Samvinnan - 01.04.1964, Síða 11

Snúum við hnappnum?
Danskt ævintýri. Sigurður Jónsson frá Brún
þýddi og endursagði
Það var einu sinni
ungur maður á leið til
brúðkaups síns. Hann
átti að mæta konuefninu
við klett einn mikinn hjá
vegamótum, þar sem
komu saman kirkjuleiðir
þeirra beggja og vina-
fólks þeirra, en þegar
þangað kom, var þar
enginn. Hann settist
niður og beið, þyrstur og
leiður, sá ekki blómin,
sólskinið né döggina á
stráunum, heyrði ekki
fuglasönginn né fann
vorilminn í loftinu. Allt
í einu stóð hjá honum
svolítill gráklæddur
dvergur.
„Ég veit hvað amar að
þér“, sagði dvergurinn.
„Hér er hnappur á
fæti. Þú getur hneppt
honum í hnappagat á
jakkanum þínum. Ef þér
leiðist að bíða, skaltu
snúa hnappinum til
hægri handar, þá verð-
ur það, sem þú óskar þér,
alveg á stundinni".
Þetta átti nú við unga
manninn. Hann tók við
hnappnum, setti hann á
sinn stað og sneri hon-
um í hnappagatinu eins
og honum hafði verið
sagt. Um leið stóð stúlk-
an hans þar hjá honum
glöð og brosandi ásamt
boðsgestunum öllum.
„Gott er nú þetta“,
hugsaði ungi maðurinn.
„Ég vildi, að við værum
nú þegar orðin hjón“.
Hann sneri hnappnum
sínum heilan hring, og
þau sátu samstundis í
veizlunni sinni innan
um hóp glaðra gesta við
glaum og hljóðfæraslátt
— nývígð hjón.
„Bara að við værum
orðin tvö ein“, hvíslaði
brúðguminn að brúði
Framhald á bls. 29.
SNJÓKARLINN RÁÐSNJALLI
Einu sinni var snjó-
karl. Hann var alveg eins
og snjókarlar eiga að
vera, með gulrót fyrir
nef og kolamola í stað
augna — og ekki má
gleyma sópnum. Hann
hafði auðvitað sóp und-
ir hendinni.
Snjókarlinum leið vel,
því það var hávetur og
snjór yfir öllu. Aðeins
eitt grenitré stóð upp úr
og græni liturinn á því
setti ugg að snjókarlin-
um. Hann fór að hugsa:
Veturinn tekur senn
enda og vorið kemur og
allt flýtur í vatni og ég
verð að engu — vatn, alls
staðar vatn og græn tré.
Aumingja snjókarlinn
varð reglulega hræddur.
Framhald á bls. 29.
Ævintýri, sem
Vilborg Dagbjartsdóttir hefur endursagt
u 1 0 esend urnir yngstu lesend urnir yngstu lesend urnir yngstu
SAMVINNAN 11