Samvinnan - 01.11.1963, Page 23

Blue Tick klifraði stirðlega
niður af vöruvagninum við
komuna til New York. Hann
hafði aldrei komið til borgar-
innar áður, en hann vissi vel,
þegar leiðarenda var náð. Það
var orðið langt síðan hann
ferðaðist með vörulestunum
um landsbyggðina sem laumu-
farþegi, og það var líf, sem
gomul
SKIILD
ekki var auðvelt að gleyma.
Maður er settur í steininn,
ungur og sterkur, og látinn
dúsa þar fram á gamals ár, en
hinu innsta eðli er ekki hægt
að breyta á þann hátt. Blue
Tick stóð hreyfingarlaus í
skugganum og fylgdist með
leitandi geisla frá vasaljósi
varðmannsins. Þegar færi gafst
yfirgaf hann brautarstöðina
og hóf lokaþátt leitarinnar að
Sledge.
Sledge, sem nú var orðinn
frægur, bjó einhvers staðar í
New York. Konungur banjó-
leikaranna var hann kallaður.
Hann átti hönk upp i bakið á
gamla Sledge, og nú var hann
kominn að krefja skuldina.
Hann hló að hugsuninni um
það, hve hissa Sledge mundi
verða við að sjá hann aftur
eftir svo mörg ár. Það hlaut
að vera nálægt fjörutíu árum,
hélt Blue Tick. Fjörutíu arg-
vítug ár. Þrjátíu og fimm að
minnsta kosti. Hann var
löngu hættur að hafa á þeim
tölu, því hann hafði fyrir löngu
síðan gefið upp vonina um
náðun fyrir góða hegðun. Átta
eða tíu sinnum hafði verið
skipt um fangelsisstjóra áður
en nokkrum datt í hug að náða
hann. Að lokum var honum
sleppt. Ástæðan var sú, að
hann þótti ekki lengur mat-
vinnungur vegna elli og stirð-
leika. Blue Tick var nú næst-
um of gamall til að gera nokk-
uð, en það olli honum litlum
áhyggjum, þvi að Sledge tæki
hann vafalaust upp á sína
arma.
Hann fékk að sitja í hjá
vörubílstjóra, sem ók upp
á Manhattan og vísaði honum
leiðina til Harlem. Þegar hann
kom upp úr undirganginum á
125. stræti, spurði hann fyrsta
vegfaranda, sem fyrir honum
varð, hvar Sledge væri að
finna.
— Hvaða Sledge? spurði
maðurinn.
— Sledge.... hann heitir
ekki meira, sagði Blue Tick.
— Konungur banjóleikaranna
er hann víst kallaður hérna.
— Einasti kóngurinn, sem
ég þekki, heitir Louis og hann
spilar á trompet, sagði mað-
urinn.
— Ekki er það Sledge, sagði
Blue Tick. — Sledge leikur á
banjó og syngur með. Gamla
söngva og söngva eftir sjálfan
hann. Hann bjó til einn um
mig einu sinni.
— Jæja, ekki langar mig til
að heyra það, sagði maðurinn.
Gamli Blue Tick horfði beint
framan í manninn.
— Ég er gamall maður og
ekki til stórræðanna, en ég
held að mig munaði ekki mik-
ið um að jafna um gúlana á
aukvisa eins og þér. En ég
bara má ekki vera að því.
Hann gekk hægt niður göt-
una og stöðvaði fólk til að
spyrja um Sledge. En enginn
virtist vita um hvern var spurt.
Hann fór að verða órólegur.
Hann var víðsfjarri heimahög-
unum og hér var kalt. Hann
var nú orðinn of gamall til
að spjara sig eins og í ung-
dæmi sínu. Alveg síðan hann
slapp úr betrunarhúsinu og
frétti, að Sledge væri orðinn
frægur hér nyrðra og syngi og
léki í leikhúsum og þess háttar
stöðum, hafði hann reiknað
fastlega með því, að hann
myndi sjá fyrir sér í ellinni.
Það setti að honum hroll í
köldum næðingnum og hann
hnipraði sig saman. Þá kom
hann auga á blindan mann,
sem sat í hnipri undir vegg og
lék á munnhörpu. Blue Tick
gekk til hans og lagði fyrir
hann spurningu sína.
— Ég þekki hann ekki, sagði
blindinginn, — en ég þekkti
hann einu sinni.
— Hvað áttu við með því?
spurði Blue Tick.
Hann vissi það vel, en vildi
ekki trúa því. Hann vildi ekki
trúa, að óheppnin elti sig svo
á röndum.
— Ég á við, að Sledge er
dáinn, sagði blindi maðurinn.
