að maður var einn.
Það var svo gaman að breyta móum í
tún með bylgjandi grasi, að sigra. Nú
var hann smám saman að verða þræll
vanans. Sömu verkin, dag eftir dag.
Eiginlega var það vonin um, að vorið
kæmi snemma, sem hjálpaði manni til
að þola tilbreytingarleysi vetrarins.
Blessað vorið, með sínum björtu nótt-
um, ilminum, sem fyllti loftið, iðandi
lífinu, sem alls staðar lifnaði eins og
af sjálfu sér, hlýju vorregninu, sem
þyrst jörðin drakk í sig, og svo ótal
mörgu öðru, sem maður átti engin
orð yfir, en bara vissi — og þurfti
þess heldur ekki, af því að maður var
einn.
Það var skrítið, þegar maður þráði
vorið, vonaði maður, að það yrði eins
og vor, sem var löngu liðið, og manni
fannst hafa verið svo gott. Var það
óskin um að finna aftur eitthvað af
því, sem hafði glatazt? En vorið sem
kom varð aldrei eins.
---------Heims um ból helg eru
jóL------- — .
Það bjó nú enginn lengur í Asi,
næsta bænum fyrir vestan Holt.
Hjónin, sem þar höfðu verið síðustu
ábúendur, áttu mörg, ung börn; þau,
og þó sérstaklega bömin, höfðu verið
vinir hans, áður en þau fluttu. Nú
voru þau líklega búin að gleyma hon-
um.
Það var ekki gaman að koma að
Ási núna. Hann hafði farið þar fram
hjá í fyrradag. Vindurinn skellti hurð,
sem hafði opnazt eða verið brotin
17