Spegillinn - 01.05.1948, Blaðsíða 13

SPEC3ILLINN
75
*
HJÁ MORGUM BYRJAR vor
ið með fyrsta lóukvakinu, en
hja öðrum með fyrsta rauð-
n;a"anum, )
p.Ajxrv^WV
að veruleika, hvenær sem fé verður fyrir hendi. Hvað botn-
inn snertir er ekki annað en skipta á 71000 rúmmetrum af
leðju og svipuðu magni af leir, sem er ólíkt fínna efni. Hita-
veituvatn höfum við yfirfljótanlegt, þegar ekkert annað er
við það að gera og einhver afgangur ætti að verða af raf-
magni frá toppstöðinni, einkum ef hraðsuðupottar kæmust í
öll þau eldhús, sem geta fengið f járfestingarleyfi til þess að
flýta fyrir eldamennskunni, en í versta tilfelli gætu baðgestir
haldið sig inni meðan á suðu stendur. Þarna gæti líka verið
æskulýðshöll með skautasvelli og öllu tilheyrandi, máske í sam-
bandi við hótelið, og gæti æskulýðurinn þá lært raunhæfa
umgengnismenningu af gestunum. Með smekklegum línum,
sem væru ýmist beinar eða bognar, og allflestum litum regn-
bogans á hinum fjölbreyttu formum, þá gæti þetta í heild
orðið eins og töfrandi málverk eftir Miro og puntað upp á
gráleika borgarinnar eins og tröllaukin septembersýning. Þá
gætu þeir peningar, sem æskulýðshöllinni eru ætlaðir, runnið
inn í fyrirtækið, en það sem á vantar ætti ekki að verða erfitt
að skrapa saman. Meðan við vorum rík, og nokkru lengur þó,
gáfum við útlendum fátæklingum hálfan þriðja tug milljóna,
en nú, þegar við erum orðin fátæk, þá ættum við að líta okkur
nær og gefa sjálfum okkur eitthvað fallegt. Þá mætti enn-
fremur sameina þetta hugmyndinni um monumentið til minn-
ingar um ár aldanna, en með því vinnst það, að sjálfur þjóð-
hátíðardagur vor verður fjársöfnunardagur í þessu augna-
miði, samkvæmt fram kominni tillögu um reisn minnismerk-
isins, enda er eins og sá dagur hafi geymst til framdráttar
einhverju máli málanna, þar sem hann hefur enn ekki verið
notfærður til annarra fjáraðdrátta. Það má alltaf láta sér
detta eitthvað í hug.
Og nú er svo komið að nauðsynleg ferðalög til útlanda
eru einu ferðalögin þangað, sem leyfð verða. Ég vona að þið
hafið ekki fengið sjokk við þá frétt, enda lítil ástæða til þess
fyrir okkur. Það verða alltaf einhver ráð fyrir okkur. Það
verða alltaf einhver ráð til að komast út og hagnýta sér eitt-
hvað jjað lítilræði, sem mennirnir okkar kunna að eiga inni
þar ytra, og einfaldasta ráðið er vitanlega að koma því svo
fyrir, að ferðalagið sé nauðsynlegt, eða jafnvel aðkallandi.
Það væri líka fallegt afspurnar, ef persónuleg kynni okkar
af vaxtarbroddi mannkynsins legðust niður. Hitt gerir minna
til þótt járntjald forheimskunarinnar, sem einhver var svo
frekur að kalla svo, forði oss frá að smitast af menningar-
verðmætum í prentuðu máli. En þá ráðstöfun má sjálfsagt
verja með því, að nú kvað okkar mikla hlutverk vera í þann
veginn að hefjast, er í því felst, að miðla öðrum þjóðum því
andlega kraftfóðri, sem þeim má til fullkominnar viðreisnar
verða, og hefur margur gert minna. Svona hefur allt sín rök
og þá að sjálfsögðu nýja vísitalan, sem ein nefnd á nú að
nota sumarið til að finna upp, þar sem hin gamla er orðin svo
óþjál og hækkar bara við hvert raunhæft högg, sem henni er
greitt til lækkunar.
Þannig mætti lengi telja eitt og annað, sem gefur vonir um
gleðilegt sumar, en þó er eitt ekki hvað lakast. Þið hafið sjálf-
sagt veitt því athygli, að hann Marsjall ætlar okkur nær
milljón dollara til samgöngutækja, en það er fínna að tala um
þau en bíla. Ég held að okkur hérna sé því óhætt að gera ráð