Neisti - 01.05.1964, Page 10

sídbOin afmjeliskvebja
TIL ÞÓRBERGS ÞÓRÐARSONAR FRÁ KÁRA MARÐARSYNI.
( Kári Marðarson ( Peter Carleton ) er mörgum okkar kuxmur, en hann
er ungur Bandaríkjamaður, sem hér hefur dvalizt annað veifið að undan-
förnu við nám og ýmsa vinnu. Þess má geta, að undanfarið hefur hann
unnið að ritgerð um Timann og vatnið eftir Stein Steinarr, og mun hún
væntanleg á prenti innan tiðar.)
Eyvindur Petur Eirfksson
VERKAMAÐUR
Við stöndum hér í skurði
með skóflu í hönd
forugir á fótum
með skældar og ljótar derhúfur
á herðum okkar hvílir
þessi þungi fótur
og beygir okkur 1 baki
allt þurfum við að gera
með þennan þunga á bakinu
og samt hvílir á okkur sú kvöð
að rétta úr okkur
lyfta þessu fargi hærra og hærra og
hærra
og við munum ekki bregðast
við erum puðinu vanir
við munum lyfta þessum þunga
þar til við erum komnir svo hátt
að við getum tekið haim ofan
það verður ekki á morgun
ekki hinn heldur hinn
því sjá
það erum við
sem berum synd heimsins
er nokkur furða
þó við þurfum stimdum
að styðja-'okkur fram á skóflima.
okt. 1962
Reykjavík
Kæri Þórbergur. 28/2 1964
Ég ætlaði að vera á undan öllum hinum
með einn lítinn afmælisdigt til þfn. en það
dróst á langinn. Göngutúr, kalt sturtubað,
kútmagi, ekkert dugði. Andinn lét ekki á
sér kræla. Svo blaðaði ég f Eddu til að
reyna að laða eitthvað brúklegt upp úr und-
irmeðvitundinni, og á meðan ég var að lesa
um Tummu Kukku datt mér þessi vfsa f
hug, fullsköpuð, eða þvf sem næst :
kringum Stalfns stirða hró
stendur fámenn klíka.
Tfminn drapst en tðrir þð,
Tobbi þraukar líka.
En hún var ekki nándar nærri nógu hátfðleg.
Sfðan ásetti ég mér að berja saman atóm-
kvæði. En það gekk hálfu verr. Reynslan
hefir sýnt mér, að það er vandameira að
yrkja ffumeindarkvæði, en hefðbundið. Eg
hefi ort ferskeytlur á gangi milli klðsetts
og eldhúss, og hringhendar klámvfsur hefi
ég sett saman meðan ég burstaði tennurnar.
En atómkvæði eru feimin. Þau eru treg til
að yfirgefa heimkynni sitt f undirdjúpum
sálarinnar. Svo er að verja hugann á mðti
stuðlunum. Þeir sækja að manni eins og
mývargur og alltaf laumast tveir og tveir
f gegn, hvað sem maður reynir að vera
strangur við þá.
Að lokum g’dt ég fest kvæðið á blað.
Það var svona :
fjöllin skjálfa af bræði
og hefja sig til flugs
vfgvélar blaka vængjum
og gala ógurlega
salt f nóttunni á jörðu
og morgunn steðjar að
En mér fannst þetta aðeins of myrkt kveð-
ið. Hvurnin á almúgamaðurinn að vita að
fjöllin tákna Bréf til Láru og önnur hend-
ingin á við séra Arna ? Og hitt, um es-
perantóbækurnar og sálminn um blómið ?
Það er ekki á hvers manns færi að skilja
svona hluti.
En þá kom andinn yfir mig allt f einu
og ég sá að einasta formið sem þér væri
samboðið sem menningarpostula væri
það allianýjasta frá útlandinu : konkret.
Ég átti að yrkja um þig hlutkennt kvæði.
og það gerði ég :
Þórbergur Þórbergur Þðrbergur
Þðrbergur Þórbergur Þðrbergur
Þórbergur Þórbergur Þðrbergur
Þórbergur Þðrbergur
Þórbergur
Þðrbergur
Þðrbergur
Þðrbergur
Þórbergur Þórbergur
Þórbergur Þórbergur
Þórbergur Þórðarson
Þórbergur
Þðrbergur
Þórðarson Þórðarson Þórðarson
Þórðarson Þórðarson Þórðarson
Þórðarson Þórðarson Þórðarson
Þórðarson
. Þórðarson
Þórðarson
Þórðarson
Þórðarson Þórðarson
Þórðarson Þórðarson
Þórðarson Þórðarson Þórðarson
Þórbergur
Þðrbergur
Þórbergur
Þðrbergur
Þðrbergur
Þórbergur
Þðrðarson
Þórðarson
Þórðarson Þórðarson
Þórðarson
Þórðarson Þórðarson
Þórðarson
Þórðarson
Þórðarson
Þórðarson
Þðrðarson
Þórðarson
Þórðarson
Þórðarson