Samvinnan - 01.03.1962, Blaðsíða 15

Octavio Paz:
Xcfochýufi
ineðai
rúJta
Hdat
£ikileijjarliafii.....
(jCHCfora
Dagurinn liefur krýnt sig, breiffir úr
fjöffrunum.
Hvella ópiff gula,
sjóðandi goshver í miffjum himni
heilum og g'óffum!
Sýnirnar eru fagrar í þessum stundlega
sannleika sínum.
Hafiff Ieitar upp ströndina,
fikrar sig milli skerjanna, sindrandi
kóngurló;
glitrar blásvart klettasáriff;
handfylli af geitum er hjörff steina;
sólin verpir gullegginu og flæffir yfir
hafiff.
Allt er guff.
mölbrotin líkneskja,
súlur nagaffar ljósi,
iifandi rústir í heimi lifandi dauffa!
Nóttin fellur yfir Teotihuacán.
Á tindi pýramídans reykja drengirnir
marihuana,
hljóma strengdir gítarar.
Hvaffa jurt hvaffa lífsvatn gefur okkur líf,
hvar fáum viff grafiff upp orff,
hlutfallið er stjórnar sálminum og
ræffunni,
dansinum, borginni og vogarskálunum?
Mexíkanski söngurinn tvísírast í
formælingar.
litfögur stjarna sem hrapar,
steinn sem varnar okkur dyranna.
Jörffin bragffar aldurhnigna jörff.
Augun sjá, hendurnar snerta.
Hér nægja fáeinir hlutir:
þyrnóttur kóralgróður,
hettuklæddar fíkjur,
þrúgur meff upprisubragffi,
hörpudiskar, órjúfandi meydcmar,
salt, ostur, vín, brauð sólar.
Frá dökkleitri hæff gefur eyjarstúlka
mér auga,
mjóslegin dómkirkia sveipuff ljósi.
Eins og saltturna ber segl farkostanna
við grænar furur strandarinnar.
Ljósiff reisir musteri á sjónum.
New York, London, Moskva.
Skugginn þekur sléttuna daugslegum
vafningsviffi,
flöktandi hitasóttargróffri,
hýjungi, rottusveimi.
Öðruhverju skelfur blóðlaus sól.
Polifemus geispar
styffur sig viff hamra sem í gær voru
borgir.
Neffra þokast mannahjörffin áfram
milli gíganna.
(Vafasöm húsdýr,
þrátt fyrir nýlega bannfæringu
dásama auðstéttirnar kjöt þeirra.
Ekki er langt um liffiff síðan fátækling-
arnir töldu þau óhrein dýr.)
Að sjá, aff snerta fagrar hversdagsmyndir.
Æffaslátíur ljóssins, spjót og vængir.
Vínflekkurinn á dúknum Iyktar af blóffi.
Kenndir mínar teygi ég í lifandi
stundinni
eins og kóraliinn greinar sínar í vatninu:
andartakiff fullkomnast í gulu samræmi,
ó hádegi, kornax þrungiff mínútum,
bikar eilífffar.
Hugsanir mínar kvíslast, bugffast,
flækjast saman,
byrja á ný,
og bærast ekki framar, óslaus fljót,
blóffhólmar undir sól er hvergi víkur.
Þarf svo allt aff enda í þessu gjálfri
dauffra vatna?
Dagur, kringluleiti dagur,
glóandi appelsína: tuttugu og fjögur hólf,
öll gagntekin gulum sætleika!
Viísmunirnir holdgast í myndir
aff lokum,
tveir fjandsamlegir helmingar sættast
og vitundarspegillinn breytist í vökva,
verffur gosbrunnur, sagnalind:
Maffur, tré mynda,
orff sem eru blóm sem eru aldin, sem eru
gjörffir.
Ari Jósefsson
og
Jchann Hjálmarsson
íslenzkuffu.
RÍMA
Þó að frjósi foldarsvœði
fögur kjósa lögin má.
Nú skal hrós i nýju kvceði
Norðurljósagyðjan fá.
Aðeins hefur einu sinni
augum gefist þig að sjá;
skal þó ef ég kveða kynni
kyngistef sú gyðja fá.
Þegar ennisleiftrin Ijóma
lifnar enn mitt kvœðahrós.
Man ég þennan meyjablóma
meðan brenna himinljós.
Oft i náð á aldinkvistum
elskir kváðu fuglar dátt;
œtti ég ráð á Ijóðalistum
léki ég bráðum slíkan þált.
Lifsins krefst min lundin bráða
Ijóðið hefst i brjósti mér.
Gyðjan efsta dýrra dáða
dásemd gefst i fylgd með þér.
Lék að sprettum leifturfimin
logaglettin eina stund;
svifalétt um hugarhimin
hvarflar nett á Ijóðs míns fund.
Birtureikull bjarminn skœri
bregður á leik um huga minn,
líkt og feykifaldur vœri
fagurbleiki kjóllinn þinn.
Þegar glansinn allra öfga
auga mannsins hverfur frá
burt þú dansar harmahöfga
hugarlands mins fjöllum á.
Sveinbjörn Beinteinsson
SAMVINNAN 15