— Hann dó í fyrradag.
Blue Tick sundlaði.
— Varst þú vinur hans?
spurði sá blindi.
Blue Tick horfði framan í
hann.
— Já, sagði hann, — gamall
vinur. Hann gerði einu sinni
vísu um mig; hún segir frá
því, hvernig ég fékk nafnið
Blue Tick, því ég get góað eins
og blue-tick hundur.
Blindinginn setti munnhörp-
una á varirnar og blés nokkra
lága tóna.
— Hvernig er lagið? spurði
hann.
— Ég man ekki lagið, sagði
Blue Tick, — en vísan er
svona:
Manstu hann Blue Tick, sá
gat nú gólað
já, sá gat spangólað.
Þegar hann hóf sína sætu
rödd
sáust hundarnir læðast brott
með lafandi skott.
Blindi maðurinn hló.
— Þessa vísu hef ég heyrt
hann raula einhvern tíma,
sagði hann. — Látum okkur nú
sjá ... hvernig er nú aftur lag-
ið?
Hann byrjaði að spila.
— Já, þetta er lagið, sagði
Blue Tick, — svona er það.
— Hlustaðu nú á, sagði blindi
maðurinn, þegar hann hafði
lokið við lagið. — Ef þig lang-
ar til að sjá Sledge, áður en
þeir stinga honum í gröfina,
þá máttu aldeilis hafa hraðann
á. Það á að jarða hann á
morgun. Líkið verður kistu-
lagt í kvöld hjá útfararfyrir-
tækinu Grayson og Co. Þú ætt-
ir að komast þangað í tæka
tíð ef þú flýtir þér. Það er
fyrst þriðja gata til vinstri og
síðan önnur til hægri.
Við kistulagninguna var svo
mikill fjöldi hvíts fólks, að
Blue Tick hélt í fyrstu, að
hann væri að villast. Hann
hafði aldrei grunað, að Sledge
ætti nokkurn vin meðal hinna
hvítu. Sledge hafði eitt sinn
handleggsbrotið hvítan mann
með þungum hamri, og það
var ástæðan til kynna þeirra í
fangelsi nokkru í Arkansas,
þar sem hann afplánaði sjálf-
ur sinn fyrsta dóm. Síðar, er
þeir höfðu verið látnir lausir,
hafði Sledge stungið hvítan
mann með hnífi í Pass Christ-
ian, og fyrir það fékk hann að
sitja inni í langan tíma. Blue
Tick var einnig stungið inn,
því hann hafði staðið hjá og
verið vitni að atburðinum. Og
hér var nú allt þetta hvíta fólk
komið til að syrgja Sledge. Á
öðrum stað og öðrum tíma
hefði Blue Tick svipast um
eftir gálganum.
Hann olnbogaði sig gegnum
þröngina og litaðist um í saln-
um, þar sem kistan stóð. Þar
voru næstum engir auðir stól-
ar. Fólkið gekk hægt fram hjá
kistunni. Þetta fólk var ólíkt
betur klætt en þeir vinir
Sledges, sem Blue Tick mundi
eftir, og virtist harla sorgmætt.
Hann kom auga á feitlagna
hvíta konu í afar flegnum kjól
og með svartan hatt með vín-
þrúguklasa, sem stóð lengur
við kistuna en nokkur annar
og starði niður í hana. Síðan
gekk hún frá og snökti ákaf-
lega. Blue Tick gamli velti því
fyrir sér, hvað Sledge hefði
eiginlega gert, sem kom öllu
þessu fólki til að láta svona.
Kannske var þetta ekki sá
Sledge, sem hann hafði þekkt.
Hann varð að ganga úr skugga
um það. Hann stillti sér upp
í röðina næst á eftir magurri
ljóshærðri stúlku, sem virtist
afar sorgmædd, Blue Tick
sannfærðist æ betur um, að
blindi maðurinn hefði sagt
honum rangt til. Að lokum
komst hann að og leit niður í
kistuna.
Jú, ekki var um að villast,
þetta var Sledge. Hann var
mikið eldri, reyndar, en stór-
skorinn og illúðlegur á að líta,
rétt eins og í gamla daga.
SMÁSAGA
eftir
JACK WEEKS
Kjólfötin rugluðu gamla
manninn í ríminu, en Sledge
var auðvelt að þekkja á stóru
öri, sem hann hafði hlotið af
þungum uppskipunarkrók í
New Orleans. Þeir höfðu þá
unnið saman við uppskipun.
Blue Tick mundi ekki, hvað
slagnum olli, en það mundi
hann, að þeir urðu að hverfa
SAMVINNAN 23